Η Φωτεινή Ντεμίρη είναι μια πάστα ηθοποιού που ξεχωρίζεις από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας σου μαζί της. Ευγενική, μετρημένη αλλά και γεμάτη εμπειρίες στον χώρο της υποκριτικής που την έχουν κάνει πιο δυνατή και πιο συνειδητοποιημένη για αυτό που αγαπάει να κάνει.
Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλους και για όλα!
Φωτεινή μου καλώς όρισες στο Checkinart! Τι είναι αυτό που κρατάς από το ταξίδι της παράστασης “Δουλειές με Φούντες”;
Προσωπικά κρατάω μια πολύ γλυκιά συνεργασία και μια αρμονία για όλα αυτά που ζήσαμε. Το έργο μου πρόσφερε πολύ δυνατές και αληθινές στιγμές σε σχέση με τους συνεργάτες μου πάνω στην σκηνή και θα το χαρακτήριζα όλο αυτό μια απίστευτη συγκυρία.
Στην ζωή σου που θα αντιμετωπίσεις “δουλειές με φούντες”;
Θεωρώ πώς δεν ταιριάζω τόσο πολύ με την Λούσι, την ηρωίδα την οποία υποδύθηκα διότι είμαι πιο προσεκτική στα βήματα μου, πιο ώριμη και όχι τόσο σκληρή. Η αλήθεια είναι ότι στις πρόβες μου ήταν λίγο δύσκολο γιατί δεν ήμουν εγώ, ήταν κάτι πολύ κόντρα από μένα.
Πώς θα διαχειριστείς μια δύσκολη στιγμή στην ζωή σου και στον χώρο;
Μαλώνω συχνά τον εαυτό μου και προσπαθώ να κοιτάξω να είμαι καλύτερη την επόμενη φορά χωρίς να γίνομαι τόσο σκληρή. Γενικά είμαι αρκετά σκληρή με τον εαυτό μου αλλά μεγαλώνοντας προσπαθώ να είμαι πιο επιεικής.
Από την Πάτρα και μετέπειτα την Σχολή της Ρούλας Πατεράκη μέχρι και σήμερα, τι είναι αυτό που έχει αλλάξει προσωπικά σε σένα και σε έκανε να αναθεωρήσεις καταστάσεις που βρέθηκαν μπροστά σου;
Αρχικά δεν μπορούσα να αναθεωρήσω κάτι από επιλογές γιατί δεν ήμουν κάποια άλλη, οι επιλογές μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και πορευόμαστε με αυτές. Πιστεύω πώς οι όποιες ατυχίες δεν είναι ατυχίες αλλά έρχονται πάντα τα πράγματα τα οποία μας ταιριάζουν. Δεν μετανιώνω για τίποτα μέχρι τώρα γιατί ήταν μια έντονη ζωή με γλυκά και πικρά συναισθήματα. Το μότο της ζωής μου είναι το “προχωράω μπροστά” χωρίς να ανασκαλίζω το παρελθόν.
Έχοντας περάσει από αγαπημένες και πολύ επιτυχημένες σειρές στον χώρο της τηλεόρασης, πώς κρίνεις σήμερα το τηλεοπτικό πεδίο; Πώς σου φάνηκε η “Παρθένα Ζωή”;
Σήμερα γίνονται κάποιες προσπάθειες από κάποιους ανθρώπους που βλέπουν την δουλειά πολύ ζεστά έχοντας καλλιτεχνικά κριτήρια και οι οποίοι θέλουν να εξελίξουν το επίπεδο. Από την άλλη γίνονται και κάποια λάθη αλλά δεν στεκόμαστε σε αυτά.
Η Παρθένα Ζωή είναι κάτι το αναπάντεχο για μένα γιατί ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε μια καθημερινή σειρά και γιαυτό ήμουν λίγο διστακτική στην αρχή. Περνάω πολύ όμορφα γιατί συνεργάζομαι με υπέροχους ανθρώπους με κοινό στόχο, με τα γυρίσματα να είναι μια ευχάριστη ώρα για όλους μας.
Τι θα σου έκανε το κλικ για να ξαναμπεις σε μια νέα τηλεοπτική παραγωγή;
Θα ήθελα πολύ να προκύψει στο μέλλον μια ωραία κωμωδία που θα με ιντριγκάρει, αν και ο ρόλος μου στην Παρθένα Ζωή τείνει να είναι περισσότερο δραματικός. Είμαι ανοιχτή σε κάθε νέα πρόταση που θα έχει να μου πει κάτι.
Η τεράστια επιτυχία του “Καφέ της Χαράς” και ο ρόλος της Κανέλας στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα επόμενα σχέδια που ήρθαν ώστε άνθρωποι του χώρου να στέκονται σε έναν ρόλο και να υπάρχει κατηγοριοποίηση;
Σίγουρα κάπου στάθηκε εμπόδιο και κάπου άλλου άνοιξε κάποιες άλλες πόρτες , κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις κάθε φορά. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στον Χάρη Ρώμα, ο οποίος με επέλεξε και μαζί με την Άννα Χατζησοφιά κάνανε μια εκπληκτική δουλειά που ακόμα και σήμερα παραμένει διαχρονική.
Πώς νιώθεις όταν νέα άτομα σου μιλάνε ακόμα για αυτή την εποχή και την σειρά; Νιώθεις νοσταλγία;
Μπορεί μετά από τόσα χρόνια να βρισκόμαστε σε άλλες δουλειές και να κάνουμε άλλα πράγματα αλλά είναι πολύ ευχάριστο αυτό που συμβαίνει με τον κόσμο ακόμα και σήμερα, να με θυμούνται από αυτόν τον ρόλο και να μου δείχνουν την αγάπη τους. Είναι μια σειρά που ακόμα και σήμερα, στέκεται άξια στην οθόνη και δεν έχει χάσει στιγμή την μαγεία της.
Πώς διαχειρίζεσαι την νέα τάση της επικοινωνίας, τα social media;
Μου αρέσει αυτή η νέα τάση αλλά είναι συγχρόνως και επικίνδυνο διότι φτάνουμε να είμαστε όλοι μας εθισμένοι από όλο αυτό. Σίγουρα είναι κάτι που μας έχει αποξενώσει και λειτουργεί ως μια εικονική πραγματικότητα που εμπεριέχει πολλά μείον. Αποτελεί ένα σπουδαίο εργαλείο για την δουλειά που κάνουμε αλλά πολλές φορές χρησιμοποιώντας το ως ένα εργαλείο, κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλο σου, παθαίνοντας έναν εθισμό.
Πώς θα αντιδράσεις σε διάφορες κριτικές που θα γραφτούν για την δουλειά σου και για σένα την ίδια;
Όσο καλά και αν έχεις προσεγγίσει την δουλειά σου, πάντα έχεις μια μικρή αμφιβολία για κάτι. Εφόσον γνωρίζω πώς για κάτι είμαι απόλυτα προετοιμασμένη και σίγουρη για την επιλογή μου, δεν θα αγχωθώ για μια αρνητική κριτική γιατί ξέρω πώς σε κάποιους αρέσουμε και σε κάποιους όχι και από κει και πέρα προχωράω μπροστά.
Πώς βιώνεις την σημερινή αναμονή και αβεβαιότητα στο επάγγελμα;
Αυτή η ανασφάλεια υπάρχει πάντα στην δουλειά μας και μάθαμε να ζούμε με αυτήν. Κλείνοντας μια δουλειά, δεν ξέρει κανείς μας ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα παρά μόνο μέσω κάποιων δειγμάτων ( ποιος θα είναι ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιποι συντελεστές) αλλά και πάλι τίποτα δεν προμηνύει την τύχη που υπάρξει.
Τι είναι αυτό που ακόμα σε γοητεύει στον χώρο και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
To επάγγελμα μου το λατρεύω γιατί είναι η ζωή μου και το ταξίδι μου και δεν ξέρω φυσικά τι θα έκανα αν δεν ήμουν μέσα σε αυτό. Αυτά τα οποία με ενοχλούν, είναι πράγματα που θα συναντούσα και εκτός δουλειάς όπως είναι κάποιες συμπεριφορές ανθρώπων οι οποίες δεν μου ταιριάζουν. Την δουλειά μου την αγαπώ και την θεωρώ μια μεγάλη οικογένεια με τις καλές και τις κακές στιγμές όπως όλες οι οικογένειες.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολλούς ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί, να δοκιμάζονται στο θεατρικό σανίδι σε πολλές παραγωγές αλλά και σε μιούζικαλ. Είσαι ανοιχτή στο να δοκιμάζονται νέα άτομα από άλλους χώρους;
Ως Φωτεινή είμαι ανοιχτή να δοκιμαστεί όποιος θέλει και αγαπάει το Θέατρο. Η σκηνή είναι σκληρή και δεν χαρίζεται σε κανέναν και αν δεν σε θέλει, μπορεί και να σου δείξει την πόρτα της εξόδου. Δεν θέλω να γίνω ο κριτής κανενός, σέβομαι και χειροκροτώ την δουλειά του άλλου για αυτή την δουλειά. Όταν βλέπω ότι κάποιος ανεβαίνει στο σανίδι και αξίζει, χαίρομαι πολύ και είμαι από τους πρώτους που θα πει “μπράβο”.
Πώς βρίσκεις την χρυσή τομή ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή; Κουβαλάς το κομμάτι της δουλειάς στο σπίτι και το αντίστροφο σε βαθμό που είναι καταστροφικό;
Ευτυχώς ο άνδρας μου είναι ηθοποιός και μάλλον η επιλογή μας δεν ήταν καθόλου τυχαία καθώς και οι δυο είμαστε άρρωστοι με το κομμάτι της δουλειάς. Ο δύσκολος συνδυασμός θα ήταν να βρίσκεται σε έναν άλλο χώρο και έτσι δεν θα είχαμε κοινές ανησυχίες και εμπειρίες.
Με τον άνδρα μου είναι μεγάλη μας χαρά να συζητάμε για την δουλειά μας γιατί έτσι παίρνει ο ένας την γνώμη του άλλου και γινόμαστε καλύτεροι. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, φρόντισα να τα κρατήσω απ’έξω από αυτό το κομμάτι ούτως ώστε να μην επηρεαστούν από τίποτα και να κάνουν αυτό που θέλουν πραγματικά στην ζωή τους και νομίζω ότι το κατάφερα.
Πόσο εύκολο είναι σήμερα ένα νέο παιδί να μην “ψωνιστεί” και να μην χάσει τον έλεγχο από την πρόσκαιρη δημοσιότητα και λάμψη που υπάρχει γύρω μας;
Εξαρτάται πάντα από το πώς θα ξεκινήσει. Λόγω του ότι τα περισσότερα παιδιά ξεκινάνε με αυτή την λογική του φαίνεσθαι, όταν μου λένε πολλοί γονείς ότι το παιδί τους θέλει να γίνει ηθοποιός, τους απαντώ ” ότι πρέπει πρώτα να δει μόνο του αν πραγματικά θέλει να ακολουθήσει αυτό ή αν απλώς γοητεύεται από την όποια λάμψη”.
Υπάρχει ακόμα ένα καλλιτεχνικό όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Εγώ ζω για το παρόν και καλώς ή κακώς δεν είχα ποτέ μου μεγάλα όνειρα. Το όνειρο μου ήταν να είμαι στην οικογένεια του Θεάτρου. Έχω διάφορα πράγματα στο μυαλό μου και αν τα σκέφτεσαι πολλές φορές μπορεί και να τα προκαλέσεις.
