Η Βίκυ Μαραγκάκη είναι μια γυναίκα η οποία όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να αφήσει την σφραγίδα της σε όλες τις δουλειές που βρέθηκε και να μας κάνει να αγαπήσουμε όλο και πιο πολύ το καλό ελληνικό θέατρο, με αξιοζήλευτα έργα τα οποία αποτελούν σίγουρα ιδιαίτερη προίκα στο βιογραφικό της μέχρι και σήμερα.
Η ίδια παραμένει προσγειωμένη μέχρι και σήμερα, έχοντας πραγματοποιήσει μοναδικές συνεργασίες στην Θεατρική σκηνή αλλά και στην τηλεόραση και με ρόλους που ακόμα και μέσω των επαναλήψεων, φιγουράρουν έντονα στις προτιμήσεις του κόσμου.
Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για όλους και για όλα!
Βίκυ μου καλώς όρισες στο Checkinart! Μέσα σε μια περίοδο που λίγες δουλειές ξεχωρίζουν στα μάτια του κόσμου και έχοντας την τύχη να βρίσκεσαι σε μια αξιόλογη και άκρως επιτυχημένη δουλειά όπως είναι η “Εφημερίς των Κυριών :το όνειρο” στο Μέγαρο Μουσικής, που βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα δημιουργικό ρυθμό προετοιμασιών;
Θεωρώ ότι αυτό το έργο είναι μια ευτυχής συγκυρία για μένα γιατί και η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους συντελεστές είναι εξαιρετική αλλά και γιατί αυτή η παράσταση παρουσιάζει δύο ηρωίδες που είναι ελάχιστα γνωστές στο ελληνικό κοινό, κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Αυτή η παράσταση είναι μια καλή ευκαιρία ώστε να αποκατασταθεί λίγο το κομμάτι της δράση τους και της προσωπικότητα τους.
Εν έτη 2018 οι αποφάσεις σου είναι με βάση το συναίσθημα ή την λογική;
Nομίζω ότι πλέον για μένα έχει μεγάλη σημασία με ποιους θα συνεργαστώ, ίσως και λίγο περισσότερο από το ίδιο το κείμενο. Στο συγκεκριμένο έργο,όταν μου έγινε η πρόταση, δεν γνώριζα τους υπόλοιπους συντελεστές, παρά μόνο την σκηνοθέτιδα μας την κ.Σακελλαροπούλου με την οποία είχαμε δουλέψει για ακόμα μια φορά στο παρελθόν, στο Μέγαρο Μουσικής στο έργο “Ένα παιδί μετράει τα άστρα”. Στην πορεία εμπιστεύτηκα την κρίση της αλλά και την κ.Παλαιολόγου η οποία έχει γράψει το κείμενο και θεωρώ τελικά εκ του αποτελέσματος ότι δικαιώθηκα για αυτή την επιλογή.
Έπειτα από μια επιτυχημένη δουλειά είτε εμπορικά είτε καλλιτεχνικά, τι είναι αυτό που πάντα κρατάς εσύ ως απόηχο;
Από κάθε δουλειά πάντα κρατάω όλα όσα έμαθα. Πιστεύω πως από κάθε συνεργασία μαθαίνεις και δεν πρέπει να σνομπάρουμε κανέναν γιατί ο καθένας κάτι θα σου μάθει ,είτε καλό είτε κακό ,και προσωπικά τα θεωρώ όλα χρήσιμα στην δουλειά μας. Στο τέλος πάντα κρατάω ωραίες αναμνήσεις, και σίγουρα δεν μετανιώνω καθόλου ακόμα και για συνεργασίες που δεν ευδοκίμησαν τόσο σε όλους τους τομείς .
Από τις σπουδές σου στη σχολή χορού και το Εθνικό μέχρι και σήμερα, τι έχει αλλάξει προσωπικά στην Βίκυ και τι μαθήματα έχεις πάρει από αυτόν τον χώρο; Έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Δεν έχω αναθεωρήσει για κάτι μέχρι στιγμής και εξακολουθώ να έχω τις ίδιες αρχές που είχα και τότε αλλά έχω πάψει να στεναχωριέμαι και να αγχώνομαι για επουσιώδη πράγματα. Θεωρώ πώς πλέον καταλαβαίνω τι σημαίνει “ματαιότης ματαιοτήτων” και πορεύομαι με λίγο καθαρότερο μυαλό, δεν υπάρχει πλέον αυτή η αναστάτωση και η αγωνία που σου δημιουργεί το άγχος για το οτιδήποτε.
Πώς θα αντιμετωπίσεις μια δυσκολία μέσα στο επάγγελμα;
Θα προσπαθήσω να βρω λύσεις μέσα στην δουλειά είτε μέσω της συζήτησης είτε μέσω μιας νέας πρότασης. Αν πάλι είναι τόσο ανυπέρβλητο το εμπόδιο, μπορεί και να χρειαστεί να αποχωρήσεις και από μια δουλειά, αν εσύ θεωρείς ότι δεν βρίσκεις την θέση σου εκεί.
Έχοντας περάσει από επιτυχημένες παραγωγές στον χώρο της τηλεόρασης όπως είναι το “Κλειδί“, “Ζευγάρια” αλλά και η “Απόσταση Αναπνοής“, πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Tι θα σε έκανε να ξαναπεις το να ναι σε μια τηλεοπτική παραγωγή;
Kαταρχήν γίνονται λιγότερα πράγματα και δίνεται λιγότερο βάρος στο κομμάτι της μυθοπλασίας και περισσότερο στο κομμάτι των reality shows/ παιχινδιών. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη ακόμα γιατί βλέπω ότι πολλά κανάλια κλείνουν, αρκετοί συνάδελφοι μένουν απλήρωτοι για μια εργασία ολόκληρης χρονιάς και έτσι η ποιότητα των προγραμμάτων πέφτει, όχι φυσικά επειδή δεν υπάρχει το απαιτούμενο ταλέντο αλλά λόγω της έλλειψης των χρημάτων που χρειάζεται μια αξιόλογη παραγωγή. Δεν ξέρω πραγματικά που θα οδηγηθεί αυτό το πρόβλημα στον χώρο της τηλεόρασης ενώ αντίθετα το Θέατρο είναι κάτι που πηγαίνει πολύ καλύτερα. Θεωρώ πώς ο κόσμος την σημερινή εποχή είναι πιο δημιουργικός και ακολουθεί δουλειές στο Θέατρο γιατί δεν είναι πολλές οι επιλογές που θα ξεχωρίσει στο τηλεοπτικό πεδίο.
Σε μια νέα πρόταση για την τηλεόραση, θα ήθελα να υπάρχουν καλές εργασιακές συνθήκες, να υπάρχει ένα ενδιαφέρον σενάριο που να έχει να πει κάτι και να πληρωθούμε άμεσα για την δουλειά μας.
Πώς βιώνεις την νέα τάση των Social Media; Πώς φιλτράρεις θετικά/αρνητικά μηνύματα που θα λάβεις;
Νομίζω ότι πλέον μέσω των Social Media, επικοινωνείς την δουλειά σου με πιο αποτελεσματικό τρόπο και εγώ με την σειρά μου επικοινωνώ τις δουλειές μου στον κόσμο. Η γνώμη του καθένα είναι σεβαστή, ούτως η άλλως στην Τέχνη όλα είναι υποκειμενικά και το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
Τυχόν κριτικές που θα δεχτώ, θα τις λάβω υπόψιν μου αλλά το θέμα είναι από που προέρχονται και τι ακριβώς είναι αυτό που κρίνουν. Αν η κριτική αφορά πράγματα τα οποία είναι πέρα από την σφαίρα της δικής σου δύναμης όπως το σκηνικό και το ενδυματολογικό κομμάτι, δεν θα του δώσω σημασία γιατί δεν είναι κομμάτια της δικής μου δικαιοδοσίας, αν όμως αφορά την δική μου ερμηνεία πάνω στην σκηνή, φυσικά και θα σταθώ σε αυτό.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Το θέατρο έχει πάντα την γοητεία του απροόπτου γιατί κάθε μέρα είναι διαφορετική και δεν επαναλαμβάνεται η ίδια παράσταση. Μέσα από αυτό ζεις μια άλλη ζωή διότι μαθαίνεις πράγματα και μπαίνεις στο μυαλό και στην ιστορία κάποιου άλλου ανθρώπου, το οποίο παραμένει γοητευτικό και θυμίζει το παιχνίδι που κάναμε ως παιδιά και υποδυόμασταν διάφορους χαρακτήρες κάθε φορά. Δυστυχώς αυτό που με απωθεί σήμερα, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον ο σεβασμός στο επάγγελμα μας και ο κλάδος έχει υποτιμηθεί σε μεγάλο βαθμό, όχι τόσο από τον κόσμο αλλά από την ίδια την Πολιτεία. Το ότι έχει χαθεί η αξιοπρέπεια για την πλειοψηφία των ηθοποιών και το ότι πολλοί από αυτούς παραμένουν άνεργοι και στηρίζουν οι ίδιοι τις δουλειές που συμμετέχουν, είναι ένα γεγονός που έχει απογοητεύσει πολλούς και έχει οδηγήσει άλλους τόσους στο να παρατήσουν την ενασχόληση τους με το επάγγελμα.
Πώς θα διαχειριστείς τον ανταγωνισμό και το κακό στοιχείο του επαγγέλματος;
Προσωπικά θεωρώ ότι αυτά είναι αστεία πράγματα καθώς δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ίδια ακριβώς προβλήματα και νομίζω πώς θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και να μην ασχολούμαστε με ανούσια θέματα. Σίγουρα δέχομαι ότι ο ανταγωνισμός εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας και μπορεί πολλοί να στηρίζονται σε αυτό για τον ντόρο που θα προκληθεί αλλά εγώ δεν ήμουν ποτέ αυτής της λογικής. Ενδεχομένως αν ήμουν και εγώ άνθρωπος περισσότερο των “δημοσίων σχέσεων”, μπορεί πράγματι να δούλευα πολύ περισσότερο αλλά σίγουρα όλα είναι θέμα επιλογών και πληρώνεις πάντα το σχετικό τίμημα.
Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Θα ήθελα πολύ να παίξω ξανά σε κωμωδίες καθώς έχω παίξει 2 φορές στο παρελθόν και το έχω ευχαριστηθεί πολύ γιατί θεωρώ πώς μου πηγαίνει. Παρότι φυσιογνωμικά παραπέμπω κάπου αλλού, ίσως σε πιο “εποχής” έργα, θα ήθελα πολύ να μου έρθει μια πρόταση για κάτι τέτοιο και να αρχίσουν να με σκέφτονται άνθρωποι του χώρου για κάτι το διαφορετικό.
Έπεσες ποτέ στην παγίδα της “ταμπέλας” που κυριαρχεί στην χώρα και πολλοί θα σε κατηγοριοποιήσουν για κάτι συγκεκριμένο;
Είναι σύνηθες όλο αυτό καθώς πολλές φορές είναι κάτι που γίνεται ασυνείδητα στο μυαλό των διάφορων συντελεστών και σκηνοθετών στον χώρο και πιστεύω ότι και για μένα πολύς κόσμος έχει μια συγκεκριμένη εικόνα. Από την άλλη αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται στο εξωτερικό γιατί διαφορετικά δεν θα επιλέγανε την Σαρλίζ Θερόν να παίξει στο “Monster” το οποίο ήταν τελικά μια δικαίωση καθώς στην συνέχεια κέρδισε και στα Oscar για αυτή την ερμηνεία. Θεωρώ πώς οι ταμπέλες δεν εξυπηρετούν κανέναν αλλά επειδή επικρατεί αρκετή προχειρότητα στην χώρα, ακόμα κάποιοι κρίνουν από το προφανές και την επιφάνεια και δεν δοκιμάζουν τον οποιοδήποτε σε κάτι άλλο.
Είναι εύκολο να απεγκλωβιστείς από μια ταμπέλα ενός ρόλου έπειτα από μια μεγάλη επιτυχία;
Yπάρχουν αρκετά παραδείγματα στον χώρο όπως ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης με τον οποίον έχουμε δουλέψει στο παρελθόν, στον Κορέλλι. Ο Γεράσιμος είχε ξεκινήσει να ασχολείται με εναλλακτικό κινηματογράφο και με ένα διαφορετικό ρεπερτόριο και κάποια στιγμή δήλωσε πώς είναι διαθέσιμος και για άλλα είδη και έτσι έκανε στην πορεία διαφορετικές δουλειές μεταξύ τους, μια εξέλιξη που δεν περίμενε κανείς να συμβεί. Προσωπικά δεν ξέρω κατά πόσο εύκολο είναι να σε σκεφτεί και διαφορετικά ο άλλος.
Βλέποντας παλαιότερες σου δουλειές, πώς αντιδράς;
Συνήθως δεν μας αρέσει ο εαυτός μας σε κάτι προηγούμενο που θα τύχει να παρακολουθήσουμε αλλά πάντα υπάρχει μια νοσταλγία από την άποψη ότι σου έχουν μείνει όμορφες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο της ζωής σου. Αγαπάω όλες τις δουλειές που έχω κάνει μέχρι σήμερα και με τα καλά τους και με τα άσχημα τους γιατί αυτή είναι η ζωή μας. Πάντα κάνουμε επιλογές και αποφασίζουμε για ότι καλύτερο μπορούμε την δεδομένη στιγμή με τα δεδομένα του τότε. Σήμερα ίσως να αποφάσιζα διαφορετικά για κάποια πράγματα αλλά , επειδή έχω πέσει και εγώ σε αυτή την παγίδα του «αν»για πολύ καιρό και η οποία με βασάνισε, τώρα κάθομαι και λέω στον εαυτό μου:”τόσα ήξερα τότε, έτσι έπραξα και για κάποιο λόγο τότε έκρινα πώς αυτό είναι το καλύτερο” οπότε δεν το κουβαλάω πλέον μέσα μου να με βαραίνει.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια;
Η “Εφημερίς των Κυριών :το όνειρο” θα παίξει για λίγες μέρες ακόμα στην Αθήνα και στην συνέχεια θα κάνει μια μικρή περιοδεία σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας. Είναι πολύ ευχάριστο στις μέρες μας να έρχεται ο κόσμος να σε δει και να σου πει την γνώμη του για την δουλειά σου. Ακόμη γίνονται συζητήσεις για μια νέα δουλειά που θα πραγματοποιηθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων στο Θέατρο Βρετάνια, για ένα έργο φιλοσοφικού περιεχομένου το οποίο δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο.
