H Τζωρτζίνα Λιώση είναι ένα κορίτσι που συνεχώς μας εκπλήσσει με τις επιλογές της και που δεν έχει χάσει μέχρι τώρα την σπιρτάδα της και τον ενθουσιασμό της σε αυτό που καλείται να κάνει καθημερινά.
Μπορεί να αγαπήθηκε τρελά μέσα από τον ρόλο της Ντιλέκ στο πολύ επιτυχημένο ΤΑΜΑΜ αλλά και από το πέρασμα της στην μεγάλη οθόνη αλλά δεν στάθηκε μόνο εκεί. Με σύμμαχο της την εργατικότητα της , έχει καταφέρει να συνεργαστεί μέχρι τώρα με αξιόλογους ανθρώπους του χώρου σε σπουδαία έργα που ο καθένας θα ζήλευε.
Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και για όλα!
Tζωρτζίνα μου καλώς όρισες στο Checkinart! Έχοντας αυτή την σεζόν στο βιογραφικό σου 2 πολύ ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραγωγές όπως ήταν οι “Λολίτα” αλλά και τα “4 Κοριτσάκια” που βρίσκεις εσύ το εαυτό σου μέσα σε αυτό και ειδικότερα σε μια περίοδο που λίγες θεατρικές δουλειές ξεχωρίζουν;
Αρχικά ξεκινήσαμε με την “Λολίτα” και έτσι είχα την τύχη να βρεθώ με αυτούς τους ανθρώπους που ταιριάξαμε πολύ στο κομμάτι της δουλειάς αλλάς και στον τρόπο σκέψης μας οπότε μετά από αυτή την δουλειά προέκυψαν τα “4 Κοριτσάκια” με την ίδια περίπου ομάδα με την Μαρία- Νεφέλη Δούκα να είναι μια ευχάριστη προσθήκη σε όλο αυτό. Θεωρώ πως και στις 2 δουλειές υπάρχει ένα δικό μου κομμάτι γιατί όλες έγιναν με πολύ αγάπη και με ανθρώπους που συνεργαστήκαμε εξαιρετικά οπότε κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ και με βρίσκω μέσα σε αυτό. Τώρα όσον αφορά τον ελεύθερο μου χρόνο είναι σίγουρα περιορισμένος και προσπαθώ να τον μοιράζω με έναν τρόπο που να είναι ευχάριστος για μένα, από κει και πέρα επειδή ότι και να κάνεις σίγουρα θα σε πιέσει, θα πρέπει να ξέρεις πως ότι και αν κάνεις, το έχεις περάσει γιατί είναι καθαρά προσωπική σου επιλογή.
Πως διαχειρίζεσαι ένα καλλιτεχνικό αδιέξοδο;
Σε ένα αδιέξοδο είναι πολύ πιθανό να βρεθείς κάνοντας πράγματα που δεν σε γεμίζουν ουσιαστικά και κάνοντας τα μονάχα ως αγγαρεία. Κάποια στιγμή θα έρθει και αυτή η φάση που θα βρεθείς σε αδιέξοδο αλλά πολλές φορές μπορεί να είναι και παραγωγικό γιατί χρειάζονται και οι παύσεις που θα κάτσεις να σκεφτείς προκειμένου να ξαναγεννηθεί κάτι καινούργιο. Σε μια δυσκολία χρειάζεσαι ανθρώπους που σε στηρίζουν και μετά από αυτό σίγουρα θα βρεις τις πρακτικές λύσεις που αναζητάς. Σαν πρώτο βήμα σε οτιδήποτε δύσκολο συναντήσεις είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα ακουμπήσεις πάνω τους αυτό που σε ταλαιπωρεί.
Από το Deree και την ταινία “Κανένας” μέχρι και σήμερα τι έχει αλλάξει προσωπικά στην Τζωρτζίνα και τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν τον χώρο; Έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Νομίζω ότι αυτό που έχω δουλέψει στον εαυτό μου μέχρι τώρα είναι η έκθεση και η συναναστροφή με τους άλλους γιατί από την φύση μου ήμουν ένας αρκετά κλειστός και εσωστρεφής άνθρωπος το οποίο διατηρώ ακόμη. Στο πέρασμα του χρόνου όλο αυτό το κομμάτι με έχει εξελίξει με ωραίο τρόπο και έχει μειώσει αρκετά τον χρόνο που χρειάζομαι ώστε να προσαρμοστώ σε ένα περιβάλλον με καινούργιους ανθρώπους. Νομίζω πως μέχρι στιγμής οι συνεργασίες που έχω κάνει δεν με έχουν απογοητεύσει, έρχονται φυσικά δυσκολίες αλλά το καλό είναι ότι όταν η συνεργασία είναι υγιής τότε έχεις τον τρόπο να το συζητήσεις και να ξεπεράσεις την όποια κρίση. Σε μια συζήτηση που είχα με τον Χρήστο Νικολέρη στην Θεσσαλονίκη, μου ανέφερε ότι αυτές οι συνεργασίες εμπνέονται από τον έναν στον άλλον οπότε γιαυτό και εγώ έχω καταφέρει μέχρι τώρα να έχω άριστες συνεργασίες με τα άτομα που έχω βρεθεί μαζί.
Πως κατάφερες να ξεφύγεις από την ταμπέλα της Ελλάδας και την κατηγοριοποίηση που σου γίνεται από τους διάφορους ρόλους που θα υποδυθείς;
Νομίζω ότι αυτό είναι αναπόφευκτο και είναι στο χέρι του καθένα πού θα επιλέξει να σε κατηγοριοποιήσει ή όχι. Εγώ έχω την τύχη να μου δίνεται κάθε τόσο ένα ωραίο βήμα να μιλήσω για μένα και από κει και πέρα σίγουρα ο καθένας θα σε θυμάται από κάτι που του άρεσε περισσότερο και του έκανε εντύπωση. Όλο αυτό είναι δύσκολο και καθόλου ευχάριστο αλλά από την άλλη υπάρχει και η θετική πλευρά που σε θυμούνται από κάτι που έκανες και ήταν ιδιαίτερο για αυτούς.
Έπειτα από μια τεράστια απήχηση με το “ΤΑΜΑΜ” και τον ρόλο της Ντιλέκ ήταν εύκολο να ξανασυστηθείς στον κόσμο του χώρου; σου στάθηκε εμπόδιο για επόμενες δουλειές;
H τηλεόραση σίγουρα είναι ένα μέσο που σου δίνει μεγάλο βήμα και σε κάνει ευρύτερα γνωστό σε πολύ κόσμο. Δεν έβαλα ποτέ στόχο να καταφέρω να ξεφύγω από τον ρόλο της Ντιλέκ ή από την συνείδηση του κόσμου που με είχε συνδεδεμένη με αυτό. Μέσα από το “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ“ το οποίο έπαιζε την τελευταία χρονιά του ΤΑΜΑΜ αλλά και την “Λολίτα“κατάφερα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό το οποίο μου άρεσε χωρίς να λειτουργώ στιγμή με την λογική “ότι πρέπει να κάνω κάτι για να αποτραβηχτώ από κάτι που με έχει συνδέσει ο κόσμος” αλλά επειδή μου άρεσαν ως δουλειές και μόνο. Είναι πολύ φυσιολογικό να κρατάς ένα κομμάτι από κάποιες επιτυχίες που έχεις κάνει και να σε θυμάται ο κόσμος από αυτό αλλά με τον καιρό ελπίζω να συμβαίνουν ωραίες δουλειές που θα με πηγαίνουν ένα βήμα παρακάτω κάθε φορά.
Πως βιώνεις την νέα τάση των Social Media; Πως φιλτράρεις θετικά/αρνητικά μηνύματα;
Αυτή την στιγμή έχω έναν λογαριασμό στο Instagram αλλά και μια σελίδα στο Facebook . Κάποια στιγμή όταν άνοιξα τον λογαριασμό στο Instagram, δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την πληροφορία και έτσι έκλεισα το προφίλ μου στο Facebook, κρατώντας μόνο την σελίδα. Προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία σε όλο αυτό το μοίρασμα, δεν ξέρω αν το καταφέρνω αλλά με ενδιαφέρει να ενημερώνω τον κόσμο όσον αφορά την δουλειά μου αλλά και να ανεβάζω κάτι που θεωρώ ενδιαφέρον. Έχω διαβάσει πολλά μηνύματα από ανθρώπους που ήρθαν στο Θέατρο και επειδή δεν κατάφεραν να μας περιμένουν στο τέλος της παράστασης, μας έστειλαν μέσω ενός μηνύματος την άποψη τους για την δουλειά μας και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Πολλές φορές καταφέρνω και διαβάζω όλα τα μηνύματα και νιώθω πολύ όμορφα.
Πως αντιμετωπίζεις τι κριτικές που θα γραφτούν για σένα;
Οφείλεις να κάνεις αυτό που σου αρέσει και το οποίο πιστεύεις μέσα σου και σίγουρα θα απευθυνθείς σε μια μερίδα κόσμου που θα το καταλάβουν και θα τους αρέσει και από την άλλη σε κάποιους που δεν συμφώνησαν μαζί σου, όλο αυτό είναι πολύ φυσιολογικό γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν οφείλουμε να είμαστε ίδιοι. Θέλω πολύ να ακούσω τους ανθρώπους που έχουν ενστάσεις για να δω μέσα από αυτό μια διαφορετική ματιά. Από την άλλη μεριά είναι πολύ διαφορετικό όταν έρχεται αυτό με κακή πρόθεση γιατί εκεί δεν οφείλεις καν να το ακούσεις και απλώς σε στεναχωρεί.
Πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Έπειτα από το ΤΑΜΑΜ τι θα σε έκανε για να ξαναμπεις σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή;
Την χρονιά που ξεκίνησε το ΤΑΜΑΜ υπήρχε μια φοβερή αισιοδοξία και ξεκινούσαν πολύ ωραίες σειρές στην τηλεόραση όπως ήταν το “Η λέξη που δεν λες”. Νομίζω δυστυχώς πως πήραμε μια μικρή ανάσα και χάνουμε πάλι τον προσανατολισμό μας με την σημερινή κατάσταση, με την εξάπλωση των reality shows που δεν τα κατακρίνω αλλά σίγουρα με την υπερβολή τους δεν αφήνουν χώρο στο να γίνουν καλύτερες σειρές στον χώρο της μυθοπλασίας. Η γενιά μας έχει φοβερά μυαλά και μπορούμε να κάνουμε υπέροχες δουλειές φτάνει μόνο να το θελήσουμε και να το επιχειρήσουμε ξανά.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Χαίρομαι τις ημέρες που ξυπνάω και πηγαίνω στο Θέατρο γιατί κάνω αυτό ακριβώς που είχαμε οραματιστεί σαν ομάδα. Αυτό που με στεναχωρεί είναι αυτές οι πέτρες που νιώθω ότι κουβαλάει η γενιά μας την σημερινή εποχή για πράγματα στα οποία δεν είχαμε μερίδιο ευθύνης και τα οποία δεν μας αφήνουμε να πειραματιστούμε και να δημιουργήσουμε καινούργια πράγματα αλλά και να βιοποριστούμε μέσα από αυτά. Είναι κρίμα να υπάρχουν απλήρωτοι ηθοποιοί και να αντιμετωπίζεται το επάγγελμα μας ως ένα χόμπυ γιατί δεν είναι ένα χόμπυ.
Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον χώρο της υποκριτικής;
Nομίζω πως είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα βλέμμα μέσα με αρκετό διάβασμα ούτως ώστε να ανακαλύψει πράγματα που του αρέσουν και του ταιριάζουν ώστε να δει προς τα που θα ήθελε αλήθεια να κινηθεί και μετά ένα πολύ διεξοδικό και έντονο βλέμμα μέσα- έξω για να οργανωθεί στο τι θα κάνει.
Πως διαχειρίζεσαι τον ανταγωνισμό και το κακό στοιχείο του επαγγέλματος;
Θεωρώ ότι με το να μην είσαι εσύ ανταγωνιστικός, δεν τραβάς και εσύ τέτοιους ανθρώπους γύρω σου. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ με αυτόν τον τρόπο επειδή αποσυντονίζομαι και δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να διεκδικήσω βίαια το οτιδήποτε. Αν δεν ένιωθα καλά μέσα σε μια δουλειά, νομίζω πως θα προσπαθούσα να το συζητήσω με τον άλλον που υπήρχε το πρόβλημα ώστε να βρεθεί μια λύση.
Έφτασες ποτέ στο σημείο να “την δεις” και να χάσεις τον έλεγχο για τα πράγματα;
Το να είσαι περήφανος για πράγματα που έχεις κάνει δεν είναι καθόλου κακό. Πάντα υπάρχει ένα μέτρο που επίσης δεν είναι ωραίο να το κρατάμε σε όλα τα πράγματα αλλά σε ότι έχει να κάνει με χαρακτηριστικά ζήλειας ή ανταγωνισμού, η αυτοπεποίθηση που βλάπτει και τον εαυτό σου και τους γύρω σου είναι κάτι που δεν χωράνε σε μένα γιατί δεν με αφήνουν να δω καθαρά και έτσι δεν μπορώ και να γίνω καλύτερη. Είναι πολύ όμορφο να έχεις αυτοπεποίθηση αλλά από ένα σημείο και μετά δεν σε αφήνει να ακούσεις τους γύρω σου για να βελτιωθείς αλλά ούτε να εκτεθείς δοκιμάζοντας νέα πράγματα. Όλα αυτά δεν χωράνε σε έναν άνθρωπο που θέλει να εξελίσσεται σε κάθε του βήμα οπότε εγώ το αφήνω πίσω μου όλο αυτό και συνεχίζω.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Yπάρχει κάτι που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Το Tempus Verum Εν Αθήναις ζήτησε από τον Χρήστο Καρασαββίδη να οργανώσει ένα φεστιβάλ και ο ίδιος ζήτησε από όλη την ομάδα που έχουμε δημιουργήσει από την Λολίτα και έπειτα να είναι παρούσα σε αυτό και τον Ιούνιο θα διοργανωθεί το “Adapt Festival” ένα πολύ όμορφο γεγονός στο χώρο του Θεάτρου. Θέλουμε το νέο project να αποτελέσει ένα χώρος που να χωράει πολλές τέχνες μαζί και να είναι ανοιχτό για τον καθένα που θέλει να προτείνει την δική του άποψη.
Θα ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο στο μέλλον γιατί ξεκίνησα μέσα από αυτόν και είναι μεγάλη μου αδυναμία. Πολλές φορές δεν φαντάζεσαι καθόλου πράγματα που θα σου συμβούν, κάτι που έγινε και με την Λολίτα καθώς αν με ρωτούσες πέρσυ τέτοια εποχή, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρεθώ σε αυτήν την δουλειά και ότι θα είχα γνωρίσει 3 ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε εξαιρετικά και είμαστε μια δημιουργική ομάδα που ταιριάζουμε σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Δεν έχω απωθημένα αλλά μόνο όνειρα στην ζωή. Θέλω να δοκιμάζομαι σε οτιδήποτε μπορώ, να ξεπερνάω τον εαυτό μου και κάθε μέρα να γίνομαι όσο μπορώ και πιο καλύτερη.
