Ο Πέτρος Λαγούτης είναι από τους ηθοποιούς που έχει δοκιμαστεί σε πολλά πεδία με μεγάλη επιτυχία και όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζει σταθερά να μας εκπλήσσει με τις επαγγελματικές του επιλογές.
Προσιτός, ευγενικός και πάντα επαγγελματίας σε αυτό που κάνει, ποτέ του δεν μπαίνει σε κουτάκια. Αγαπάει τρελά την δουλειά του και συνεχίζει με το ίδιο πάθος μέχρι και σήμερα χωρίς να επαναπαυτεί στιγμή σε μια ευκολία.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλους και για όλα!
Πέτρο μου καλώς όρισες στο Checkinart! Μέσα σε μια μεγάλη επιτυχία όπως είναι το “Toc Toc” και σε μια περίοδο που λίγες θεατρικές δουλειές ξεχωρίζουν, εσύ που βρίσκεις τον εαυτό μέσα σε αυτό; Είναι εύκολο να βρεθεί ο έλεγχος ώστε να μην χαθείς μέσα σε αυτό;
Με τα χρόνια έχω συνηθίσει και στις επιτυχίες αλλά και στις όποιες αποτυχίες και επειδή και τα δύο μπορούν ακόμα να σε εκπλήξουν, έχω μάθει ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Λόγω της αβέβαιης κατάστασης που επικρατεί γύρω μας , πόσο αγχώνεσαι στις μέρες μας για μια νέα δουλειά;
Ακόμα και στις καλές εποχές, πάντα θέλεις να χτυπήσει το τηλέφωνο για μια αξιόλογη δουλειά. Κάποτε μου είχε πει ένας συνάδελφος ότι αυτό είναι που μας κρατάει νέους και την θεωρώ μέχρι και σήμερα πολύ σοφή κουβέντα γιατί η εγρήγορση στην δουλειά μας είναι βασικό συστατικό.
Από το Θέατρο Τέχνης μέχρι και σήμερα, τι είναι αυτό που έχει αλλάξει τον Πέτρο; Τι έχεις αναθεωρήσει από τυχόν λάθος επιλογές και σφαλιάρες του επαγγέλματος;
Θεωρώ ότι τελικά αυτό που έχει σημασία, είναι να καταφέρνεις να θυμάσαι τον λόγο για τον οποίον ξεκίνησες να κάνεις αυτή την δουλειά , ο οποίος είναι η αγάπη σου για αυτήν. Όσο πιο συχνά μπορείς να το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου, τόσο πιο καλά θα περνάς στις δουλειές που βρίσκεσαι αλλά και στους ρόλους τους οποίους υποδύεσαι. Αυτή την στιγμή, είμαι σε μια φάση που δίνω τεράστια σημασία στους συνεργάτες μου.
Πόσο εύκολο την σημερινή εποχή το δουλεμένο χιούμορ να φτάσει στα όρια του ευτελούς και του πρόχειρου;
Νομίζω ότι όταν έχεις να κάνεις με μια κωμωδία, συνήθως πάντα από πίσω υπάρχει και μια δραματική κατάσταση οπότε αυτή είναι που το διαχωρίζει από το ευτελές. Όταν στο Θέατρο αναπαράγεις και μεγαλώνεις την καθημερινότητα και την ίδια την ζωή, τότε το γέλιο είναι τελείως διαφορετικό.
Έχοντας περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με επιτυχημένες παραγωγές όπως για παράδειγμα την “10η Εντολή”, “Σε Είδα” , “Είναι Στιγμές”, πώς κρίνεις το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα; Πόσο εφικτό είναι να ενταχθεί ο καθένας σήμερα σε ένα περιβάλλον αυτοματισμού;
Από την μία ο ηθοποιός μπαίνει στο καλούπι αυτό και προσαρμόζεται και πολλές φορές αυτοί οι γρήγοροι ρυθμοί ενός καθημερινού γυρίσματος μπορούν να αποτελέσουν ένα καλό μάθημα για όλους μας. Από την άλλη η πολύ συχνή συμμετοχή σε κάτι τέτοιο, σε κουράζει και σε φθείρει ψυχικά και ενδέχεται να σου κάνει κακό.
Αν πέσεις πάνω σε παλαιότερες σου δουλειές, πώς αντιδράς;
Όλο αυτό που έζησα ήταν πολύ ωραίο αλλά πρέπει να δούμε με βάση τα σημερινά δεδομένα τι μπορούμε να κάνουμε. Το moto μου είναι πώς όπου και να βρεθώ, ακόμη και αν στην πορεία καταλάβω ότι έχω κάνει λάθος επιλογή, να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Υπάρχουν βέβαια κάποια επεισόδια στην 10η Εντολή που τα βλέπω και μου αρέσουν πολύ και κάποια άλλα που δεν μου αρέσω καθόλου γιατί παρατηρώ μια υποκριτική απειρία αλλά όλα είναι μέσα στην διαδρομή μας… και τα καλά αλλά και τα κακά.
Τι γεύση σου άφησε το 4xxx4;
Σίγουρα από κάθε δουλειά κρατάω και καλά αλλά και κακά διότι ουδέν κακόν αμιγές καλού. Είναι κρίμα που δεν δώθηκε η ευκαιρία στην σειρά για να δείξει αν αξίζει ή όχι λόγω του κακού προγραμματισμού που επικρατούσε. Απο κει και πέρα γνώρισα και κάποιους ανθρώπους όπως ο Δημήτρης Αρβανίτης που χάρηκα πολύ που τον γνώρισα. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει όλοι μας πώς η τηλεόραση είναι σαν μια ρώσικη ρουλέτα, πατάς σκανδάλη, χωρίς να ξέρεις που θα βρεθείς.
Μπορούν να γίνουν εύκολα σήμερα συνεργασίες μεταξύ των καλλιτεχνών;
Εγώ είμαι πάντα υποστηρικτής του “η ισχύς εν τη ενώση” και στις καλές αλλά και στις δύσκολες εποχές διότι όταν οι δυνάμεις ενώνονται, το αποτέλεσμα πάντα είναι πιο δυνατό. Σίγουρα από ένα σημείο και μετά, θέλεις να σέβονται το όνομα σου αλλά δεν με νοιάζει το “εγώ” μου, με νοιάζει να βρίσκομαι σε μια καλή δουλειά.
Που βρίσκεις την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική/επαγγελματική ζωή; Κουβαλάς το κομμάτι της δουλειάς στο σπίτι και αντίστροφα;
Συνήθως ναι το κουβαλάς και ειδικότερα το τελευταίο μήνα λίγο πριν ανέβει μια παράσταση, σε πιάνει μια ανησυχία την οποία κουβαλάς και στο σπίτι σου. Αυτό που πιο εύκολα πια αποφεύγω είναι να κουβαλάω τα θέματα του σπιτιού στον εργασιακό χώρο.
Βάζεις όρια σε αυτό που κάνεις;
Στην δουλειά το μόνο όριο που θέλω να βάζω, είναι το να αισθάνομαι καλά γι’αυτό που κάνω γιατί έχω κάνει και πράγματα που ήξερα εξαρχής ότι δεν θα είναι τόσο σωστά.
Πώς βιώνεις την νέα τάση των Social Media;
Γενικά θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα και να μην μένω πίσω. Συνήθως μπορώ να ψυχανεμίζομαι εύκολα μηνύματα που δέχομαι από ανθρώπους που δεν ξέρω, τώρα αν ο άλλος έχει βάλει στόχο της ζωής του να σε κοροιδέψει μέσω της συνομιλίας του μαζί σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Τι είναι αυτό που σε απωθεί ακόμα στον χώρο;
Γενικά με απωθούν τα άτομα που συμπεριφέρονται ως “βδέλλες” και κολλάνε δίπλα σε άλλους χωρίς να κάνουν κάτι συγκεκριμένο στην ζωή τους. Το να κάτσει π.χ ένας κριτικός του χώρου πίσω από τον υπολογιστή του και να κριτικάρει με όλη του την κακία, την δική σου δουλειά, μπορεί να χαρακτηριστεί ως “βδέλλα”.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Το Toc-Toc συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς και θα συνεχιστεί και την νέα σεζόν κάθε Δευτέρα και Τρίτη. To καλοκαίρι θα βρίσκομαι στην καλοκαιρινή περιοδεία της “Μαντάμ Σουσού” μαζί με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Κώστα Σπυρόπουλο, η οποία θα περιοδεύσει σε πολλές πόλεις της χώρας.
Yπάρχει ακόμα κάποιο όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Θα ήθελα κάποτε να φτιάξω ένα Θέατρο το οποίο έχω φανταστεί σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Έχω φανταστεί ένα χώρο με αγαπημένους μου συνεργάτες και να είναι κάτι που θα είναι δικό μας.
