Η Κατερίνα Μπιλάλη είναι μια ταλαντούχα ηθοποιός με χιλιόμετρα εμπειρίας σε αυτόν τον χώρο και σπουδαίες δουλειές στο ενεργητικό της.
Φέτος επιστρέφει μέσα από ένα άκρως ανατρεπτικό έργο με τίτλο ““Δε θα μείνω πολύ” στην θεατρική σκηνή “Akroasis theatre & bar”, το οποίο σίγουρα, αν κρίνουμε από την αγάπη του κόσμου τις πρώτες μέρες, θα “μείνει πολύ” στα θεατρικά δρώμενα.
Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλους και για όλα!
Κατερίνα μου καλώς όρισες στο Checkinart! Πώς νιώθεις για την μέχρι τώρα πορεία του “Δε θα μείνω πολύ”; Τι έχεις πάρει από την συνεργασία σου με τον Νίκο Ποριώτη;
Καλώς σας βρήκα κι ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!
Το έργο του Νίκου Ποριώτη, αυτή η μαύρη κωμωδία φαίνεται να έχει πολύ καλή πρόσληψη από το κοινό, γεγονός που “θέλει” το έργο να παίζεται και να επαναλαμβάνεται για αρκετά χρόνια. Αυτό με κάνει να νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί είμαι κι εγώ μέρος του. Προσπαθώ να συμβάλλω όσο μπορώ, με όλες μου τις δυνάμεις για να μπορέσει να μαθευτεί και να γίνει γνωστό σε περισσότερο κόσμο. Το ατού μας και η δύναμή μας είναι ότι η μόνη μας διαφήμιση είναι το “από στόμα σε στόμα”, το οποίο απαιτεί υπομονή και πίστη. Στο έργο έχουν πιστέψει και ο σκηνοθέτης του, Κωνσταντίνος Κυριακού, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει την ατμόσφαιρα του και να μας βοηθήσει να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, και η πολύτιμη βοηθός σκηνοθέτη Γιώτα Τσιότσκα, η οποία στέκεται δίπλα μας με αφοσίωση και αγάπη.
Είναι μεγάλη τιμή για μένα το ότι ο συγγραφέας με επιλέγει για να ζωντανέψω την ηρωίδα που είχε φανταστεί και τον ευχαριστώ πάρα πολύ για την εμπιστοσύνη του. Από το Νίκο, τον οποίο εκτιμώ πολύ και σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη, έχω “κλέψει” από την υποκριτική του συμπεριφορά, την απίστευτη αμεσότητά του. Έχουμε τόση χημεία στη σκηνή που μερικές φορές στην πρόβα δεν ξεχωρίζαμε πότε λέγαμε τα λόγια του κειμένου και πότε λέγαμε κάτι εκτός.
Σε στριμωγμένες οικονομικά περιόδους όπως αυτή που ζούμε, είναι εύκολο να μην χαθείς ψυχολογικά από την “παγωμάρα” που κυριαρχεί γύρω μας και να κάνεις την δουλειά σου αξιοπρεπώς;
Ποτέ τα πράγματα στο θέατρο δεν ήταν εύκολα. Σίγουρα, με την κρίση έγιναν δυσκολότερα, κυρίως οικονομικά. Δε θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά, χωρίς μια άλλη δουλειά “μαξιλαράκι”. Προσπαθώ να έχω από τις σπουδές μου στην εκπαίδευση τα προς το ζην, ώστε να μην είμαι υποχρεωμένη να κάνω εκπτώσεις οποιουδήποτε τύπου και να μπορώ και να παίρνω τα ηνία. Γι’ αυτό το λόγο μπόρεσα να στηρίξω, μαζί με τη σκηνοθέτη Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, τη θεατρική ομάδα “Anima” και να την κάνουμε να ξεχωρίσει μέσα στην υπερπληθώρα των καλλιτεχνικών αναζητήσεων.
O κόσμος αναζητάει τις κωμωδίες και το πηγαίο χιούμορ το οποίο τον κάνει να ξεχαστεί λίγο από τα προβλήματα του. Μπορεί να φτάσει στα όρια του ευτελούς χιούμορ μια ατάκα και να υποβιβάσει το κοινό;
Πραγματικά το κοινό είναι αψυχολόγητο. Προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω σε κάποιες παραστάσεις γιατί γελάνε και γιατί γεμίζουν τα θέατρα. Πιστεύω ότι στο θέατρο δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας, αλλιώς θα την εκτελούσαμε όλοι. Έχουμε δει καλλιτεχνικά άρτιες παραστάσεις με χιούμορ να μην πηγαίνει κανείς να τις δει. Έχουμε δει παραστάσεις με χιούμορ ή αισθητική που υποβιβάζουν τη νοημοσύνη του κόσμου, να τρέχουν να μην τις χάσουν. Ίσως έχει να κάνει τελικά σε ποιο κοινό απευθύνεσαι. Η παράσταση μας σίγουρα απευθύνεται στο κοινό που αρέσκεται στο χιούμορ που βγαίνει μέσα από την εξέλιξη των χαρακτήρων, τις συγκρούσεις τους και που κάτω από αυτό μένει μια πίκρα, μια αναρώτηση.
Aπό την αρχή της πορείας σου μέχρι και σήμερα, τι είναι αυτό που έχει κάνει την Κατερίνα πιο δυνατή από τις όποιες λάθος επιλογές;
Μετά από 18 χρόνια πάνω στο θεατρικό σανίδι, εκτός από μια χρονιά που γέννησα την κόρη μου, έχω καταλήξει ότι αυτό που μου δίνει δύναμη στο χώρο είναι οι συνεργάτες μου. Το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Πριν έλεγα ότι δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας, όμως, τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει! Να καταφέρεις μέσα από την πορεία σου να κάνεις σωστή επιλογή και να έχεις δίπλα σου ταλαντούχους συνεργάτες με κοινό όραμα και οπτική στα πράγματα. Να είναι οι φίλοι σου.
Θεωρείς ότι υπάρχει ακόμα η λεγόμενη ταμπέλα στον χώρο που κατηγοριοποιεί τον καθένα από κάτι πρόσκαιρο στο οποίο θα δοκιμαστεί; Εσύ έχεις αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους κατηγοριοποίηση;
Υπάρχει και δε μ’ αρέσει καθόλου. Αυτός ο εγκλωβισμός σε μια εικόνα μου προκαλεί κλειστοφοβία. Δεν είναι εύκολο να μην πέσεις στην παγίδα, ειδικά για οικονομικούς λόγους. Αν έχεις, όμως, μέσα σου ένα “διαβολάκι” που σου λέει: “τώρα δοκιμάσου σε κάτι άλλο, τώρα σε κάτι άλλο”, θα βρεις τρόπο να το κάνεις. Πολλά τα παραδείγματα. Τυχαίνει το “διαβολάκι” να επισκέπτεται και μένα. Δε θα μπορούσα να κάνω μανιέρα. Βαριέμαι. Ξέρω ότι η ευκολία μου είναι οι ρόλοι σουμπρέτας. Τους απολαμβάνω πάρα πολύ, αλλά δε στέκομαι εκεί. Αν ήταν δυνατό να δοκιμαστώ σε κάθε είδος θεάτρου που υπάρχει θα το έκανα με χαρά. Προς το παρών κάνω τους πειραματισμούς μου, μέσα από το σωματικό θέατρο, το οποίο λατρεύω, με την ομάδα μου.
Έχεις δοκιμαστεί στο παρελθόν και στον χώρο της τηλεόρασης και της παρουσίασης. Σε μια νέα πρόταση για μια εκπομπή πώς θα απαντούσες; Tι είδους πρόταση θα σε ιντρίγκαρε για να επιστρέψεις;
Η αλήθεια είναι ότι και σαν παρουσιάστρια ρόλο έκανα. Είμαι θεατρίνα αλλά θα με ενδιέφερε να κάνω κάτι που δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής, κι αυτό είναι ένας απαιτητικός ρόλος με ψυχολογική συνέχεια σε κάποιο σίριαλ ή στον κινηματογράφο.
Που βρίσκεις την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή;
Είναι πολύ σημαντικό η οικογένειά σου να αποδέχεται τη δουλειά που κάνεις και να σε στηρίζει. Όπως, φυσικά, κάνεις κι εσύ γι αυτούς. Έχω την τύχη να έχω απόλυτη στήριξη και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχει ακόμα ένα όνειρο μέσα σου που δεν έχεις πραγματοποιήσει μέχρι τώρα;
Πρώτα από όλα το “Δε θα μείνω πολύ” να μείνει για πολύ κι έτσι να συνεχίσουμε και του χρόνου και έπειτα ετοιμάζουμε την παρουσίαση της νέας παράστασης της “Anima”, μετά την “Έξοδο”- deviced theater- και τον “Ζητιάνο” του Καρκαβίτσα. Δεν είναι ακριβώς όνειρο, πιο πολύ στόχος μου είναι να δοκιμαστώ του χρόνου και σ’ αυτό το εξαιρετικά δύσκολο είδος του μονολόγου.
Πάνο, σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις. Εύχομαι τα καλύτερα στο Checkinart και σε σένα.
