Η Μάνια Παπαδημητρίου είναι μια γυναίκα με μια αξιοζήλευτη πορεία στον χώρο της υποκριτικής με μοναδικές στιγμές πάνω στο σανίδι όλα αυτά τα χρόνια αλλά και ξεχωριστές συνεργασίες.
Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και για όλα!
K.Παπαδημητρίου καλώς ορίσατε στο Checkinart! Tι σας άφησε η παράσταση “CAMILLE CLAUDEL MUDNESS” στο θέατρο Πόλη;
Καταρχήν ελπίζω ότι θα παίξουμε ξανά γιατί υπάρχουν κάποιες προτάσεις για παραστάσεις εκτός Αθηνών αλλά και στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στις Βρυξέλλες. Αυτό που κρατάω είναι η ιστορία και η σχέση με αυτό το πρόσωπο που παίζω, μια προσωπικότητα που αγαπώ πολύ αλλά και η σχέση που έχουμε με τα κορίτσια πάνω στην σκηνή, με την Αγγελική και την Μαρίνα. Η παράσταση έχει καθ’ όλη την διάρκεια της μια πρωτότυπη μουσική και το όργανο ακολουθεί την ψυχολογία μας και τα συναισθήματα μας το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό. Η μουσική δίνει πάντα ένα μη ρεαλιστικό επίπεδο και σε μια τέτοια συνάντηση ιστορικών προσώπων οπωσδήποτε βοηθάει. Επίσης με βοήθησε που δούλεψα με έναν νέο σκηνοθέτη που μόλις τελείωσε την Σχολή γιατί θεωρώ πώς έγινε μια καλή ανταλλαγή.
Τι είναι αυτό που ακόμα σας γοητεύει στον χώρο και τι αυτό που σας απωθεί;
Eλπίζω να μην αφήσουμε ποτέ την κινητήριο μας δύναμη για νέα πράγματα. Μου αρέσει που κάνουμε πολλά πράγματα την σημερινή εποχή αλλά θα ήθελα να δίνεται στην κάθε παράσταση περισσότερο χρόνο από ότι δίνεται σήμερα γιατί και το κοινό το χρειάζεται για να μάθει καλά τι παραστάσεις παίζονται και που ώστε να “πιάσει” ένα έργο.
Aυτό που με ενοχλεί στο επάγγελμα είναι όταν αναπτύσσεται ανόητος ανταγωνισμός και προσπαθώ να το αποφεύγω. Θεωρώ πώς κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας και όταν αυτά μεταφέρονται στην δουλειά και χαλάνε την ποιητικότητα της, τότε με χαλάει και εμένα γιατί δεν υπάρχει λόγος τότε να κάνεις αυτή την δουλειά, φέρνοντας την γκρίνια και την καθημερινότητα του σου μέσα σε αυτήν. Εδώ είσαι για να πετάξεις όλα αυτά και να βοηθήσεις με αυτό τους ίδιους τους θεατές να το αποβάλλουν.
Οι αποφάσεις σας είναι με βάση το συναίσθημα ή την λογική;
Θα χρησιμοποιήσω την λογική αλλά θα με καθοδηγήσει το συναίσθημα μου για το αν μου αρέσει να παίξω σε μια δουλειά ή όχι. Στην συγκεκριμένη δουλειά ήταν και τα δυο και όταν μου το πρότεινε η Αγγελική Καρυστινού είπα αμέσως το ναι γιατί ταίριαζαν και τα δυο. Διαλέγω με το συναίσθημα όταν διαβάζω ένα κείμενο ανάλογα με το αν με κεντρίζουν ή όχι τα λόγια αλλά μετά συνυπολογίζω και τις υπόλοιπες παραμέτρους και αυτό χρειάζεται λογική. Στην σκηνή περισσότερο είναι πιο ισχυρό το συναίσθημα γιατί έτσι πρέπει για να παίξεις σωστά αλλά η λογική χρειάζεται για να ρυθμίσεις καλύτερα τις επαγγελματικές σχέσεις εν μέσω μιας στρατηγικής.
Πώς κρίνετε το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Tι θα σας έκανε το κλικ για να συμμετέχετε σε μια νέα σειρά;
Eγώ καταξιώθηκα αποκλειστικά μέσω του θεάτρου και αυτό μου έδωσε μια ξεχωριστή φήμη γιατί το κατάφερα χωρίς να κάνω τηλεόραση και το γυαλί το χρησιμοποιώ σαν μέσο επικοινωνίας όταν θέλω να προωθήσω την δουλειά μου. Βέβαια αν γινόταν μια σειρά όπως το Νησί ή σαν τις δουλειές του Κουτσομύτη ποιος δεν θα ήθελε να παίξει εκεί. Δυστυχώς τώρα δεν γίνονται τέτοια πλάνα διότι όλα κοστίζουν πλέον πολύ ακριβά. Πάντα πιστεύω ότι πρέπει να δίνεται χώρος σε ελληνικές παραγωγές αλλά λόγω κόστους αναγκαζόμαστε να μεταφέρουμε από το εξωτερικό νέες ιδέες.
Σε μια περίοδο που γίνονται πολλές μεγάλες παραγωγές και ανθίζουν τα μιούζικαλ, υπήρχε κάποια δουλειά που ξεχωρίσατε ως θεατής;
Yπάρχουν πολλές προσπάθειες νέων ανθρώπων που έχω ξεχωρίσει όπως η δουλειά που κάνουν οι Αδέσποτες Σκύλες, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο Κώστας Γάκης, ο Νίκος Μαστοράκης που έχω δουλέψει και εγώ μαζί του αλλά και η δουλειά νεότερων παιδιών που κάνουν ατομικές δουλειές που ίσως δεν είναι τόσο γνωστοί οι σκηνοθέτες τους. Πιστεύω ότι πέρασε η εποχή των μεγάλων σκηνοθετών και πάμε σε μια εποχή συνεργασιών και έργων που γράφονται από ομάδες πάνω στο σανίδι και αυτό για μένα είναι πολύ ενδιαφέρον. Εγώ προέρχομαι από την εποχή που μιλούσανε αποκλειστικά για τον σκηνοθέτη που έχεις δίπλα σου και έχω δουλέψει και με καλούς σκηνοθέτες και όχι τόσο καλούς. Πιστεύω πώς τα νέα παιδιά είναι πιο ελεύθερα ως προς αυτό το κομμάτι και δοκιμάζονται σε διάφορες θέσεις που παράγουν πολύ όμορφα πράγματα.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο της υποκριτικής;
Εγώ πάντα προτείνω στα νέα παιδιά να κάνουν δικά τους πράγματα. Να δοκιμάζονται σε διάφορες οντισιόν αλλά να μην περιμένουν το τηλεφώνημα για αυτό και μόνο. Να τολμούν να κάνουν πράγματα και να καλούν το κύκλωμα να πάει να τους δει στις δικές τους δουλειές, εκεί υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να σε δουν πραγματικά από ότι στο μικρό διάστημα μιας οντισιόν. Προσωπικά επιχείρησα το ίδιο και δεν μου βγήκε σε κακό.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Κάνω πρόβες στο τελευταίο έργο του Ζορζ Φειντό που θα παίξουμε στο μικρό Θέατρο της Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά στο έργο “Το πιο μικρό κακό” με έναν θίασο παλιών και νέων ηθοποιών που εκτιμώ πολύ και με τους οποίους θα ξεκινήσουμε 16 Μαρτίου. Έχω διάφορα σχέδια για το μέλλον τα οποία δεν είναι κάτι σίγουρο αλλά είμαι βέβαιη ότι θα βρω έναν τρόπο για να τα κάνω πράξη.
