Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου είναι μια ηθοποιός που όλοι έχουμε αγαπήσει μέσα από διαφορετικούς ρόλους στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Χαμογελαστή, ανθρώπινη και με ένα εσωτερικό πάθος για την δουλειά της που την κάνει πάντα να ξεχωρίζει στα μάτια του κόσμου.
Η ταλαντούχα ηθοποιός πρωταγωνιστώντας φέτος στην θεατρική παράσταση “Ράφτης Κυριών” στο Θέατρο Από Μηχανής, υποδυόμενη έναν ρόλο-αποκάλυψη, βρέθηκε καλεσμένη στον Fresh Radio και στην εκπομπή Fresh Stories με τον Πάνο Σταματόπουλο και μίλησε για όλους και για όλα!
Πάντα ακούω την κριτική του κόσμου χωρίς να αφορίζω τους κριτικούς-επαγγελματίες του χώρου. Αυτό που με αφορά είναι η γνώμη που εμπιστεύομαι είτε ανθρώπων του χώρου είτε δικών μου ανθρώπων είτε του κόσμου που συνήθως είναι πάντα καλοπροαίρετη. Εγώ πραγματικά πιστεύω πως ο κόσμος φιλτράρει τα πράγματα και καταλαβαίνει τι αξίζει και τι όχι.
Το φετινό μου ρόλο της κυρίας Αιγκρεβίλ στο “Ράφτη Κυριών” τον αγαπώ πολύ γιατί έχει μια τρέλα και μια αφέλεια που ξεχωρίζω μέσα σε όλο το δυναμικό της ιστορίας. Είναι μια Drama Queen, όπως είμαι και εγώ στην ζωή μου.
Αν δεν αυτοσαρκαστείς δεν μπορείς να παράξεις κωμωδία. Θεωρώ πως αν δεν αυτοσαρκάζεσαι ως άνθρωπος δεν μπορείς να παράξεις χιούμορ αλλά ούτε και να δεχτείς.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα, με τον κόσμο να τον παρακολουθεί ακόμα και να τον αγαπά μέσα από τις επαναλήψεις των σειρών που πρωταγωνίστησε.
Η Δραματική Σχολή είναι ένα καλό “Φροντιστήριο” η οποία σου δίνει κάποιες κατευθύνσεις. Από την Ελλάδα λείπει μια Ακαδημία Θεάτρου που εύχομαι κάποια στιγμή να δημιουργηθεί.
Προσπαθώ όσο γίνεται να διατηρώ την ίδια αθωότητα με την οποία αντιμετώπιζα τα πράγματα στο παρελθόν. Σίγουρα οι σφαλιάρες που τρως στη ζωή και σε αυτή τη δουλειά, η οποία όσο μαγική δείχνει άλλο τόσο σκληρή είναι, καλό είναι να σε μαθαίνουν να πηγαίνεις παραπέρα και να μην σε σκληραίνουν τόσο ώστε να γίνεσαι καχύποπτος και μισάνθρωπος.
Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να ήμουν εγκληματολόγος, γιατί αγαπώ πολύ την ανθρώπινη ψυχή σε όλο της το εύρος και ασχολούμαι ερασιτεχνικά με αυτό.
Αγαπώ όλες τις προηγούμενες δουλειές αλλά το “Χαρά Αγνοείται” ήταν σε ιδανικές συνθήκες, συνθήκες ιδανικής τηλεόρασης και είναι η δική μου αγαπημένη.
Μια σειρά που αγάπησα τα τελευταία χρόνια και θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτήν είναι “Το Νησί” αλλά και “Η λέξη που δε λες”.
Με γοητεύει και με απωθεί ταυτόχρονα ο χώρος. Με γοητεύει ο μαγικός κόσμος των κειμένων και των προβών και με απωθεί η κακεντρέχεια και τα πισώπλατα επεισόδια. Το επάγγελμά μας έχει πολλή ανασφάλεια αλλά ας είμαστε όλοι λίγο πιο μεγαλόκαρδοι και ανθρώπινοι και όλα πιστεύω θα πάνε καλύτερα.
Δεν μπόρεσα ποτέ μου να “ψωνιστώ” γιατί είχα πάντα στόχο τη διάρκεια. Αυτό που έλεγα πάντα είναι ότι θέλω να κάνω χιλιόμετρα στον κόσμο και όχι να πάρω ένα γρήγορο αυτοκίνητο και να κάνω 60 μέτρα.
Με πικραίνει και με παγώνει το κακό στοιχείο του επαγγέλματος, ο ανταγωνισμός και η σαρκοφαγία.
Αγαπημένο moto ζωής: Άδραξε τη μέρα!
Όταν συμφωνήσω σε μία δουλειά συνειδητά, την υποστηρίζω μέχρι το τέλος.
Θα τόλμαγα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό σε μια επικείμενη πρόταση για τη δουλειά μου. Γενικά στη ζωή μου αφήνω ανοιχτά όλα τα πεδία, δεν λέω “ποτέ”.
Θα ήθελα να κάνω ξανά τηλεόραση, δεν υπάρχει όμως κάποια πρόταση στα σκαριά. Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι “δεν θέλω να κάνω τηλεόραση ή ότι δεν μου γίνονται ωραίες προτάσεις”.
