O Δημήτρης Γιώτης είναι από τους ανθρώπους του χώρου που σίγουρα κάθε φορά χαίρεσαι να συνομιλείς μαζί του.
google.com, pub-6873176564829315, DIRECT, f08c47fec0942fa0
Άνετος ως άνθρωπος, γνήσιος χαρακτήρας και πάντα δοσμένος 100% σε αυτό που κάνει χωρίς να μένει στο γύρω-γύρω αλλά πάντα στην ουσία των πραγμάτων.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο για όλους και για όλα!
Δημήτρη μου καλώς όρισες στο Checkinart, πώς είσαι αυτή τη περίοδο; Tι είναι αυτό που θα σε κάνει να ανοίξεις μια «Καινούργια Σελίδα» στην ζωή σου σε επαγγελματικό-προσωπικό πεδίο;
Είναι μια πολύ δημιουργική χρονιά αν αναλογιστείς ότι συνεχίζεται ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού” του Νικολάι Γκόγκολ, μια παράσταση που έχει γίνει με πολύ δουλειά, αγάπη, μεράκι και ένας ρόλος, ειδικά, που μαζί του έχω ζήσει απ τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μου. ”Κούμπωσε”; , ”έκατσε”; , δεν ξέρω το μυστικό, το μόνο που ξέρω είναι ότι βρήκα τόσες συγγένειες μαζί του, είναι ένας ρόλος ζωής. Δεν τον παίζω, τον ζω! Έχω λόγους και αιτίες που συμβαίνει και είναι ευτυχής η συγκυρία να επικοινωνείται με τον κόσμο. Τα λόγια του κόσμου είναι τόσο συγκινητικά, νοιώθω ότι τους αφορά, αναθεωρούν σκέψεις, πράξεις και ζωές. Το επόμενο ραντεβού μου με τον ”Τρελλό” είναι στο ιστορικό θέατρο Απόλλων στη Σύρο τη Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου και είναι κάτι που περιμένω πως και πως. Οι Συριανοί είναι θεατρόφιλο κοινό, με κουλτούρα και άποψη πάνω στις τέχνες και η χαρά μου απερίγραπτη.
Μόλις γύρισα απ το Λονδίνο όπου είδα έργα και καταστρώνω το επόμενο βήμα. Έχουν πολύ ωραίες παραστάσεις, δεν είναι η πρώτη φορά που πάω αλλά και εμείς ως λαός έχουμε ένα προσεγμένο θέατρο και παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών. Συνδύασα δουλειά με λίγες μέρες ξεκούρασης διότι το είχα πραγματικά μεγάλη ανάγκη.
Στην προσωπική μου ζωή η ευτυχία όλη είναι ο γιός μου, ο Γιάννης. Απολαμβάνω να παίζουμε, να μοιραζόμαστε στιγμές αλλά μου αρέσει κι απλά να τον παρατηρώ με τους φίλους του, να μεγαλώνει, να γελά, να χαίρεται.
Από την Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και την Μελωδία της Ευτυχίας με την αξέχαστη Αλίκη Βιογιουκλάκη, τι έχει αλλάξει προσωπικά στον Δημήτρη; Τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν το χώρο; Έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Ωραία ερώτηση! Κοίτα αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς. Η φόρα, το κέφι, η όρεξη.. Πως είναι όταν ερωτεύεσαι και θέλεις να το ζήσεις, αυτό ακριβώς… Μαθήματα πολλά, πισώπλατες μαχαιριές ουκ ολίγες, αλλά ξέρεις κάτι δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτά όχι γιατί είμαι υπεράνω αλλά γιατί έχω αποφασίσει στη ζωή μου να μένω στη ”θέση” και όχι στην άρνηση.
Σπουδαίοι άνθρωποι όπως ήταν η Αλίκη, είναι η Κάτια (Δανδουλάκη), ο Δάνης (Κατρανίδης), η Βέρα (Κρούσκα), η Άννα (Ανδριανού), η Ελένη (Γερασιμίδου) είναι γενναιόδωροι γιατί είναι χορτασμένοι, φιλοσοφημένοι, δεν έχουν μικρότητες. Έχω πει πολλές φορές, η πίτα είναι μοιρασμένη και δεν διεκδικώ κανενός το κομμάτι αλλά το δικό μου, έστω και μικρό, είναι δικό μου, έχω δουλέψει σκληρά, έχω παλέψει, ματώσει και μου ανήκει. Δε μπορώ βρε Πάνο μου τη συναισθηματική μιζέρια, τις μπηχτές και τα καρφιά, απλά το βαριέμαι. Εγώ θέλω να κοιτάω την καλή πλευρά του άλλου με χαμόγελο και καλή διάθεση και όλα έτσι είναι καλύτερα. Αν κάτι με στεναχωρεί κατεβάζω ρολά, δεν ασχολούμαι και τελειώνει εκεί. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και τρέφονται με το παρασκήνιο…όπως χαίρεται ο καθένας.
Σε εποχές σαν την σημερινή που οι δουλειές που βγαίνουν στον θεατρικό στίβο δεν ξέρουμε αν θα κερδίσουν με σιγουριά την αγάπη του κόσμου λόγω του οικονομικού αδιεξόδου, οι αποφάσεις σου είναι με βάση το συναίσθημα ή τη λογική;
Κάποτε έπαιζε ρόλο άλλη φορά ο ρόλος, άλλη το οικονομικό, άλλη φορά η συνεργασία και ο σκηνοθέτης, αν δε συνέπιπταν όλα αυτά, ακόμα καλύτερα. Όμως εδώ και 9 χρόνια κουμαντάρω εγώ το καράβι των ονείρων μου. Πηγαίνω εκεί που χτυπά η καρδιά μου. Έχω, καλά φυλαγμένα, έργα που αγαπάω, που μου αρέσουν αληθινά, που με κεντρίζουν και τη δεδομένη στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια. Όταν ξεκίνησα με το ” Equus” ήταν ιδιαίτερα τολμηρό αλλά εγώ είχα την τρέλα να το κάνω ταυτόχρονα με τον Daniel Radcliffe (τον γνωστό μας Harry Potter) που το έκανε στη Νέα Υόρκη έχοντας εξασφαλίσει τα αποκλειστικά δικαιώματα από τον Peter Shaffer για την Ελλάδα. Στην συνέχεια τον ”Ταλαντούχο κύριο Ρίπλει” της Patricia Highsmith, έπειτα το ”M.Butterfly” του David Henry Hwang και τέλος ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού” του Νικολάι Γκόγκολ. Κάθε φορά ο πήχης ανεβαίνει πιο ψηλά, εκεί που χτυπά η καρδιά και ποτέ δεν ξέρεις αν πετύχει η όχι, ξεκινάς με όραμα κι ελπίδα κι όταν αυτό συμβαίνει είναι ευτυχισμένη στιγμή. Όπως μου είχε πει και η Κάτια Δανδουλάκη το θέατρο είναι τζόγος,ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει…όμως όταν υπάρχει στόχος και όραμα φαίνεται. Eυτυχώς έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια στιγμές πολύτιμες.
Πώς αισθάνθηκες με το πρόσφατο γκεστ στην σειρά “Ο Άντρας των Ονείρων μου”, τι θεωρείς ότι δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου στον τομέα της μυθοπλασίας;
Αισθάνθηκα υπέροχα! Τον αγάπησα τον Σουάμι! Ο Ινδός γκουρού της Έλλης ( Άννα Ανδριανού) ήταν έξω από μένα, τόσο κόντρα αλλά τον έκανα πολύ κέφι. Πέρασα καταπληκτικά και σίγουρα ήταν από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές! Ήταν όλοι εξαιρετικοί και υπήρχε μια ομαδικότητα, μια αγκαλιά και ένας κοινός στόχος. Δεν ξέρω τι γίνεται με την μυθοπλασία όπως λες…ο κόσμος έχει τόσες πολλές πληροφορίες, βομβαρδίζεται καθημερινά με άχρηστες πληροφορίες και κινδυνολογία και σε συνδυασμό με τα προβλήματα της καθημερινότητας μπερδεύεται και ίσως χάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο.
Πως κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα, τι θα σου έκανε το κλικ να επιστρέψεις σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή με γερά τα γκάζια;
Ότι φέρει η ζωή καλοδεχούμενο! Εκείνη ξέρει καλύτερα. Καμιά φορά είναι ωραίο να αφήνεσαι στη ρότα των πραγμάτων κι όπου σε βγάλει. Σίγουρα ότι αναλαμβάνω μπαίνω με τα χίλια, με τον ενθουσιασμό που λέγαμε πριν.
Υπήρχε κάποια τηλεοπτική ή κινηματογραφική δουλειά τα τελευταία χρόνια που είπες πως θα θελες να είσαι και εσύ μέσα και την ξεχώρισες;
Σίγουρα θα ήθελα να συμμετέχω στο ”Νησί” και πρόσφατα στη “Τζαμάικα”. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαία άτομα όλα αυτά τα χρόνια όπως στις ”Μάγισσες της Σμύρνης” με τον Κουτσομύτη, στο ”Νυχτερινό δελτίο” με τον Κοκκινόπουλο, στις ”Ευτυχισμένες μέρες” με τον Μπλάτσο, στην ”Επαφή” με τον Μπότση και στη ”Λόλα” με τον Κωστόπουλο. Γενικά έχω σταθεί τυχερός με τις συνεργασίες μου και άλλα παλαιότερα που με έφεραν σήμερα ως εδώ.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Με γοητεύει το όνειρο, το παραμύθι, η πρώτη φορά (γιατί κάθε φορά είναι η πρώτη φορά). Ξέρεις δεν το έκανα επάγγελμα…δεν είναι επάγγελμα για μένα. Είναι παιχνίδι, παίζω πάνω εκεί, εξερευνώ, μαθαίνω, εξελίσσομαι όπως κάνουν και τα παιδιά. Το καινούργιο της κάθε μέρας, της κάθε στιγμής, της κάθε παράστασης, κάθε μέρα είναι σαν να είναι όλα απ την αρχή. Βάζεις τα καλά σου να πεις μια ιστορία και ο κόσμος έρχεται στη γιορτή σου και σε τιμά και ενώ η δουλειά προέρχεται απ τη δουλεία εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά να το δω έτσι.
Τι με απωθεί; Συμπεριφορές πιο πολύ…αυτό το ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Αυτή η έπαρση άνευ λόγου και αιτίας. Αν και προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω ότι ο καθένας άγεται και φέρεται σύμφωνα με την παιδεία, την ευγένεια, το ήθος και τις αξίες του και έτσι λοιπόν προσπαθώ πολλές φορές να καταλάβω μια περίεργη συμπεριφορά πόσο πόνο κρύβει μέσα.
Από την άλλη είναι και η ψευτιά, αυτό το πράγμα που σήμερα θάβω εσένα, την άλλη τον άλλο και αύριο θα ρθει και η σειρά σου. Κάποια μέρα μια κατά τ άλλα ευγενέστατη κυρία ένα μεσημέρι μόνη της και χωρίς να το περιμένω μου λέει τα χειρότερα για κάποιον συνεργάτη της και ότι διέκοψε την συνεργασία και άλλα τέτοια. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ακριβώς την επομένη τον είχε καλέσει στη γιορτή της και να μάλιστα σε κάλεσμα με ανθρώπους ”καρδιάς” όπως ανέφερε. Αυτό από μόνο του μπορεί να σε κάνει να αναρωτηθείς “μωρέ τι ζούμε;”
Πως αντιμετωπίζεις τα κακά στοιχεία του επαγγέλματος, τι είναι αυτό που χαλάει εσένα προσωπικά και αν ήταν στο χέρι σου θα το εξαφάνιζες από το ίδιο το επάγγελμα;
Απεχθάνομαι τους αλεξιπτωτιστές στο χώρο! Και δυστυχώς είναι πολλοί άνθρωποι χωρίς κουλτούρα, όνειρα και όραμα που έτσι απλά μπαίνουν στο επάγγελμα με σκοπό να γίνουν γνωστοί και συνήθως με ένα τσαμπουκά (γιατί αυτό ξέρουν), με θράσος και αγένεια βρισκόμενοι σήμερα εδώ και αύριο εκεί. Συνήθως είναι αυτοί που προκαλούν με κάθε μέσο για να βρίσκονται στην επικαιρότητα. Αυτό είναι κάτι που με κάνει να βαριέμαι αφόρητα.
Περίμενες ποτέ σου πως θα φτάσουμε στην σημερινή εποχή να έχει αλλάξει ο τρόπος επικοινωνίας και προώθησης της δουλειάς με τα social media πλέον να έχουν εδραιωθεί; Πως φιλτράρεις τα θετικά/αρνητικά μηνύματα;
Η εποχή τρέχει και είμαστε αναγκασμένοι να συμβαδίζουμε. Σίγουρα είναι μεγάλο εργαλείο πληροφοριών και εξαρτάται από τον τρόπο που ο καθένας τα χρησιμοποιεί. Όλοι έγιναν παντογνώστες και μιλούν επί παντός επιστητού. Δεν είπα να μην έχεις γνώμη όμως η ελευθερία του άλλου ξεκινάει εκεί που τελειώνει η δική σου. Σαφέστατα και δεν πρέπει να συμφωνούμε όλοι μεταξύ μας αλλά όχι και να λειτουργούμε όμως αφοριστικά. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πέσει θύμα πολλών αρνητικών σχολίων κι όταν έχει γίνει είναι από κάποιους συναδέλφους, κάποιες φορές με το προσωπείο του φίλου, που δεν παύει να με στεναχώρησαν την δεδομένη στιγμή αλλά έτσι έμαθα και πήγα ένα βήμα παρακάτω. Όπως και να το κάνουμε δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους.
Πώς βρίσκεις την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή; Kουβαλάς το κομμάτι της δουλειάς στο σπίτι;
Όπως ανέφερα για μένα η υποκριτική δεν είναι δουλειά. Το θέατρο είναι η ζωή μου! Το μυαλό μου είναι γύρω απ αυτό. Παίζω, διαβάζω,βλέπω, παρακολουθώ, ενημερώνομαι, μελετάω συνέχεια και η οικογένειά μου είναι ο πυρήνας μου. Θέλει πολύ προσοχή και δουλειά για να κρατούνται ισορροπίες, το θέατρο δεν είναι οκτάωρο, είναι ζωντανός οργανισμός, θέλει αφοσίωση και πάθος. Σίγουρα νιώθω απέραντη ευτυχία όταν πηγαίνω διακοπές με τους δικούς μου, τα παιχνίδια και τα γέλια μας, μας αρέσει να ανακαλύπτουμε χώρες και ιστορίες. Ο Γιάννης ενός έτους ήταν που πήγαμε Μιλάνο και από τότε έχουμε πάει μαζί Παρίσι, τέσσερις φορές Disneyland αλλά και Λονδίνο πέρυσι το Πάσχα. Στον ελεύθερο μου χρόνο παίζουμε επιτραπέζια στο εξοχικό και πάμε για καλοκαιρινές διακοπές στη Νάξο που τόσο πολύ αγαπάμε.
Αν ερχόταν ο γιός σου και σου λεγε πως θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, τι θα τον συμβούλευες; Πώς κρίνει την σημερινή γενιά των ηθοποιών, Πόσο εύκολο είναι να σταθείς στα πόδια σου μετά από μια πρόσκαιρη επιτυχία και να μην ψωνιστείς;
Αν και έχει ταλέντο, να δεις πως διηγείται, πως τονίζει, πως χρωματίζει τη φωνή του δεν το βλέπω να είναι τόσο θερμός με αυτόν τον προσανατολισμό. Αν κάποια στιγμή θελήσει σίγουρα θα του πω ότι λέω όταν με ρωτάνε: Πρέπει να το αγαπάς πολύ και να μην μπορείς χωρίς αυτό, να είναι η ανάσα και το οξυγόνο σου. Μπορείς να ζήσεις χωρίς οξυγόνο; Έτσι να μην μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό. Από την άλλη όμως αν σου έχει περάσει και κάτι άλλο απ το μυαλό να κάνεις, κάνε το άλλο. Θέλει γερό στομάχι και τρελό πάθος για να αντέξεις αυτόν τον έρωτα που λέγεται θέατρο. Τολμάς; καντο! Η επιτυχία είναι βάλσαμο και είναι υπέροχο να αναγνωρίζεται η ”δουλειά” σου, να έχεις αγάπη κι αποδοχή αλλά στο χέρι σου είναι πως θα το διαχειριστείς. Το “ψώνιο” προϋπήρχε σε κάποιον και η επιτυχία, απλά τον βοήθησε να το βγάλει προς τα έξω. Δεν περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω μας, θα το ξαναπώ η ζωή είναι μικρή για μίση, έχθρες και πόζα.
Όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε παλαιότερες δουλειές πως νιώθεις; Eίσαι καταστροφικός εντοπίζοντας λάθη και παρατηρήσεις; Θα μπεις στο ίντερνετ πληκτρολογώντας το όνομα σου την σημερινή εποχή για να διαβάσεις κριτικές για σένα;
Δεν βλέπω τον εαυτό μου γιατί συνήθως δε μου αρέσει. Αρχίζω εκείνο “το έκανες έτσι αλλά αν το έκανες αλλιώς θα ήταν καλύτερα και τέτοια.” Όχι δεν μπαίνω να ψάχνω τ όνομά μου γιατί με γεμίζουν και με κάνουν να χαίρομαι οι κριτικές που γράφονται αλλά και η επαφή με το κοινό μετά από την παράσταση, το αλισβερίσι που είχαμε και τι έμεινε. Χαίρομαι όταν με σταματάνε και μου μιλάνε για δουλειές που είδαν και τους άρεσαν. Αναζητώ την προσωπική επαφή, τα μάτια του άλλου που λένε πάντα την αλήθεια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Πώς φαντάζεσαι τον Δημήτρη στα επόμενα 5 χρόνια στον χώρο, υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Έχω την παράσταση στη Σύρο με ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού” την Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου στο ιστορικό θέατρο Απόλλων και νιώθω ιδιαίτερη χαρά που θα βρίσκομαι εκεί. Έχουν ένα εξαιρετικό θέατρο και απαιτητικό κοινό και είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Ο ”Τρελλός” εκτός απ την Αθήνα έχει πάει Θεσσαλονίκη, Θήβα, Ερέτρεια, Χαλκίδα, Νέα Σμύρνη, Γλυφάδα και συντονίζουμε ημερομηνίες για Γιάννενα και Καλαμάτα. Είμαι στην πιο ευτυχισμένη στιγμή γιατί με τον ”Τρελλό” μου έχω ζήσει μοναδικές στιγμές! Νιώθω ευγνώμων βέβαια στη Δέσποινα Βολίδη που έκανε τα σκηνικά, στον Δημήτρη Στρέπκο που έφτιαξε τα κουστουμια, στον Μάκη τον Αμπάτη, στον Αντώνη τον Σπουρλή και στον ”αδελφό”μου Αλέξανδρο Κλημόπουλο οι οποίοι αποτελούν συνοδοιπόροι στο ταξίδι μου εδώ και χρόνια.
Μελλοντικά κάτι καταστρώνεται αλλά ο χρόνος θα δείξει. Έχω ένα έργο που θέλω πολύ να το παρουσιάσω και σίγουρα Θα πραγματοποιηθεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Τώρα για τα επόμενα πέντε χρόνια δεν ξέρω, θέλει ψυχή και τόλμη το να ζεις και όνειρα πολλά…
