Ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια της πορείας του μας έχει χαρίσει στιγμές άπλετου χιούμορ, ιδιαίτερης ευρηματικότητας αλλά και έντονων στιγμών στο θεατρικό σανίδι αλλά και στην οθόνη οι οποίες παραμένουν ακόμα και σήμερα διαχρονικές.
Πολυπράγμων, με θετική αύρα αλλά και με πάθος για αυτό που κάνει, συνεχίζει να δημιουργεί και να κάνει δουλειές που τον χαρακτηρίζουν 100%.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλους και για όλα!
Ρένο καλώς όρισες στο Checkinart! TΙ είναι αυτό που κρατάς από την παράσταση “Ιούλιος Καίσαρ” στο Θέατρο Τέχνης αλλά και από τις εντυπώσεις του κόσμου;
Φέτος ήταν μια παράξενη σεζόν για όλους μας! Αυτό που κρατάω είναι κάτι πρακτικό, ότι το Ελληνικό Θέατρο πια έχει ανάγκη τις εξαιρέσεις όπως και μια εξαίρεση στην ιστορία είναι ο Ιούλιος Καίσαρ το οποίο είναι πολύ σημαντικό και ακόμα ότι το πειραματικό θέατρο στην χώρα αυτή έχει μπει στην ράγα. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Νατάσα Τριανταφύλλη έκανε εξαιρετική δουλειά και με τους μαθητές του Θεάτρου Τέχνης και με τον Πέτρο Κούρτη, τον κρουστικό μουσικό αλλά και με τον Ludovico Einaudi, ο οποίος ήταν η έκπληξη της συνεργασίας μας και οι εκπλήξεις είναι το βασικό συστατικό του θεάτρου. Για μένα το θέατρο είναι η ποίηση, η μαγεία και η ανθρωπιά και μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η έκπληξη είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Φέτος εκτός ότι τόλμησα να παίξω σε μια πολιτική τραγωδία όπως είναι ο “Ιούλιος Καίσαρ”, αλλά και έπαιξα όλους τους άλλους ρόλους και τους φίλους και τους εχθρούς και όπως μου είπε ένα φίλος ηθοποιός “παίζω όλη την Ρώμη”. Όλο αυτό ήταν πολύ λειτουργικό γιατί στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι ένας, είναι οι ίδιες πλευρές της ανθρώπινης φύσης που αντιμάχονται όπως η προδοσία με την εντιμότητα και η ματαιοδοξία με την αγάπη προς την πατρίδα. Νιώθω ότι κάθε βράδυ που βγαίνω να παίξω είναι σαν να βγαίνω σε μια επικίνδυνη αποστολή που με έχει στείλει το κοινό προκειμένου να γυρίσω πίσω και να τους μεταφέρω τι είδα, κάτι σαν μια δοκιμασία. Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές αυτή την δοκιμασία την έφερα εις πέρας και για αυτό είμαι πολύ χαρούμενος.
Πώς είδες την φετινή θεατρική σεζόν;
Λόγω ότι φέτος ξεκινήσαμε όλοι μαζί πολύ νωρίς τις πρόβες, δεν κατάφερα να δω κάποια δουλειά στο θέατρο γιατί ήταν και για μένα μια εποχή αυτοσυγκέντρωσης. Για μένα η φετινή σεζόν κύλησε ιδανικά και ήταν ίσως μια καθοριστική στιγμή στην ζωή μου. Ένιωσα μεγάλη τιμή που το Θέατρο Τέχνης με πήρε στην αγκαλιά του, που ήρθα σε επαφή με ένα κείμενο του Σαίξπηρ αλλά και το ότι συνεργάστηκα με αξιόλογους ανθρώπους όπως η Νατάσα Τριανταφύλλη, ο Πέτρος Κούρτης αλλά και ο Ludovico Einaudi, τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα αλλά και ο απόηχος της παράστασης που έφτασε αρκετά μακριά. Ακόμα και για αυτούς που δεν την είδαν, έχει δημιουργηθεί η βοή του μύθου της παράστασης με το “από στόμα σε στόμα”.
Έχοντας περάσει από αγαπημένες παραγωγές στον χώρο της τηλεόρασης που ακόμα και σήμερα μέσω των επαναλήψεων, ξεχωρίζουν στα μάτια του θεατή, πώς κρίνεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Η τηλεόραση πια είναι “ντεμοντέ”. Δεν θα πρέπει να αδικούμε το μέσο γιατί όταν έπαιξα εγώ στην τηλεόραση, ήταν της μόδας, δεν υπήρχαν τα καλωδιακά κανάλια και το διαδίκτυο και μοιραία έγιναν μεγάλες επενδύσεις. Είχα την τύχη να βρεθώ στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή και να κάνω τις κατάλληλες επιλογές και να δουλέψω σκληρά σε αυτό το κομμάτι. Μπορεί να σου έρθει ένας καλός ρόλος και να τον προσπεράσεις, χωρίς να του δώσεις την σημασία που του αναλογεί. Όταν έκανα το “Βότκα Πορτοκάλι” και το “Κάτι τρέχει με τους δίπλα”,πριν καν πάω το πρωί στο γύρισμα, έκανα πρόβες και μελετούσα, χωρίς να θεωρώ τίποτα δεδομένο. Τώρα παρακολουθούμε ανάλαφρα κάποιες παλαιότερες σειρές και τις θεωρούμε επιτυχίες αλλά δεν φτιάχτηκαν “ανάλαφρα” καθώς ήταν αποτέλεσμα μεγάλης προσπάθειας.
Πώς νιώθεις που σήμερα μια μερίδα του κόσμου θα σε παρακολουθήσει στο θέατρο και θα σου μιλήσει για παλαιότερες σου δουλειές στο γυαλί που πραγματικά μέσω των επαναλήψεων, παραμένουν διαχρονικές;
Όλο αυτό είναι και ευχάριστο αλλά και δυσάρεστο. Κάποτε όταν είχα πρωτογνωρίσει τον Βουτσά τον ρώτησα πώς αισθάνεται που βλέπει στην οθόνη τον εαυτό του νέο. Είναι πολύ παράξενο να έρχεται και για σένα η στιγμή που θα σου κάνουν την ίδια ερώτηση γιατί όλοι νομίζουμε πώς θα την σκαπουλάρουμε από τον χρόνο και ότι εμάς ο χρόνος θα μας ξεχάσει. Κάθε φορά που βλέπω παλαιότερες μου δουλειές, συνειδητοποιώ ότι εγώ δεν γλύτωσα από το πέρασμα του χρόνου και από την άλλη πλευρά νιώθω μια δικαίωση γιατί το στοίχημα του χρόνου το κέρδισα τουλάχιστον με αυτές τις δουλειές. Αποτελεί σίγουρα μια παγίδα όλο αυτό με την κατηγοριοποίηση μέσω τω ρόλων αλλά η μοίρα των ηθοποιών που κάνουν μεγάλες επιτυχίες, είναι να μείνουν για ένα, δύο ρόλους. Μοιραία όταν κάνεις πολύ μεγάλες επιτυχίες, πρέπει να έχεις κατά νου ότι θα οριοθετηθείς στην συνείδηση του κόσμου. Για φαντάσου όμως ότι το πιο δύσκολο είναι, να μην κάνεις ποτέ σου μια μεγάλη επιτυχία και να κάνεις συνεχώς περάσματα από κάπου.
Πώς διαχειρίζεσαι την νέα τάση της επικοινωνίας, με τα λεγόμενα “Social Media”;
Μου αρέσει αυτή η νέα τάση του 21ου αιώνα με τα Social Media γιατί φέρνει και μια δημοκρατία στο θέατρο. Καταρχήν αποδυναμώνει τους κριτικούς και τους βάζει στην θέση τους, κάνοντας τους απλά εκφραστές μιας γνώμης και όχι κάτι παραπάνω. Τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα οι κριτικοί ήταν οι μεγάλοι δικτάτορες του ελληνικού θεάτρου αλλά και της τηλεόρασης ενώ σήμερα τα πράγματα έχουν εξισορροπήσει και δεν είναι τόσο απόλυτα. Πολλές φορές μπορεί να είναι βάρβαρο και να καταπατάει την προσωπική σου ζωή αλλά έχει μια δικαιοσύνη.
Πώς θα αντιδράσεις στις κριτικές που θα γραφτούν σήμερα για σένα και την δουλειά σου;
Οι κριτικές πάντα με διασκεδάζουν είτε είναι καλές είτε κακές και δεν είμαι από αυτούς που όταν ακούν μια κριτική “επιτίθενται” σε αυτόν που την γράφει. Το θέατρο, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι ζωντανοί οργανισμοί που αλληλεπιδρούν. Ο χρόνος θα δείξει τι αξίζει και τίποτα άλλο.
Θεωρείς ότι ο κόσμος σε έχει κατηγοριοποιήσει σε κάτι συγκεκριμένο όλα αυτά τα χρόνια;
Nομίζω στο κομμάτι της κωμωδίας. Λόγω του ότι έκανα μεγάλες επιτυχίες στην κωμωδία, είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και δεν μπορώ να κατηγορήσω τους άλλους γιατί δεν με επιλέγουν για κάτι άλλο. Φέτος το Θέατρο Τέχνης μου έδωσε την μεγάλη ευκαιρία να παίξω κάτι πιο δραματικό και αυτό οφείλεται στην διαφορετική ματιά της Νατάσας Τριανταφύλλη η οποία με σκέφτηκε σε αυτό το κομμάτι.
Υπάρχει κάτι που θα γραφτεί ή θα ακουστεί σήμερα και θα σε κάνει να εξοργιστείς;
Μετά από 28 χρόνια στα θεάματα, έχοντας δει 3 δεκαετίες θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης, νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που θα με κάνει να βγω εκτός ορίων.
Αν δεν έρθει μια πρόταση που σε ικανοποιεί 100% ποιοτικά και καλλιτεχνικά, πόσο εύκολο είναι να μείνεις εκτός για κάποιο χρονικό διάστημα;
Συνήθως μένω εκτός. Εγώ έχω παίξει πολύ λίγο στην τηλεόραση, απλά οι δουλειές που έκανα έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Έχω ακόμα την μικρή πολυτέλεια να κάνω κάποιες παύσεις γιατί θέλω από δω και πέρα μεγαλώνοντας να ζήσω σαν καλλιτέχνης-ηθοποιός. Έζησα και σαν ηθοποιός που κυνήγησε το μεγάλο κασέ αλλά και το μεγάλο κοινό και αυτό ήταν κάτι που δεν με ολοκλήρωσε. Τώρα όμως ζώντας σαν ηθοποιός που ψάχνει τους μεγάλους ρόλους, νιώθω ότι είναι πιο κοντά στην ύπαρξη μου.
Σε είδαμε φέτος στο τηλεοπτικό πεδίο με την σειρά “Ο άντρας των ονείρων μου” στο Star. Πώς σου φαίνεται το σημερινό τοπίο του αυτοματισμού που πλέον τα κανάλια δεν δίνουν τόσο μεγάλο χρόνο στις παραγωγές να ευδοκιμήσουν όπως παλαιότερα;
Αυτό δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πάντα πολύ ευέλικτος και εγώ με την σειρά μου έχω προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα που εβδομάδα με την εβδομάδα προσπαθείς να καταλάβεις αν θα συνεχίσεις ή όχι. Δυστυχώς άλλαξε η εποχή οπότε μέσα στις αλλαγές αποδέχομαι και την πραγματικότητα που έχω σήμερα και έτσι θέλω να μεταφέρω το μήνυμα και σε άλλους ηθοποιούς νέους ή παλιούς που έχουν κολλήσει σε μια άλλη εποχή που έχει τελειώσει για πάντα.
Πώς αντιδράς σε μια συμπεριφορά “έπαρσης” στον χώρο;
Η έπαρση είναι κωμικό στοιχείο και ο νεαρός επηρμένος στον χώρο βγάζει γέλιο. Μέσα στα 30 χρόνια έχω δει τόσες πολλές ανόδους και πτώσεις που κάθε φορά που βλέπω κάποιον με έπαρση, στεναχωριέμαι γιατί ξέρω τι θα του συμβεί άμεσα.
Υπάρχει ακόμα κάποιο καλλιτεχνικό όνειρο;
Βασικό καύσιμο υλικό του καλλιτέχνη είναι τα όνειρα του ακόμα και τα παράλογα όνειρα. Αν δεν έχεις ένα όνειρο το οποίο μπορεί και να σε ξεπερνάει πολλές φορές, δεν έχεις την καύσιμη ύλη για ν συνεχίσεις το ταξίδι σου στην δουλειά μας. Το παρόν εμπεριέχει και το παρελθόν αλλά και το μέλλον και κανείς άνθρωπος δεν ζει απόλυτα στο τώρα, σίγουρα έχεις και το πίσω και βαθιά μέσα σου έχεις και το μπροστά.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτή την περίοδο θα ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, τον οποίο αγαπώ πολύ και περιμένουμε ένα ταξίδι της παράστασης “Ιούλιος Καίσαρ” στην Ευρώπη. Όσον αφορά τα νέα σχέδια, λόγω του ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που δεν προγραμματίζουμε εύκολα, προτιμώ να αποσυμπιεστώ από την φετινή σεζόν και να δω τι θα κάνουμε παρακάτω.
