Η Κερασία Σαμαρά είναι μια ηθοποιός που συνεχίζουμε να αγαπάμε μέχρι και σήμερα και η οποία μέσα σε ένα μεγάλο ταξίδι χρόνων στον χώρο της υποκριτικής, κατάφερε να κάνει δουλειές που την αφορούν χωρίς να μπει ποτέ στην λογική του εντυπωσιασμού και της μανιέρας.
Έχοντας αξιόλογες δουλειές στο ενεργητικό της αλλά και σημαντικές συνεργασίες, συνεχίζει να ζει για αυτήν την δουλειά με το χαμόγελο και την πειθαρχία της να μην την εγκαταλείπουν μέχρι και σήμερα.
Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και γα όλα!
Kερασία μου καλώς όρισες στο Checkinart! Τι θεωρείς ότι άλλαξε σε σένα προσωπικά με την προετοιμασία και το στήσιμο της παράστασης “Το σπίτι στη λίμνη”; Πόσο εύκολο ήταν να στηθεί ένα τέτοιο απαιτητικό και ιδιαίτερο έργο σε μια αθηναική σκηνή με απόλυτη μαεστρία;
Αρχικά δουλεύοντας για αυτό το έργο ένιωσα πως χαλάρωσα κατά ένα βαθμό και κατά κάποιο τρόπο μου επιβεβαιώθηκε ο λόγος για τον οποίο είμαι στο Θέατρο. Πέρα από τις όποιες διαδικαστικές και πρακτικές δυσκολίες παραγωγής που μπορεί να έχει κανείς και δεν αφορούν την καλλιτεχνική διάσταση του έργου, σε αυτή την συνεργασία δικαιώθηκαν όλες μου οι προσδοκίες. Πρώτα από όλα αναμετρήθηκα με ένα έργο σχέσεων που μου άρεσε πολύ και που χρειάζεται εμπειρία ζωής για να το καταλάβεις και να το αποδώσεις. Δεύτερον συνάντησα τον Αντώνη Φραγκάκη επί σκηνής και συνεργαστήκαμε όσο καλύτερα μπορούν να συνεργαστούν δύο ηθοποιοί. Δουλέψαμε μαζί το έργο δραματουργικά και νομίζω ότι αποδώθηκε ως τελικό αποτέλεσμα ότι καλύτερο μπορούσε και αυτό οφείλεται και στην παρουσία του Αντώνη καθώς αν ήταν άλλος ηθοποιός σίγουρα θα μιλάγαμε για μια άλλη παράσταση. Τρίτον και πολύ σπουδαίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα από αυτό το έργο πέρα από το Θέατρο. Αναγκαστήκαμε να μελετήσουμε πολλά πράγματα που σχετίζονται με νομικής φύσεως ορολογία, με φιλοσοφικούς όρους αλλά και με την ανατομία. Συνεπώς έφυγα από τις πρόβες έχοντας κερδίσει αρκετές γνώσεις.
Tην περασμένη σεζόν είχαμε κάνει στον ίδιο χώρο το TattooLand,το οποίο πήγε εξαιρετικά γιαυτό ήμουν πιο αισιόδοξη σε σχέση με την έκβαση του φετινού έργου και τελικά είχα δίκιο όμως ομολογώ ότι τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ και σε κάνουν να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά, με τι θα πρέπει να είσαι προικισμένος για να ανεβάσεις μια παραγωγή που δεν σχετίζεται ευρέως με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όταν τελικά το τόλμησα αισθανόμουν μεγάλη αγωνία γιατί ένιωθα και την ευθύνη ενός συναδέλφου που τον έχω συμπαρασύρει κάπου και αυτός δεν είναι ένας τυχαίος συνάδελφος αλλά ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ και ήθελα χρόνια να συνεργαστώ μαζί του. Λόγω του ότι ήμουν υπεύθυνη για την σκηνοθεσία, την μετάφραση αλλά και την δραματουργική επεξεργασία, είχα μια μεγάλη ευθύνη για την όλη δουλειά και ένιωθα πως απολογούμαι για όλα.
Από το Χαιδάρι και την Σχολή Βεάκη μέχρι και σήμερα τι έχει αλλάξει προσωπικά στην Κερασία και τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν τον χώρο; Έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Eίμαι πολύ πιο επιεικής με τον εαυτό μου γιατί έχω υπάρξει πολύ αδέκαστη αλλά και πιο επιεικής με τους ανθρώπους και αναγνωρίζω τα όποια λάθη και αν μου ζητηθεί μια ειλικρινής συγνώμη, είμαι σε θέση να συγχωρήσω. Αισθάνομαι ότι τώρα είναι πιο εύκολο για μένα να συνεργαστώ με οποιοδήποτε χώρο νιώσω ότι με προσελκύει ενώ παλαιότερα ήμουν περισσότερο αλύγιστη σε κάποια πράγματα. Την σημερινή εποχή είμαι πιο συγκαταβατική γενικότερα με την καλλιτεχνική και ανθρώπινη φύση επειδή κάποια πράγματα προσπέρασαν και δεν επανέρχονται και δηλώνω πιο χαλαρή από ποτέ.
Εν έτει 2018 οι αποφάσεις σου είναι με βάση το συναίσθημα ή την λογική;
Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω κατασταλάξει στο τι πρέπει να ακολουθώ στην ζωή μου γιατί έχω κάνει λάθος και με τα δύο. Συνήθως αφήνω την καρδιά να μιλήσει αλλά νομίζω ότι πια η καρδιά σε αυτή την φάση της ζωής μου έχει εμποτιστεί με λογική και δεν λειτουργεί απλά με συναίσθημα, με κάποιο τρόπο ανακαλείς τις συνέπειες αυτού του συναισθήματος.
Πως θα διαχειριστείς ένα καλλιτεχνικό αδιέξοδο που θα προκύψει;
Προσωπικά έχω υπάρχει σε δουλειές που ήταν sold out αλλά δεν ήταν δικές μου παραγωγές οπότε ήμουν χαρούμενη για την εισπρακτική επιτυχία αλλά δεν είχα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο με την καλλιτεχνική μου ιδιότητα και από την άλλη σε δουλειές που έχω κάνει μόνη μου, έζησα μια μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο αλλά και μια καλλιτεχνική καταξίωση που για μένα ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Κάποτε σε μια παράσταση που βρισκόμουν σε ένα πολύ κεντρικό Θέατρο, είχε συμβεί το εξής αστείο την οποία ακόμα θεωρώ μια από τις καλύτερες δουλειές που έχω κάνει με την συνολική ομάδα να αποτελούνταν από 3 άτομα που παίζαμε πάνω στην σκηνή. Κάποια στιγμή ενώ είχε τελειώσει η παράσταση, έρχεται ο σκηνοθέτης ο οποίος δεν είχε σκηνοθετήσει ποτέ του μέχρι τότε και λέει μπροστά σε όλους πως η σημερινή παράσταση ήταν άσχημη και πως δεν του άρεσε καθόλου. Εμείς από την μεριά μας ως έμπειροι καταλαβαίναμε ότι η δουλειά μας είναι επιτυχημένη και δεν είχαμε καθόλου αυτή την αίσθηση παρά μόνο ο ίδιος γιατί κουβαλούσε όλο το βάρος του στησίματος. Όλως τυχαίως είχαν απαγορέψει στο κόσμο να ανεβαίνει στα καμαρίνια, κάτι που εμείς δεν γνωρίζαμε και το μόνο που μας είχε μεταφερθεί ήταν ότι ο σκηνοθέτης ήταν τρομερά δυσαρεστημένος και ότι κανένας δεν ανέβαινε στα καμαρίνια μας οπότε για ένα μισάωρο έζησα την ψευδοεμπειρία της αποτυχίας. Τότε είχα ένα διάλογο με τον εαυτό μου γιατί αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο και τελείως αναπάντεχο γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν πήγε καλά μια παράσταση που εγώ αισθανόμουν μέσα μου τόσο καλά.Εκείνη λοιπόν την στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι βρισκόμαστε σε έναν χώρο που υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας είτε τον αποδεχόμαστε είτε όχι. Πρέπει κάθε φορά να είμαστε προετοιμασμένοι για το ότι μια αποτυχία δεν σε κάνει και αυτόματα αποτυχημένο. Η παλαιότερη γενιά ήταν πολύ πιο εξικοιωμένη είτε με την “επιτυχία” είτε με την “αποτυχία γιατί ήταν προετοιμασμένη και για τα δυο σε σχέση με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί.
Έχοντας περάσει και από τον χώρο της τηλεόρασης με μεγάλη επιτυχία με σειρές που ακόμα και σήμερα ξεχωρίζουν στα μάτια του τηλεθεατή όπως ” Η Καραμπόλα”, “Τανγκό για τρεις”, “Το καφέ της χαράς” αλλά και το “Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο”, πως κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα;
Aρχικά να σου πω ότι οι μαθητές μου έχουν κάνει πολύ περισσότερα σήριαλ από μένα. Προσωπικά έχω συμμετάσχει σε 4 πέραν των guest που έχουν γίνει κατά καιρούς. Η τηλεόραση δεν είναι ένας χώρος που τον γνωρίζω καλά και που προέρχομαι καθαρά από αυτόν αλλά και να έλειπε τελείως από το βιογραφικό μου, πάλι ίδια θα ήμουν γιατί δεν με έχει επηρεάσει σε τίποτα. Δυστυχώς στο σημερινό πεδίο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Αυτό που ξεχωρίζω είναι οι καλές κωμικές σειρές και η γραφή του Θοδωρή Πετρόπουλου γιατί έχει μια αθωότητα με αγαπημένα παραδείγματα όπως είναι το “Είσαι το ταίρι μου”, τα “Εγκλήματα” αλλά και οι δουλειές του Καπουτζίδη με το επιτυχημένο “Παρά πέντε” και τις “Σαββατογενημένες”. Ακόμα και το “Κωνσταντίνου και Ελένης” με τον Χάρη εκπέμπει μια αθωότητα την οποία αγαπώ. Προτιμώ να βλέπω αυτές τις σειρές που σε κρατάνε σε μια καλή διάθεση παρά μια “δήθεν-σοβαρή” σειρά χωρίς ουσία.
Τι θα σου έκανε το κλικ για να ξαναμπεις σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή;
Πρώτα από όλα θα λάβω υπόψιν το θέμα συνεργασίας, με ποιους θα συνεργαστώ και δευτερευόντως ο ρόλος αν θα θέλω να παίξω αυτό που θα μου προταθεί αλλά φυσικά και το οικονομικό κομμάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Κατάφερες ποτέ να ξεφύγεις από την ταμπέλα της χώρας και την κατηγοριοποίηση του χώρου αλλά και του κόσμου στο πρόσωπο σου για κάτι μεμονωμένο;
Ξέφυγα αλλά αυτό μου κόστισε γιατί μην έχοντας μια ταμπέλα παύεις να έχεις ένα target group. Eπειδή στην ζωή μου θέλω συνεχώς να ελίσσομαι και να κάνω διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους όπως για παράδειγμα ήταν το “Tatoo Land” και το “Βίρα τις Άγκυρες”, αυτό το διαφορετικό που αναζητώ, το λεγόμενο κοινό το μπερδεύει ενώ το αληθινά θεατρικά κοινό πάλι όχι. Αυτή την απίστευτη σοβαροφάνεια αλλά και την λογική του κόσμου ότι πάω να δω τον τάδε στο τάδε θέατρο που θα παίξει με αυτή την μάσκα τον συγκεκριμένο λόγο είναι κάτι που σιχαίνομαι και το θεωρώ τρομερά αντιθεατρικό. Δεν παραδέχομαι σαν καλό συνάδελφο κάποιον που παίζει τον εαυτό του η κάποιον ρόλο σε διαφορετικές εκδοχές.
Σου στάθηκε εμπόδιο στην μετέπειτα καριέρα η μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση ώστε να σε τοποθετούν σε μια συγκεκριμένη κλίκα οι άνθρωποι του χώρου λόγω της μεγάλης επιτυχίας ενός ρόλου όπως στο “Καφέ της Χαράς”;
Δεν μπήκα ποτέ μου σε μια τέτοια κλίκα. Δεν μπορεί ένας συνάδελφος ή ένας σκηνοθέτης να πει ότι μου θυμίζεις αποκλειστικά αυτό γιατί κάτι τέτοιο τον εκθέτει τον ίδιο και δεν αφορά εμένα πια. Αυτό σίγουρα θα το ακούσεις από κόσμο που θα σε συναντήσει κάπου έξω αλλά το να έχεις μια πορεία 30 χρόνων στο Θέατρο και να ακούσεις από τον άλλον στο χώρο ότι μου θυμίζεις αυτό, σημαίνει ότι ο ίδιος έχει μείνει σε αυτό μην γνωρίζοντας τι έχει ακολουθήσει μετά.
Πως βιώνεις την νέα τάση των Social Media; Πως φιλτράρεις θετικά/αρνητικά μηνύματα;
Βλέπω ότι κάτα κάποιο τρόπο και δεν είμαι κάθετη σε αυτό που λέω ότι όταν δεν παίζεις σε μια Θεατρική σκηνή, δεν έχεις δυσάρεστες αντιδράσεις. Προσωπικά έχω δημιουργήσει λογαριασμό στο Facebook όχι για να το παίζω καλή με όλους αλλά για να μοιράζομαι με τον κόσμο κάποιες στιγμές που θεωρώ ότι είναι ωραίο να μοιραστεί κανείς και μέχρι τώρα δεν έχει χρειαστεί να έχω κάποιου είδους πρόβλημα με κάποιον. Δεν μπορώ να πω ότι έχω δει κακές αντιδράσεις μέχρι τώρα.
Μια αρνητική κριτική σίγουρα αν είναι εμπεριστατωμένη για μένα έχει κάποιο ενδιαφέρον και θα με βάλει σε σκέψεις χωρίς να την προσπεράσω. Από την άλλη αν διαισθανθώ μια κακή αύρα κάποιου που απλά θέλει να μου την μεταφέρει χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα, τότε θα το αφήσω να περάσει και δεν θα του δώσω μεγάλη σημασία.
Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον χώρο της υποκριτικής;
Προσωπικά πιστεύω σε όλα τα θαύματα και δεν είμαι της λογικής ότι “έτσι είναι η κατάσταση αυτή την στιγμή οπότε καλό είναι να μείνεις μακριά ούτε το ότι έχοντας μια καλή φωνή και ένα ταλέντο, αυτό από μόνο του θα σε πάει μπροστά”. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη είναι η επιθυμία οπότε αν ο καθένας θέλει να κάνει κάτι, σίγουρα θα το φέρει εις πέρας και αντίθετα αν δεν θέλει, δεν πρόκειται καν να το προσπαθήσει ακόμα και αν εγώ τον παροτρύνω. Δεν είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κανέναν αν πρέπει να καταπιαστεί ή όχι με το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά μπορώ βέβαια να δώσω την γνώμη μου για το αν θεωρώ εγώ ότι έχει κάποιο σκηνικό ενδιαφέρον ή όχι αλλά μέχρι ενός σημείου γιατί υπάρχουν και άνθρωποι στις μέρες μας που δεν διαθέτουν κάποιο ιδιαίτερο σκηνικό ενδιαφέρον και διαπρέπουν ακόμα και στον λεγόμενο ποιοτικό χώρο. Πιστεύω πως σε αυτόν τον χώρο στον οποίο το υποκειμενικό στοιχείο παίζει δυστυχώς ένα πρωτεύοντα ρόλο γιατί αυτό στην πραγματικότητα μεταφράζεται ως έλλειψη κριτηρίου, δεν έχει νόημα να λέμε τις γνώμες μας αλλά να τις κρατάμε για τον εαυτό μας, βλέποντας κάθε φορά αν κάτι που έρχεται στην πορεία μας βοηθάει να πάμε παραπέρα ή όχι.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Αυτό που με γοητεύει είναι ότι συμβαίνει πάνω στην σκηνή ενώ αυτό που με απογοητεύει είναι ότι συμβαίνει γύρω-γύρω από το θέατρο όπως είναι οι διαπραγματεύσεις και οι διαπλοκές που γίνονται μεταξύ των ανθρώπων που χειρίζονται τα θεατρικά δρώμενα. Όλα αυτά μπορεί να είναι λίγο απογοητευτικά αλλά η ίδια η δουλειά είναι λύτρωση.
Πως διαχειρίζεσαι τον ανταγωνισμό , τις “λυκοφιλίες” και την παραπληροφόρηση που επικρατεί, το λεγόμενο κακό στοιχείο του επαγγέλματος;
Οι λυκοφιλίες είναι ένα στοιχείο που υπάρχει σε όλους τους χώρους αλλά θεωρώ ότι στους ηθοποιούς δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο γιατί μπορείς να ανιχνεύσεις τις προθέσεις του άλλου. Δυστυχώς είναι κατά κάποιο τρόπο προαναγγελθέν το ποιος θα πάει καλά και ποιος όχι σε αυτόν τον χώρο, ανεξάρτητα από το πόσο καλή δουλειά κάνει και αυτό ορίζεται από τα μέσα. Όλο αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί έχουν υπάρξει ανθρώποι που έχουν σταθεί στα πόδια τους σε αυτή την δουλειά χωρίς να έχουν καμία βαρύτητα σε αυτόν τον χώρο και αυτό είναι κατασκευασμένο από πάνω μέχρι κάτω. Συνήθως επιβάλλονται στον χώρο και όχι ως καλοί επαγγελματίες που αξίζουν αλλά ως χοροστατούντες.
Πως θα διαχειριστείς τυχόν αρνητικά σχόλια που θα διαβάσεις στο διαδίκτυο;
Προς το παρόν δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό που μου έχει συμβεί ήταν που πριν αρκετά χρόνια γνωστοί δημοσιογράφοι με είχαν διαβάλλει με ψευδείς ειδήσεις γιατί κάποιοι ηθοποιοί οι οποίοι ήταν φίλοι τους, τους μετέφεραν κάποια πράγματα και αυτοί το δημοσιεύσανε χωρίς καν να μπουν στο κόπο να το διασταυρώσουν. Εγώ επέλεξα να μην απαντήσω ποτέ το οποίο σίγουρα ήταν λάθος μου. Πάντα θα υπάρχουν ανήθικοι και κακοήθεις άνθρωποι και θα πρέπει κάθε φορά με έναν ισχυρό τρόπο να τους απαντάς χωρίς να τους αφήνεις να δρουν ανεξέλεγκτα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Η παράσταση΄”Το σπίτι στην λίμνη” θα παίξει για λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη και νομίζω πως θα ακολουθήσει μια μικρή περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της χώρας. Ακόμα υπάρχει ένα ενδεχόμενο να επαναληφθεί το ίδιο έργο και τη νέα σεζόν γιατί μέχρι τώρα έχει πάει πολύ καλά και έχει αγαπηθεί αρκετά από τον κόσμο. Υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα που θέλω να κάνω αλλά θα ήθελα να τα τολμήσω μόνο αν υπάρξει ένα δυνατό περιβάλλον σε σχέση με το οικονομικό ζήτημα ώστε να μπορέσουν να ανθίσουν μέσα σε αυτό και να μην πάνε χαμένα.
Τι θα θελες να σου φέρει το 2018 στην ζωή σου;
Είμαι σε μια φάση μετάβασης από ένα προηγούμενο είδος ζωής σε ένα καινούργιο και αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Θα ήθελα αυτή η διαδρομή να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος και θα ήθελα να απαλλαγώ από οποιοδήποτε πρόσκομμα σε σχέση με την δουλειά μου, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ : Μάρκος Ξενάκης, Πέτρος Αργυρός, Σπύρος Ρεκούνας, Παναγιώτης Ρέτσος
