Η Αγγελική Καρυστινού είναι μια ηθοποιός που την ακολουθεί πάντα μια ποιότητα και ένα ήθος σε αυτό που κάνει. Έχει περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης και του θεάτρου με αγαπημένες και ιδιαίτερες δουλειές και κάθε φορά αναζητάει κάτι νέο να την συναρπάσει.
Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και για όλα!
Αγγελική μου καλώς όρισες στο Checkinart! Tι σου άφησε η παράσταση “CAMILLE CLAUDEL MUDNESS” στο θέατρο Πόλη αλλά και η συνεργασία σου με την Μάνια Παπαδημητρίου;
Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία καθώς ήμασταν οι δυο μας πάνω στην σκηνή μαζί με την Μαρίνα Χρονοπούλου η οποία είναι η μουσικός της παράστασης . H η συνεργασία με βοήθησε να κερδίσω κάτι που με φόβιζε στην υποκριτική, ότι μπορώ να πω μια ιστορία χωρίς αφορμές, απλώς επειδή θέλω να τη μοιραστώ. Η Μάνια με βοήθησε πολύ να δεχτώ ότι μπορείς απλώς να υπάρχεις στη σκηνή και να επικοινωνείς με το κοινό χωρίς τίποτα άλλο.
Έπειτα από μια επιτυχημένη δουλειά είτε εμπορικά είτε καλλιτεχνικά, τι είναι αυτό που κρατάς μέσα σου;
Κρατάς πολλά πράγματα όπως αυτό που συμβαίνει κάθε μέρα μέσα στην παράσταση αλλά και το πως εξελίσσεται σταδιακά ο ρόλος σου αλλά και η σκηνική σχέση μεταξύ των ηθοποιών. Όσον αφορά την παράσταση”CAMILLE CLAUDEL MUDNESS” μου άρεσε πολύ η ιστορία αυτών των γυναικών, την ιστορία της Camille Claudel την γνώριζα ενώ για την Constance Pascal έμαθα μέσα από την παράσταση. Ήταν μια σημαντική επιστήμων, πρωτοπόρος για την εποχή, εφάρμοσε στη ψυχιατρική νέες μεθόδους, ψυχαναλυτικές, μίλησε για την παιδόψυχολογία κι όμως επειδή ήταν γυναίκα το όνομά της χάθηκε μέσα στην ιστορία.
Από το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν και τις Βάκχες η οποία ήταν η πρώτη σου δουλειά μέχρι και το σήμερα τι έχει αλλάξει προσωπικά στην Αγγελική και τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν τον χώρο; Από σφαλιάρες και λάθος επιλογές του επαγγέλματος, τι έχεις αναθεωρήσει;
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Στην δουλειά μας συμβαίνουν πολλά καλά και κακά αλλά εγώ κυρίως στέκομαι στο τι μαθαίνεις ως ηθοποιός και όχι σαν άνθρωπος. Έχω αποκτήσει μια τεχνική στην δουλειά μου, έχω κάνει πολύ εξάσκηση και έχω μάθει να έχω περισσότερη ηρεμία μέσα μου. Όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα έργο, είναι σαν να κάνεις μια βουτιά χωρίς δίχτυ ασφαλείας και αυτό με αναστάτωνε πολύ όταν ήμουν σε πιο μικρή ηλικία ενώ τώρα έχω μάθει να χαίρομαι αυτή την άπνοια. Με τα χρόνια έμαθα να υπομένω αυτή την βουτιά στα πολύ άγνωστα νερά.
Έχοντας περάσει και από τον χώρο της τηλεόρασης με επιτυχημένες παραγωγές όπως η “Τράπεζα”, “Μια στιγμή δυο ζωές”, “Ήρθε και έδεσε” , “Μαρία η Άσχημη” αλλά και οι “Εφτά θανάσιμες πεθερές” που σήμερα μέσω των επαναλήψεων ξεχωρίζουν ακόμη στην προτίμηση του κόσμου, πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Τι θα σου έκανε το κλικ εν έτει 2018 για να ξαναμπεις με γερά τα γκάζια σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή;
Δεν βλέπω τηλεόραση γιατί δεν μου αρέσει γενικά και δεν έχω πετύχει καθόλου σήριαλ πρόσφατα. Βλέπω όμως το “Master Chef” , μου κάνει εντύπωση με πόση αφοσίωση κάποιοι άνθρωποι ασχολούνται με μια βασική ανάγκη όπως το φαγητό.
Eγώ για χρόνια έπαιζα πολλές ώρες στην τηλεόραση έχοντας ένα ατελείωτο ρυθμό γυρισμάτων οπότε κάποια στιγμή δεν ήθελα άλλο γιατί κουράστηκα όλη αυτή την διαδικασία και ήταν μια πολύ συνειδητή μου απόφαση να απομακρυνθώ από την τηλεόραση όπου σταματώντας έχασα βέβαια και τις επαφές μου με τους ανθρώπους του χώρου και έτσι μετά πήγα στο Εθνικό στο “Ξύπνημα της Άνοιξης”. Μετά από αυτό δεν με ενδιέφερε αυτό το κομμάτι γιατί έφυγα στο εξωτερικό για να πραγματοποιήσω μεταπτυχιακές σπουδές και κάποια στιγμή όταν είδα το Νησί στην οθόνη με έκανε να πω, πώς θα ήθελα να συμμετέχω και εγώ σε μια τέτοια σειρά. Αυτή την στιγμή αν μου ερχόταν μια νέα πρόταση θα χαιρόμουν φυσικά και θα ήθελα πολύ σε ένα σήριαλ εποχής ή αστυνομικής φύσεως.
Αν δεις τον εαυτό σου σε παλαιότερες δουλειές μέσω των επαναλήψεων, πως κρίνεις τον εαυτό σου; Eίσαι καταστροφική εντοπίζοντας λάθη αλλά και παρατηρήσεις;
Είναι σαν να βλέπω έναν άλλον και η αλήθεια είναι ότι έχω πάρα πολλά χρόνια να με δω σε κάποια παλαιότερη δουλειά και νομίζω πως κάθε φορά νιώθω όπως βλέπουμε κάποιες φορές τον εαυτό μας μικρό σε παλιά αρχεία.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια μεγάλη άνοδο στην χώρα μας στον τομέα των μιούζικαλ με πολύ εντυπωσιακές παραγωγές. Αν σου ερχόταν μια τέτοια πρόταση στο μέλλον, θα έμπαινες στην διαδικασία να κάνεις κάποια μαθήματα φωνητικής και χορού και να το τολμήσεις;
Δεν μου αρέσει το μιούζικαλ γιατί είναι ένα πολύ δύσκολο είδος από την μια το οποίο όμως είναι απλώς διασκεδαστικό και είναι πολύ σπάνιο ένα μιούζικαλ να φέρει και κάτι άλλο. Προσωπικά πιστεύω πως το θέατρο δεν είναι ένας χώρος διασκέδασης αλλά ένας χώρος ψυχαγωγίας και γιαυτό δεν μου ταιριάζει το μιούζικαλ παρόλο που είναι ένα απαιτητικό είδος.
Θα μπορούσες να συνυπάρξεις σε μια θεατρική σκηνή με έναν τραγουδιστή μιας και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε πολλούς καλλιτέχνες να παίζουν σε θεατρικές παραστάσεις;
Από την στιγμή που όλα τα επαγγέλματα είναι ανοιχτά, δεν μπορείς να πεις σε κάποιον μην το κάνεις. Η δουλειά του ηθοποιού όπως και η δουλειά του τραγουδιστή και του χορευτή είναι πάρα πολύ δύσκολες και θέλουν πολλά χρόνια σπουδής και τριβής και εξάσκησης πάνω στο αντικείμενο. Το θέμα είναι αν μπορείς να το κάνεις και εγώ αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το διαχειριστώ γιατί δεν είχα χρόνο ποτέ στην ζωή μου να ασχοληθώ με 2 Τέχνες παράλληλα.
Πώς βιώνεις την νέα τάση των Social Media και πώς φιλτράρεις θετικά/αρνητικά μηνύματα;
Είναι πολύ ανώδυνο όλο αυτό διότι δεν σε ενοχλεί καθόλου, μπορείς να το διαβάσεις όποτε θέλεις και αν θέλεις οπότε είναι καλοδεχούμενο. Ακόμα και σε μια ακραία περίπτωση βομβαρδισμού μηνυμάτων, επιλέγεις να μην το διαβάσεις και γλυτώνεις από αυτό το χάος. Βέβαια έχει χαθεί η ουσιαστική επαφή με τον κόσμο που βλέπεις ποιος σου μιλάει την δεδομένη στιγμή και να καταλάβεις από μια μεριά πώς είδε την παράσταση και τι του έμεινε από όλο αυτό αλλά οι εποχές αλλάζουν και υπάρχουν καινούργιοι τρόποι επικοινωνίας και σύνδεσης των ανθρώπων. Μου αρέσει γενικά το ίντερνετ αλλά αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η παραπληροφόρηση και η λάθος πληροφορία που διαδίδεται μέσα από αυτό και το θεωρώ μεγάλη τρέλα.
Εν έτει 2018 οι αποφάσεις σου είναι με βάση το συναίσθημα ή την λογική;
Nομίζω πώς με κεντρίζει περισσότερο η λογική. Παλαιότερα λειτουργούσα πολύ με το συναίσθημα και ήταν κάτι που το πλήρωσα ως μάθημα στην ζωή μου και τώρα εμπιστεύομαι περισσότερο την λογική μου.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Με γοητεύει το ότι κάνω μια δουλειά που αγαπάω με τις όποιες δυσκολίες της. Οι ηθοποιοί σίγουρα περνάμε πολύ δύσκολα από οικονομικής άποψης και όχι μόνο αλλά πάντοτε πρέπει να σκεφτόμαστε ότι είμαστε τυχεροί γιατί μπορούμε να κάνουμε κάτι που αγαπάμε, όταν μπορούμε γιατί δεν είναι δεδομένο αυτό πάντα. Από την άλλη οι συνθήκες της δουλειάς είναι τραγικές και το επάγγελμα μας είναι υποτιμημένο και θεωρείται μη επάγγελμα σήμερα. Ακόμη έχουμε μια μεγάλη ανασφάλεια για το αν θα βγούμε στην σύνταξη και σίγουρα δυσκολεύεσαι πολύ αν θέλεις να κάνεις μια οικογένεια παράλληλα.
Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο της υποκριτικής;
Θα το συμβούλευα να κάνει αυτή την δουλειά μόνο αν είναι πολύ σίγουρος ότι δεν μπορεί να μην την κάνει γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα το να την κάνεις απλά για να βρίσκεσαι σε αυτόν τον χώρο και να μελετάει πάρα πολύ.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Yπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Δεν έχω απωθημένα με συγκεκριμένους ρόλους παρά μόνο με έργα και κάποιους συγγραφείς όπως ο Τσέχωφ και ο Άρθουρ Μίλλερ με τους οποίους θα ήθελα να ασχοληθώ στο μέλλον. Την επόμενη σεζόν θα κάνω το Αριζόνα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης το οποίο είναι ένα σύγχρονο, ισπανικό έργο το οποίο θα σκηνοθετήσει ο Βασίλης Σκαρμούτσος και θα παίζω μαζί με τον Στράτο Σωπήλη σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμαννουήλ.
Τι θα θελες να σου φέρει το 2018;
Θα ήθελα να μου φέρει υγεία σωματική και ψυχική.
