Ήρθαν αντιμέτωποι με τη συνείδηση τους. Οι πρώτη απόφαση τους καταδικαστική, βαρειά, σίγουρη. Επηρεασμένη απο τις κοινωνικές τους προκαταλήψεις. Κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο προσπαθούν να έρθουν αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό, να τον αμφισβητήσουν. Αρκεί μια σπίθα να ανάψει κάποιος και μπούμ. Ένας ένας οι σίγουροι ένορκοι “παίρνουν φωτιά”. Ψάχνουν απεγνωσμένα αυτή την τεκμηριωμένη αμφισβήτηση. Διαφορετικοί χαρακτήρες, απο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους, ταυτίζονται μεταξύ τους, τσακώνονται, συμφωνούν , διαφωνούν γιατί ενδόμυχα τους κυριεύουν οι τύψεις γαι το μη δίκαιο που θα αποφασίσουν. Η ζωή ενός ανθρώπου κρέμεται απτη Δεύτερη Ευκαιρία που θα του δώσουν. Η Δημοκρατία σου δίνει αυτό το προτέρημα, ξεχώρισε απτο πλήθος και δες την αλήθεια, πέςτην. Σήκωσε το χέρι και φώναξε. ΑΘΩΟΣ γιατί δεν δεν ειμαι σίγουρος οτι ειναι ΕΝΟΧΟΣ. Ένας ύμνος στη Δημοκρατία, ένας ύμνος στη δεύτερη σκέψη και στη μη τεκμηριωμένη απόφαση που κατά καιρούς βγάζουμε. Απο την καταπληκτική παράσταση που με απλό, λιτό σκηνοθετικό τρόπο έστησε η Κωνσταντίνα Νικολαίδη, φεύγεις με ποικίλα συναισθήματα. Νιώθεις αυτήν την ενοχή ότι και εσυ βγαζεις εύκολα συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσεις τα πράγματα σε βάθος. Το κείμενο του Reginald Rose καταφέρνει το θεατή να ταυτιστεί με κάποιον απο τους 12 ήρωες μας. Το casting μοναδικό. Ο καθένας διαλεγμένος για το ρόλο του. Αμάλγαμα συναισθημάτων και υποκριτικής. Το θέατρο ζεστό, η σκηνή διαδραστική, σε απόσταση αναπνοής όλα. Εισαι μέσα στο δωμάτιο και σούρχεται να πείς και εσύ τι γνώμη σου . Να παρέμβεις , να τσακωθείς. Τα λίγα σκηνοθετικά ευρήματα δίνουν μια ποικιλία εικόνων στο έργο και ξεκουράζουν το μάτι. Ο φωτισμός του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου σε τοποθετεί αμέσως στο χώρο, ίσως σε μερικά σημεία να είναι υπερβολικός.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια στο κλίμα της εποχής, της Αμερικής του 60. Οι 12 ηθοποιοί ο καθένας στο ρόλο του μοναδικός.
Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι το βάρος της ευθύνης που φέρνουμε όταν αποφασίζουμε κάτι, ειναι καθοριστικό. Οι 12 ΕΝΟΡΚΟΙ θα καταφέρουν να σας μιλήσουν και να σας πείσουν γι’ αυτό.
Τελειώνοντας η παράσταση, το checkinart.gr μίλησε με μερικούς συντελεστές της παράστασης:
Θανάσης Κουρλαμπάς
- Πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα και έτσι δίνεις περισσότερες πιθανότητες σε κάτι να αποκαλυφθεί. Ο Ένορκος Νο3 που υποδύομαι, αντιστέκεται με ψυχραιμία μέχρι το τέλος, αλλά όταν πια δίνει στον εαυτό του και στα γεγονότα μια δεύτερη ευκαιρία, γίνεται η μεγάλη ανατροπή μέσα του και η λύτρωση. 3ος επιτυχημένος χρόνος, με μια μια υπέροχη παρέα, μια θεατρική ευτυχία, χάρις στην σκηνοθετική καθοδήγηση της Κωνσταντίνας Νικολαίδη, μια μοναδική θεατρική εμπειρία για μένα.
Αλέξανδρος Πέρρος
- Στην συγκεκριμένη παράσταση αποδεικνύεται ότι καλό ειναι να σκέφτεσαι 2 φορές η και 3, να βουτάς τη γλώσσα μέσα στο μυαλό σου πρίν μιλήσεις, και ότι αυτά τα οποία μερικές φορές πρεσβεύεις και λές έχουν να κάνουν καθαρά με προσωπικά σου θέματα και όχι με το πόσο αντικειμενικά πρέπει να βλέπεις τα πράγματα. Ειδικά όταν πρέπει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις, όπως το να καταδικάσεις ένα δεκαεξάχρονο παιδί σε θάνατο.
Γιώργος Γιαννόπουλος
- Τα πάντα αλλάζουν, να μην είμαστε κολλημένοι, αυτό είναι το νόηματου έργου. Ακόμη και αυτός που υποδύομαι ο “ρατσιστής”, γιατί οι ταμπέλες ειναι για τούς δρόμους και όχι για τους ανθρώπους, ακόμη και αυτός λέει Αθώος. Αυτή είναι η ευτυχία στη ζωή. Η επιτυχία αυτού του έργου περιγράφεται με μια λέξη και δεν είναι υπερβολή. Χημεία. Είναι το έργο, είναι οι ηθοποιοί, είναι η παράσταση, είναι η σκηνοθεσία. Έκατσε. Δεν κάθονται κάθε μέρα κέντες.
Μανώλης Ιωνάς
- Το μυστικό της επιτυχίας σαυτή τη δουλειά, είναι η αγάπη για το κείμενο, το συγγραφέα και τους ηθοποιούς. Η Κωνσταντίνα Νικολαίδη, σε ότι έχουμε κάνει εδω παρέα στο Θέατρο Αλκμήνη, το προσεγγίζει με αγάπη και αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποδέχτηκα να συνεργαστώ μαζί της στους 12 Ενόρκους. Νομίζω το μυστικό μιάς επιτυχίας είναι αυτό , η Αγάπη. Να αγαπάς αυτό που κάνεις και τους ανθρώπους που το κάνεις. Το έργο έχει αποδοχή απο τον κόσμο, αρέσει στο θεατρικό κοινό, και πιστεύω θα συνεχιστεί για αρκετο κειρό ακόμα.
Περικλής Λιανός
- Έχει πολλά πράγματα να δώσει το έργο, γιαυτό και έχει τόσο ενδιαφέρον. Στο ρόλο μου έχει ένα σχόλιο για τη θέση του πολίτη μέσα στην κοινωνία. Κάποια στιγμή λέω ότι έχουμε μια ευθύνη και αυτό είναι ένα απο τα προτερήματα της Δημοκρατίας. Πρέπει να έιναι υπεύθυνος ο πολίτης. Άν δεν είναι, είναι οπαδός ενός αλλου πολιτεύματος. Επίσης πρέπει με σοβαρότητα νααντιμετωπίζουμε το καθετί, αλλιώς δεν προχωράει η κοινωνία, γιαυτο οι 11 απο τους 12 βγάζουν απόφαση για να ξεμπερδεύουν, παίζοντας με τη ζωή ενός ανθρώπου. Έχει πολλά επίπεδα το έργο αυτό. Είναι μια ωραία παράσταση χωρίς εξυπνίστικες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, καλές ερμηνείες, λιτό και ανθρώπινο.
έγραψε ο Γιώργος Νικολαίδης
