Ο Σωκράτης Πατσίκας είναι από τους τύπους που χαίρεσαι όταν πραγματοποιήσεις μια κουβέντα μαζί του λόγω του δυναμικού του χαρακτήρα αλλά και της χαλαρής διάθεσης που τον περιβάλλει καθώς ο ίδιος ζει για τα μικρά και απλά πράγματα που του δίνουν χαρά και όχι για την σαπουνόφουσκα που μας περιτρυγυρίζει.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και για όλα!
Σωκράτη μου καλησπέρα καλώς όρισες στο Checkinart! Που βρίσκεις τον εαυτό σου ανάμεσα στον Τσάρλι Τσάπλιν η οποία αποτελεί μια επιτυχημένη παραγωγή εν μέσω μιας περιόδου που λίγες δουλειές ξεχωρίζουν;
Η φετινή χρονιά είναι λίγο μπερδεμένη όσον αφορά το χώρο του θεάτρου καθώς με την οικονομική κρίση να παραμονεύει γύρω μας, κοντεύουμε να χάσουμε το καλλιτεχνικό μας αισθητήριο αλλά νιώθω τυχερός που βρέθηκα σε μια ομάδα που σχεδόν δεν είχα συνεργαστεί με κανέναν τους πέραν του Χρήστου Σπανού με τον οποίο είχαμε δουλέψει μαζί στο Εθνικό. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ένας ετερόκλητος θίασος που ο καθένας ξεχωριστά βάζει το λιθαράκι του και γίνεται ένα ομοιογενές σύνολο με πολύ όμορφο τρόπο και αβίαστα. Το Θέατρο είναι ένα και άμα έχεις να πεις μια καθαρή ιστορία και το συνειδητοποιήσεις όλο αυτό μέσα σου, τότε γίνεσαι μια ομάδα με όλους. Ο Πέτρος Ζούλιας θέλησε να εκμεταλευτεί το ένστικτο του καθενός μας και όχι την μανιέρα μας και γιαυτό έδεσε και η ομάδα σε συνδυασμό με την δουλειά του Θανάση που ερχόταν κάθε μέρα έχοντας δώσει ώρες δουλειάς στο σπίτι του και αυτό φαινόταν από μακριά.
Από την Βέροια και την σχολή του Ίασμου μέχρι και σήμερα, τι έχει αλλάξει προσωπικά στον Σωκράτη και τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν τον χώρο; Έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Kαταρχάς υπάρχει η θεωρία του αν που λέει ότι αν αναρωτηθείς κάτι, τα βρίσκεις όλα λάθος. Συνήθως όταν αναρωτιόμαστε για κάτι, σε εκείνο τον δρόμο που δεν πήγαμε, βρίσκουμε μόνο τα θετικά. Το Θέατρο με βρήκε πολύ αβίαστα λόγω της Νίτσας Σταματοπούλου η οποία ήταν ένας άνθρωπος που με παρότρυνε να κάνω αυτό που αγαπώ και παρόλο που δεν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το Θέατρο, έχει όλο το ένστικτο και όλη την θεατρική ευφυία του αδερφού της του Κώστα Βουτσά. Πάντα όταν με ρωτούσαν νεότεροι συνάδελφοι ή παιδιά που ήθελα να ασχοληθούν με αυτόν τον χώρο τους έλεγα ότι για να κάνεις την καριέρα που θέλεις ή σου αξίζει στο Θέατρο, θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια να μην επιβιώνεις από αυτό το επάγγελμα αλλά δεν καταλαβαίνει ο άλλος πόσο χρόνο σου τρώει αυτή η ενασχόληση από όλη την ημέρα. Δεν μετανιώνω για τίποτα παρότι το να μπορούσα να είχα χειριστεί διαφορετικά τα πράγματα είναι μια φράση που θα την πω καθημερινά. Πέρσυ το καλοκαίρι ανοίξαμε ένα μαγαζί με την σύζυγο μου στην Ύδρα και επειδή ήταν η πρώτη του χρονιά αποφάσισα να μην δουλέψω το καλοκαίρι, εκείνη λοιπόν την περίοδο μου ήρθε μια σπουδαία πρόταση για εμένα καθώς κατέβηκε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης με το Εθνικό με τον Τζίμυ Πανούση που τον λατρεύω και αυτό είναι κάτι που δεν μετάνιωσα στιγμή.
‘Εχοντας περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με επιτυχημένες παραγωγές όπως “Το Κλειδί“, “Εγκλήματα” , “Είσαι το ταίρι μου“, “Singles“, “Βασιλιάδες” αλλά και το πρόσφατο guest στο “Κάτω Παρτάλι” που μέχρι και σήμερα μέσω των επαναλήψεων αλλά και των Social Media συνεχίζουν να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου, πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Τι θα σε έκανε να ξαναμπεις με γερά τα γκάζια σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή;
Εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που δεν έκανα τηλεόραση για να δω τον εαυτό μου μέσα σε μια οθόνη ή για να με γνωρίζει η γειτονιά μου αλλά για καθαρά βιοποριστικούς λόγους πέραν του καλλιτεχνικού κομματιού που με ενδιέφερε και ούτε την σνομπάρω ως μέσο.Εμένα πάντα μου άρεσε το ζωντανό πρόγραμμα γιατί ένας σπουδαίος άνθρωπος του Θεάτρου όπως είναι ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, μου έμαθε να αφουγκράζομαι την ενέργεια του κοινού και μου είναι πιο εύκολο να κάνω διάλογο με κάτι ζωντανό και όχι με την κάμερα, μιλώντας πάντα ως προς την ενέργεια. Πάντα διεκδικούσα τα δεδουλευμένα που πίστευα ότι μου αξίζουν και ποτέ δεν είπα να με γνωρίσουν άτομα μέσω της τηλεόρασης για να βρω δουλειά στο Θέατρο γιατί τότε εγώ πρόλαβα να έρχονται στο χώρο του Θεάτρου άνθρωποι της τηλεόρασης για να γνωρίσουν τους καλλιτέχνες χωρίς το αντίστροφο να είναι κακό, αφού έτσι είναι το σύστημα ας είναι καλοδεχούμενο για τα νέα παιδιά. Τα προηγούμενα χρόνια χρειαζόμασταν 5-7 γυρίσματα για να βγάλουμε αρκετά επεισόδια ενώ τώρα οι υπεραθλητές βγάζουν ένα επεισόδιο την ημέρα. Έχουν πέσει κατά πολύ τα budget μιας παραγωγής, δεν πληρώνεται η υπεραξία της τέχνης μας και αυτή την στιγμή κινδυνεύει να τελειώσει οριστικά το τηλεοπτικό πεδίο που όλοι ξέραμε.
Δεν έχω βγει τελείως από το τηλεοπτικό πεδίο της χώρας απλά σε μια νέα ενδεχόμενη πρόταση θέλω πρώτα από όλα να δουλέψω μαζί με φίλους για να περάσουμε καλά και δεύτερον να υπάρχει μια εγγύηση όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι γιατί στους Βασιλιάδες πληρώσαμε από την τσέπη μας για να γυριστεί και τελικά δεν είχε καθόλου αίσιο τέλος όλη αυτή η ιστορία.
Βλέποντας τον εαυτό σου σε παλαιότερες δουλειές, πως κρίνεις τον εαυτό σου; Είσαι καταστροφική εντοπίζοντας λάθη και παρατηρήσεις;
Στην αρχή που έπεσα πάνω στον εαυτό μου θυμάμαι είχα 2 τηλεοράσεις στο σπίτι και βγήκα στο μπαλκόνι για να μην με βλέπω και να μην με ακούω ενώ τώρα πέφτοντας σε μια παλαιότερη επανάληψη, καμία φορά θα κάτσω να με χαζέψω γιατί νοσταλγώ και τις ωραίες εποχές για το επάγγελμα μας. Βλέπω σήμερα το “Singles” και θυμάμαι πώς είχε έρθει κάποια στιγμή ένας φίλος να κάνει ένα guest στην σειρά και δεν καταλάβαινε ποιος ήταν ο ηθοποιός και ποιος ο τεχνικός.
Ξέφυγες εύκολα από την ταμπέλα του χώρου που σε κατηγοριοποιεί ακόμα και σήμερα σε επιτυχημένους ρόλους όπως ήταν ο “Μπίλυ” στους Singles;
Ακόμα μου συμβαίνει αυτό αλλά όπως έχει πει και ο Γεωργουσόπουλος η μανιέρα ή το καλούπι για τον ηθοποιό είναι κάτι πολύ καλό γιατί θα σε σκεφτεί κάποιος για μια δουλειά και θα σε επιλέξει. Εγώ ευτυχώς ή δυστυχώς έμαθα μέσω των δασκάλων που είχα να δουλεύω έναν κωμικό ρόλο με τους κώδικες του ρολίστα οπότε είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθώ εύκολα. Στα 50 έργα που έχω κάνει μέχρι τώρα, τα 10-12 δεν έχουν καμία σχέση με την κωμωδία και έτσι κάποιοι άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν πιο πολύ ως ηθοποιό παρά ως έναν χαρακτήρα.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Ο Γιάννης Μπέζος είχε πει κάποτε “εμείς δεν κάνουμε χωρίς το Θέατρο, άραγε το ίδιο κάνει χωρίς εμάς;”. Μου αρέσει πολύ σε αυτήν την δουλειά το ότι είμαστε πάνω στην σκηνή και έχουμε να μοιραστούμε κάτι και να το δώσουμε στον κόσμο, ότι και αν συμβεί αυτή η συνενοχή και η σύσταση της ιστορίας καλύπτει το οποιοδήποτε πρόβλημα και δίνει στο κοινό το καλύτερο αποτέλεσμα και αυτό είναι κάτι που λατρεύω στην δουλειά μου.
Αυτό που δεν μου αρέσει στο Θέατρο είναι όταν σε βάζει να διαλέξεις μεταξύ καλλιτεχνικής αξιοπρέπειας και αξιοπρέπειας της ζωής ως προς τα οικονομικά. Τα πράγματα είναι σχεδόν διαλυμένα γιατί όταν ένα παιδί βγαίνει από την Δραματική Σχολή και προσλαμβάνεται κάπου ως ηθοποιός χωρίς να παίρνει ούτε τον μισθό του ανειδίκευτου εργαζόμενου, τότε δεν μιλάμε για επάγγελμα. Δυστυχώς έχει γίνει αντιστρόφως ανάλογη η χρηματική μας ανταμοιβή με το προσωπικό μας δώσιμο.
Πώς βιώνεις την νέα τάση των Social Media; Πώς φιλτράρεις θετικά/αρνητικά μηνύματα;
Το Facebook το άνοιξα το περασμένο καλοκαίρι και το Instagram φέτος τον Νοέμβρη γιατί μου έδειξε ένας δικός μου άνθρωπος αυτόν τον κόσμο και αποφάσισα να ανεβάζω κωμικά βίντεο για να ελαφρύνω κάπως την γενικότερη μελαγχολία που κυριαρχεί.
Αρχικά στο Facebook επικρατεί μια καφρίλα και το κείμενο δεν μεταβιβάζει συναισθήματα. Κάποια στιγμή θυμάμαι είχαν μιλήσει άσχημα για έναν συνάδελφο μου και όταν μπήκα στον κόπο να απαντήσω σε όλο αυτό, πήρα απίστευτη οργή προς το πρόσωπο μου. Καλό είναι να επικοινωνούμε με τους φίλους μας και να γράφουμε αυτό που νιώθουμε την δεδομένη στιγμή και εγώ προσωπικά έχω αποφασίσει να μην απαντάω πλέον σε τυχόν σχόλια και να αφήνω τον καθένα να κριθεί ή να ικανοποιηθεί με αυτά που είπε μέσα στον ωκεανό του Facebook.
Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο που δεν έχεις πραγματοποιήσει;
Δυστυχώς δεν έχω καλλιτεχνικά απωθημένα γιατί μπήκα σε αυτό το επάγγελμα χωρίς να έχω ένα στόχο να πιάσω. Για μένα καλύτερα να βρισκόμουν σε έναν θίασο που να ξέρω ότι υπάρχουν 2-3 γνωστοί μου που επικοινωνώ και ότι θα περάσω καλά πάνω στην σκηνή παρά ένας μεγάλος ρόλος. Μου αρέσει πολύ το Θέατρο για παιδιά και είναι κάτι που θα ήθελα να ασχοληθώ στο μέλλον, βρίσκομαι σε συζητήσεις να γράψουμε κάτι αλλά θα δούμε στην συνέχεια τι θα προκύψει. Τον ανήλικο θεατή δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις με δηθενιές και παιξίματα του επαγγέλματος μας και ούτε ακόμα με μια σπουδαία ερμηνεία, αν εσύ κλάψεις σπουδαία θα εκτιμηθεί αλλά άμα προσπαθήσεις να κλάψεις λίγο παραπάνω, το παιδί θα αναρωτηθεί γιατί κλαις γιατί αναζητάει την ιστορία καθαρή και αυτό είναι κάτι που λατρεύω. Επιθυμώ πολύ να λέμε μια ιστορία με ότι στολίσματα( σκηνοθετικά, μουσικά, ενδυματολογικά) υπάρχουν χωρίς μέσω αυτών να χάνεται η ουσία της ιστορίας. Όλοι μας υπηρετούμε ένα πράγμα, αυτή την ιστορία.
