Ο Τόνυ Δημητρίου είναι από τους ηθοποιούς που έχει καταφέρει να κάνει αυτό που αγαπάει πράξη και να συνεχίζει μέχρι και σήμερα με τον ίδιο ενθουσιασμό και διάθεση στο επάγγελμα, με τον κάθε ρόλο που αναλαμβάνει, να είναι για εκείνον μια νέα πρόκληση.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλα!
Τόνυ μου καλώς όρισες στο Checkinart! Φτάνοντας σιγά σιγά στο τέλος των παραστάσεων για “Το Παιχνίδι του Δολοφόνου“, τι είναι αυτό που έχεις κρατήσει εσύ προσωπικά από αυτό ταξίδι;
Ξεκινώντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι παίζω σε μία παράσταση , στην όποια εκτιμώ όλους τους συναδέλφους και τους θεωρώ εξαιρετικούς ηθοποιούς. Αυτό λοιπόν είναι από μόνο του ένα δώρο. Το βασικότερο που αποκόμισα από αυτή την συνεργασία είναι ότι από τις πρόβες μέχρι και τώρα που τελειώνουμε, παρατηρούσα την προσέγγιση των συναδέλφων μου καθώς και την εξέλιξη των ρόλων τους, πράγμα που με βοήθησε να εξελιχθώ κι εγώ….. Σαφώς και το συγγραφικό/ σκηνοθετικό δίδυμο Ρέππα – Παπαθανασίου είναι από τις πολυτιμότερες συνεργασίες της καριέρας μου.
Τι είναι αυτό που θα κρατήσεις εσύ από μια δουλειά είτε επιτυχημένη εμπορικά είτε καλλιτεχνικά;
Η φετινή παράσταση πήγε αρκετά, καλά τηρουμένων των αναλογιών, διότι στην παρούσα φάση, ο κόσμος αναζητάει την κωμωδία προκειμένου να αποδράσει από την καθημερινότητά του. «Το παιχνίδι του δολοφόνου» ήταν ένα στοίχημα, γιατί πρόκειται για ένα έργο που διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 50, σε μια έπαυλη κάπου στην Κηφισιά. Αυτό που κρατάω είναι το θερμό χειροκρότημα στο τέλος κάθε παράστασης και το πόσο άρεσε τόσο το έργο, όσο κι η ανατροπή.
Από την Λευκωσία και μετέπειτα το Εθνικό Θέατρο, τι είναι αυτό που σε έχει αλλάξει; Tι έχεις αναθεωρήσει από λάθος επιλογές του επαγγέλματος;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω στο Θέατρο, στον ΘΟΚ με σπουδαίους ηθοποιούς όπως ήταν η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ο Σπύρος Σταυρινίδης, ο Ανδρέας Μούστρας,η Τζένη Γαϊτανοπούλου, ο Κώστας Δημητρίου, ο Σταύρος Λούρας κ.α. Για μένα ο χώρος αυτός ήταν ήταν η δική μου παιδική χαρά, εκεί λοιπόν παίζαμε με τα παιδιά των υπόλοιπων ηθοποιών στα παρασκήνια παρακολουθώντας πολλά έργα από την πρώτη ανάγνωση. Φυσικά όποτε προέκυπτε παιδικός ρόλος, ήμασταν η πρώτη επιλογή. Έτσι είχαμε τη τύχη να μαθαίνουμε από μικροί τους κανόνες και την ηθική του θεάτρου, βγάζοντας ταυτόχρονα και το χαρτζιλίκι μας. Θεωρώ ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε ευλογημένοι, όταν έχουμε δουλειά, γιατί πληρωνόμαστε για να κάνουμε το κέφι μας….
Έχοντας περάσει και από τον χώρο της τηλεόρασης με αγαπημένες δουλειές όπως το “Άγγιγμα Ψυχής” , ” Ο Φάρος” , “Αρχιπέλαγος” αλλά και το “Αγάπης Μαχαιριά” που ακόμα και σήμερα μέσω των επαναλήψεων και του διαδικτύου φιγουράρουν έντονα στις προτιμήσεις του κόσμου, πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα;
Τελειώνοντας τη σχολή, θυμάμαι ότι κάποιοι «κουλτουριάρηδες» συνάδελφοι κατηγορούσαν την τηλεόραση, χαρακτηρίζοντας την , ως ένα ευτελές/ φθηνό μέσο, προσπαθώντας να υποβαθμίσουν τους ηθοποιούς που έπαιζαν σε σειρές. Με το πέρασμα των χρόνων όμως κι οι ίδιοι καταλάβαιναν ότι οι θεατρικού παραγωγοί, προτιμούσαν τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, που προέρχονταν από την τηλεόραση. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις αυτών που παρόλο που αντιλήφθηκαν τη δύναμη της τηλεόρασης, συνέχιζαν να την κατηγορούν γιατί δεν τους προτιμούσε… Υπάρχει και κόσμος όπου λόγω οικονομικής αδυναμίας, απόστασης, άποψης δεν παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις, βρίσκοντας «καταφύγιο» και διασκέδαση στις σειρές. Σαφώς υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση, όπως και καλοί και κακοί ηθοποιοί.
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή έχουμε περάσει ξανά στην φάση των realities, ίσως λόγω χαμηλού κόστους… θα κάνουν τον κύκλο τους…. Για μένα το πιο τραγικό είναι ότι παρόλο που γίνεται μια καλή προσπάθεια να γίνουν ελληνικές σειρές χαμηλού κόστους έχουν να ανταγωνιστούν τον τουρκικό «δούρειο ίππο» , δηλαδή πανάκριβες παραγωγές στη τουρκική γλώσσα με όρο να μην μεταγλωττίζονται, έτσι ώστε να αναγκαστούμε να αποδεχτούμε τον «τουρκικό-ευρωπαϊκό πολιτισμό» μέσα στο σπίτι μας , τυχαίο;;;;;;;;;;;;;;;;;
Πώς βιώνεις την νέα τάση των Social Media; Πώς φιλτράρεις τα θετικά/αρνητικά μηνύματα που θα δεχθείς;
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και ο καλύτερος στο χειρισμό τους, ωστόσο προσπαθώ να ακολουθώ την τάση μιας και πλέον υπάρχουν παραγωγοί που βλέπουν τη «δημοτικότητά σου» για να σε προσλάβουν στη δουλειά . Ένα θετικό ή αρνητικό σχόλιο είναι πάντα καλοδεχούμενο κι αξιολογείται πάντα βάσει της προέλευσης και της σκοπιμότητάς του.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στην δουλειά σου και τι είναι αυτό που σε χαλάει;
Αυτό που με γοητεύει είναι οι άνθρωποι του χώρου, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, τεχνικοί, βοηθοί κλπ. Αν δεν το αγαπάς και δεν έχεις τρέλα σε αυτό το χώρο, δεν επιβιώνεις. Κάθε δουλειά, καινούριες εμπειρίες, καινούριοι φίλοι….
Αυτό που με χαλάει είναι η ανασφάλεια… Αν κάτι θα πάει καλά, αν και πότε θα πληρωθείς, και κυρίως το γεγονός ότι μένεις άνεργος δύο φορές το χρόνο….
Υπάρχει ακόμα κάποιο καλλιτεχνικό όνειρο που λες ότι θα ήθελες να το πραγματοποιήσεις;
Δεν ονειρεύομαι κάποιον συγκεκριμένο ρόλο. Θέλω πάντα να είμαι χρήσιμος στη δουλειά κι αυτό που με ιντριγκάρει είναι το πώς με βλέπει ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Δεν θέλω να μετράω τους ρόλους με τις σελίδες γιατί ένας ρόλος μπορεί να είναι σημαντικός ακόμα και μία σκηνή να έχει στο τέλος, αλλά να είναι ένας απ’ αυτούς που μένουν στο κοινό.
Έφτασες ποτέ στο σημείο να την δεις και να χάσεις τον έλεγχο;
Νομίζω ότι δεν πρόλαβα να ψωνιστώ… πάνω που κατάφερα να έχω οικονομικές αξιώσεις στη δουλειά μου, τότε ήρθε η κρίση και τα ισοπέδωσε όλα…. Δεν φοβάμαι τη δουλειά και δεν διστάζω να κάνω κι άλλες προκειμένου να εξασφαλίσω τα προς το ζην. Η αναγνωρισιμότητα κι η όποια επιτυχία δεν μου χαρίστηκαν αλλά χτίστηκαν μέρα με τη μέρα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Προς το παρόν δεν έχω νέα σχέδια, τα οποία είναι ανακοινώσιμα. Δεν μπορώ να κάνω σχέδια παρά μόνο να ελπίζω. Αυτό που χρειάζομαι πρωτίστως είναι σωματική και ψυχική υγεία κι όλα γίνονται….
