Ο Κλέων Γρηγοριάδης χρόνια τώρα έχει δημιουργήσει τον δικό του δρόμο στον χώρο της υποκριτικής, με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, με αξιοζήλευτες συνεργασίες και με ιδανικά έργα που σίγουρα θα τον συντροφεύουν μια ζωή.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart!
Κλέωνα καλώς όρισες στο Checkinart! Τι είναι αυτό που κρατάς από το ταξίδι της παράστασης “Ο Γλάρος” Του Άντον Τσέχωφ αλλά και από την θεατρική σεζόν που διανύσαμε;
Καταρχάς “Ο Γλάρος” ήταν ένα έργο που μου άρεσε και ξεχώρισα και αυτό γιατί είναι εξαιρετικά σύγχρονο με τους σημερινούς όρους για την εποχή του. Από την άλλη αυτό που κρατάω πάντα στην ζωή μου, είναι αυτό που προέκυψε σε σχέση με τους ανθρώπους γιατί έχω μια θεωρία που λέει ότι οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από τα κείμενα στην δουλειά που κάνουμε. Κρατάω το ότι δούλεψα με μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι είχαν μια πραγματική απόπειρα τέχνης, κάτι που είναι ασυνήθιστο στις μέρες μας. Στην τέχνη υπάρχει μια απαραίτητη προυπόθεση κατά την γνώμη μου που ονομάζεται ρίσκο και αυτό το ρίσκο πρέπει να το παίρνει ο καθένας κάθε μέρα στην σκηνή ή οπουδήποτε αλλού. Στην συγκεκριμένη δουλειά συνεργάστηκα με ανθρώπους τους εκτιμώ πάρα πολύ και με έναν σκηνοθέτη που θεωρώ ότι θα είναι από τις ελπίδες αυτής της χώρας για τα επόμενα δέκα χρόνια γιατί ακριβώς βρίσκεται στην ηλικία που φαίνεται η ωρίμανση του ως επαγγελματίας. Στην πρώτη συνέντευξη που έχω δώσει στην ζωή μου πριν 34 χρόνια, έχω πει ότι ονειρεύομαι να μην μείνω ποτέ στείρος ως ηθοποιός. Αυτό που θεωρώ στειρότητα στην τέχνη είναι η αναπαραγωγή έτοιμων πραγμάτων και έλλειψη επισφαλειών.
Αυτό που αρχικά παρατηρώ από την φετινή σεζόν και το οποίο συμβαίνει πρώτη φορά είναι ότι ο κόσμος παίρνει στο ταμείο του θεάτρου και δεν ρωτάει ποιο έργο είναι και ποιοι είναι οι συντελεστές αλλά ρωτάνε την τιμή του εισιτηρίου και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το Θέατρο είναι αυτοτροφοδοτούμενο, στηρίζεται κυρίως στο κοινό του και όταν το κοινό δεν μπορεί να το στηρίξει πιεσμένο από όλες τις καταστάσεις γύρω του, αυτό έχει αντίκτυπο στην δουλειά μας γιατί πολλοί ηθοποιοί αναγκάζονται να βρίσκονται σε 3 διαφορετικές παραστάσεις μέσα στην χρονιά για να επιβιώσουν. Προσωπικά παρατηρώ πολλούς “ξεθεωμένους” ηθοποιούς και σκηνοθέτες γύρω μου οι οποίοι στην ανέλπιδη προσπάθεια τους να επιβιώσουν οικονομικά, κάνουν 3 και 3 δουλειές τον χρόνο. Δυστυχώς κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα όταν κάνει 4 δουλειές με το να έκανε μόνο 2.
Πιστεύεις ότι εν έτη 2018, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα το θέμα “ταμπέλα” το οποίο μπορεί να σε κατηγοριοποιεί και εσένα προσωπικά σε κάτι συγκεκριμένο;
Πιστεύω ότι σε ένα βαθμό συμβαίνει αλλά όχι στον βαθμό να με εγκλωβίζει. Εγώ σπούδασα στο Θέατρο Τέχνης, έμεινα 6 χρόνια εδώ και έγινα πρωταγωνιστής σε αυτόν τον χώρο, ζώντας του Κουν ακόμα. Σε όλη την τηλεοπτική μου πορεία, που έτυχε να συμμετέχω σε κάποιες σειρές πολύ επιτυχημένες και να γίνω γνωστός, δεν έπαψα να παίζω καλό Θέατρο. Όταν έπαιξα στο “Λεωφορείον ο πόθος” με την Κάτια Δανδουλάκη και σκηνοθέτη τον Σταμάτη Φασουλή αλλά και κάνοντας την συνεργασία με την Δήμητρα Παπαδοπούλου στο “Η σεξουαλική ζωή του Κ.και της Κ.Νικολαίδη” μαζί με την Μαρία Λεκάκη και τον Γιάννη Ζουγανέλη, με ενδιέφερε να πειραματιστώ σε πολλά είδη στο θέατρο και να μάθω πολλά πράγματα στο τεχνικό κομμάτι.
Όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζα στην τηλεόραση και ήμουν ήδη γνωστός, έπαιζα με πολύ καταξιωμένους σκηνοθέτες του χώρου και το θεατρόφιλο κοινό δεν έπαψε ποτέ να με βλέπει σε κάτι αξιόλογο. Από την άλλη έχω δει συναδέλφους μου, εξαιρετικούς ηθοποιούς να παίζουν ξαφνικά μια δραματική ταινία και επειδή είναι κατηγοριοποιημένοι σε κάτι κωμικό, να γελάει όλη η αίθουσα και αυτό να είναι πολύ αμήχανο. Αυτό βέβαια είναι ανθρώπινο και δεν πρέπει να κατηγοριοποιούμε κανέναν. Αν κάποιος παίζει μόνο κωμωδία 20 χρόνια, δεν μπορεί να έχει την απαίτηση μετά αυτομάτως να τον δεχτεί ο κόσμος ως τραγικό ηθοποιό. Αυτό που νομίζω ότι αφορά το κοινό, είναι να βλέπει παραστάσεις που δεν βαριέται, που το πάνε ένα βήμα παραπάνω και του ανοίγουν το μυαλό και την ψυχή και αυτό νομίζω ότι παρότι τα όσα βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο.
Έχοντας περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με παραγωγές που ακόμα και σήμερα χτυπάνε κόκκινο στις επαναλήψεις και ξεχωρίζουν στις προτιμήσεις του κόσμου, πώς κρίνεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Δεν θέλω να το παίξω συντηρητικός αλλά πολλές φορές σοκάρομαι με τα διάφορα προγράμματα “δήθεν αγάπης” και καλό είναι να κάνουμε τις διακρίσεις ανάμεσα στα όποια προγράμματα γιατί υπάρχουν διαφορές. Για παράδειγμα φέτος στο “Master Chef” είχε όσο-όσο ριάλιτι στοιχεία και ήταν ένα πράγμα που χαιρόσουν την ποιότητα των παιδιών που συμμετείχαν καθώς είχαν ένα επίπεδο. Αντιθέτως υπάρχουν τα realitys του έρωτα και του φλερτ που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είμαστε τρίτος κόσμος και δεν το ξέρουμε ή αν υπάρχει πραγματικά σεξουαλική πείνα το 2018 και αν σημαίνει κάτι αυτό για τους ανθρώπους. Σίγουρα το επίπεδο είναι κακό και ήταν πάντα κακό ακόμα και την εποχή που λέγανε όλοι ότι η τηλεόραση πετάει. Σου θυμίζω την εποχή που έπαιζαν προγράμματα όπως το Big Brother και με τις 50 σειρές που παίζανε, μπορούσες να δεις μόνο τις 2 γιατί τα υπόλοιπα δεν μπορούσες καν να τα δεις. Εγώ έχω συμμετάσχει σε σειρές που δεν μπορούσες να τις δεις γιατί διάβαζες ένα επεισόδιο και έτρεχες να αποφασίσεις για όλη την σεζόν και αυτό το επεισόδιο μπορεί όντως να ήταν θαυμάσιο και να γινόταν μεγάλη επιτυχία. Το παρελθόν είναι πάντα ωραιοποιημένο και πάντα συνηθίζουμε να λέμε ότι τα πράγματα χάλασαν, κάτι που δεν είναι αλήθεια. Η τηλεόραση του σήμερα έχει μια υπερβολική φτήνια γιατί οι άνθρωποι για να λειτουργήσουν σωστά θέλουν λεφτά.
Πώς αντιδράς όταν μια μερίδα του κόσμου έρχεται να σε παρακολουθήσει και σου μιλάει για παλαιότερους σου ρόλους στο γυαλί που παραμένουν ακόμα και σήμερα διαχρονικοί;
Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ! Όταν παίζεις μια φορά στην τηλεόραση και αυτό γίνεται must, τότε το βλέπουν 4 εκατομμύρια κόσμος κάθε εβδομάδα. Για μένα είναι αναμενόμενο οι άνθρωποι να με γνωρίζουν από την τηλεόραση και εκπλήσσομαι ιδιαίτερα αλλά και σοκάρομαι ευχάριστα όταν με σταματάει έξω κόσμος και μου δίνει συγχαρητήρια για μια θεατρική παράσταση. Ευγνωμονώ το γεγονός ότι έγινα γνωστός μέσα από την τηλεόραση γιατί με βάση αυτό μπορούσα να κάνω κάποιες επιλογές στην ζωή μου και ότι δεν έχασα ποτέ την διάκριση μου μέσα από αυτό, ήξερα πάντα όταν είμαι σε κάτι που αξίζει τον κόπο και συμμετέχω και όταν είμαι σε κάτι που δεν αξίζει τόσο. Είχα πάντα μια πυξίδα να πηγαίνω εκεί που ευχαριστιόταν η ψυχή μου. Αυτό είναι το ποιοτικό θέαμα και αυτό που δεν κοιτάει το ταμείο.
Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας στον χώρο αυτό, υπάρχει κάτι που θα γραφτεί ή θα ειπωθεί και θα σε εξοργίσει;
Πλέον δεν με σοκάρει τίποτα. Έχω κάνει μια παραδοχή: “όταν κάποιος εκτίθεται στην κοινή γνώμη, η κοινή γνώμη είναι χειρότερη από όλες τις άλλες γνώμες. Όποιος θα πάρει την απόφαση για λόγους δικούς του, να εκτεθεί στην κοινή γνώμη, θα πρέπει να αποδέχεται την κριτική της. Είναι βέβαιο ότι στατιστικά στους μισούς δεν θα αρέσουμε καθόλου και σε άλλους θα αρέσουμε οπότε ότι και αν ειπωθεί για μένα, το λαμβάνω υπόψιν μου εκτός και αν μιλάμε για μια εμφανής κακοήθεια προς το πρόσωπο μου. Όταν διαβάζω μια αρνητική κριτική για μένα, σκέφτομαι πάντα ότι κανένας δεν έχει εμπάθεια με μένα και ότι δεν είμαι τόσο σημαντικό πρόσωπο για να με υπονομεύσει κάποιος. Πάντα κοιτάω πώς μπορώ να βελτιώσω κάτι από μια κριτική που θα ακούσω.
Η αίσθηση που έχει μια κοινωνία για σένα, είναι μια πάρα πολύ αμετροεπής σκέψη. Η κοινωνία δεν έχει καμία αίσθηση για σένα ούτε για κανέναν, ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, το πώς θα προοδεύσει και πώς θα είναι καλύτερα η φάση του. Το γεγονός ότι κάποιοι από εμάς γινόμαστε κάποιες φορές δημόσια πρόσωπα, είναι το αλατοπίπερο του κόσμου και δεν τους αφορά τόσο σε μεγάλο βαθμό. Αν με συναντήσει κάποιος και με γνωρίσει από κοντά, θα πάει στο σπίτι του και θα πει “είδα τον τάδε ηθοποιό” και αυτό δεν έχει να κάνει με μένα αλλά με τον ίδιον ο οποίος νιώθει πολύ προνομιούχος που συνάντησε ένα διάσημο πρόσωπο. Οι άνθρωποι έχουν τον εγωισμό τους και δεν τους νοιάζει πόσο καλός ηθοποιός είμαι. Το πρόβλημα είναι να μην τους εμποδίσω να παρακολουθήσουν μια ιστορία. Όλοι έρχονται να δουν μια ιστορία και εμείς οφείλουμε να έχουμε συνείδηση αυτού του γεγονότος. Εμείς αναρωτιόμαστε “τι θα πει ο κόσμος αν πάω κάπου που είναι τρομερά κιτσς” αλλά στην τελική ο κόσμος δεν ασχολείται με αυτό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται με τα Social Media να αποτελούν την ναυαρχίδα της σημερινής επικοινωνίας. Εσύ θα έμπαινες σε αυτή την διαδικασία να δημιουργήσεις λογαριασμό σε αυτά με σκοπό να τα χρησιμοποιήσεις ως εργαλείο για την προώθηση της δουλειάς σου;
Είναι εμφανές ότι είναι εργαλείο για την δουλειά μας και βοηθάει όλους μας όμως εγώ έχω αποφασίσει στην ηλικία που είμαι ότι μου είναι πολύ κουραστικό αυτό το εργαλείο για να το χρησιμοποιήσω και έχω και την ευκολία να έχω πετύχει να είμαι γνωστός που σημαίνει ότι αυτό το πράγμα με κάνει να έχω λιγότερο άγχος για το αν με θυμούνται οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά ακόμα και αν ήμουν τελείως άγνωστος και είχα ακολουθήσει μια τελείως διαφορετική πορεία, νομίζω ότι και πάλι θα με κούραζε όλο αυτό γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ ευγενής και δεν θα μπορούσα να απαντάω σε όλους όσους με ρωτάνε για τα πάντα. Είναι κάτι που δεν θα το κάνω αλλά καταλαβαίνω τα πλεονεκτήματα του. Χρησιμοποιώ το email μου και διαβάζω ότι νέο προκύψει μέσω του ίντερνετ αλλά μέχρι εκεί.
Στα Social Media δυστυχώς υπάρχει μια αντικατάσταση της πράξης και της δράσης με το περίφημο “κοιτάξτε τι ωραία που πέρασα”. Οι άνθρωποι πλέον δεν κοιτάνε να γευτούν την εμπειρία της ζωής αλλά προτιμούν να την απαθανατίσουν με σκοπό να την δουν όλοι οι υπόλοιποι και να θεωρήσουν ότι περνάμε καλύτερα από αυτούς. Αυτή είναι μια επικίνδυνη και αδιέξοδη ιδέα. Μπορείς κάλλιστα να βγάλεις την φωτογραφία σου αλλά πριν σκηνοθετήσεις την ευτυχία σου, φρόντισε να ευτυχήσεις και λίγο. Αυτό πιστεύω ότι θα λήξει πολύ γρήγορα και από μόνο του γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να περάσουν μια ζωή, παριστάνοντας τους ευτυχισμένους γιατί πρέπει να ευτυχήσουν και αληθινά.
Υπάρχει ακόμα σεβασμός στο επάγγελμα;
Η δουλειά μας είναι ομαδική και κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει μόνος του. Νιώθω ότι το συλλογικό υποσυνείδητο κάνει πολλές φορές διαχωρισμούς. Πάρα πολλοί άνθρωποι που έρχονται στον δρόμο και μου λένε “ευχαριστούμε γιατί μας έχετε κάνει να γελάσουμε”, μου λένε ακόμα ότι “δεν πάμε να μιλήσουμε σε όλους, ούτε σε πολλούς, ούτε καν σε ελάχιστους. Σας ξεχωρίζουμε γιατί έχετε κάτι άλλο”. Η ευτυχία είναι κάτι που γίνεται με πολύ κόσμο γιατί μόνος του κανείς δεν είναι ευτυχισμένος.
Πώς βλέπεις την νέα γενιά που επιθυμεί να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού; Πώς αντιδράς στην “έπαρση”;
Θεωρώ ότι δεν είναι ακριβώς έπαρση, είναι μια παρανόηση και μια είδους σύγχυση. Έπαρση είναι να θέλεις να αποκομίσεις κάτι ή να λες ότι ” εγώ είμαι και κανένας άλλος δεν είναι”. Το γεγονός ότι πολλά άτομα λένε ότι θέλουν να γίνουν διάσημοι και όχι ηθοποιοί και ότι πολλά νέα παιδιά αναφέρουν ότι δεν θέλουν να παίξουν θέατρο αλλά μόνο τηλεόραση, πιστεύω ότι είναι μια παρανόηση. Κάποιοι άνθρωποι και ανάλογα με το επίπεδο τους, φαντάζονται ότι αυτός μπορεί είναι ένας εύκολος τρόπος δόξας και πλουτισμού, κάτι που δεν ισχύει εδώ και πολύ καιρό. Δεν συναντώ συχνά τέτοιες συμπεριφορές, αντιθέτως συναντώ συμπεριφορές σύγχυσης. Αυτό που συνηθίζω να λέω στα παιδιά είναι ότι αν το θέατρο είναι η ζωγραφική, η τηλεόραση είναι η γραφιστική και τους συμβουλεύω πώς αν θέλουν να γίνουν ηθοποιοί καλύτερα να ακολουθήσουν πρώτα τον δρόμο του θεάτρου.
Γενικά δεν παρατηρώ πολύ γύρω μου το συναίσθημα της έπαρσης, ίσως και η κρίση να έχει παίξει τον ρόλο της σε αυτό γιατί πλέον τα νέα παιδιά δουλεύουν πριν καν τελειώσουν το σχολείο οπότε αυτό σε εμποδίζει να είσαι επηρμένος. Το θέμα είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια με την κακή εικόνα της ιδιωτικής τηλεόρασης της χώρας, δημιουργήθηκε αυτή η ψευδαίσθηση μαζικά και αποκτήσαμε εν μια νυκτί 40.000 ηθοποιούς σε μια χώρα που δεν μπορεί να στηρίξει παραπάνω από 10.000 και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα νέα παιδιά θα δυσκολευτούν πολύ στο να βρουν μια δουλειά. Αυτή η ανισορροπία πρέπει κάποια στιγμή να λήξει και να πάμε σε φυσιολογικά επίπεδα.
Υπάρχει ακόμα ένα καλλιτεχνικό όνειρο;
Δεν είχα ποτέ όνειρα καριέρας. Δεν οραματιζόμουν κάτι συγκεκριμένο αλλά περίμενα πώς θα μου έρθει στην πορεία. Όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω έχω ένα ένα όνειρο σοβαρό για την χώρα και την Ήπειρο. Αυτή η χώρα αργοπεθαίνει εδώ και πολύ καιρό και δεν πεθαίνει μόνη της. Έχω ένα όνειρο, να αφυπνιστούμε, να ενωθούμε και να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να αντισταθούμε στην γενικότερη λαίλαπα που κυριαρχεί. Οφείλουμε και στην χώρα μας να μην αφήσουμε αυτά τα φαινόμενα να επεκταθούν.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Την επόμενη σεζόν θα συνεργαστώ ξανά με τον Κωνσταντίνο Χατζή που βρεθήκαμε μαζί στον Γλάρο και τον οποίο εκτιμώ πολύ, σε δύο έργα του Σαίξπηρ, στον Κορολιανό και στον Ιούλιο Καίσαρα, το ένα μετά το άλλο στην σειρά μαζί με άλλους 5 συνάδελφους και για μένα αυτό είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Ιδανικά για το μέλλον της ζωής μου θα ήθελα να παίζω μόνο στο θέατρο και ίσως σε κάποια αξιόλογη ταινία που θα προκύψει. Αυτό που θέλω, είναι αυτό που λέω από μικρός, να μην είμαι στείρος ως ηθοποιός. Ονειρεύομαι όσο κάνω αυτή την δουλειά, να την κάνω με ελευθερία, με σεβασμό προς τους άλλους ανθρώπους και να είμαι ελεύθερος από το ταμείο και αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα. Δεν μπορείς να μιλάς για τέχνη, αν θες να έχεις αποδοχή. Δεν μπορείς να ξεκινάς με την λογική του ταμείου γιατί “το ταμείο είναι καλλιτεχνοφονιάς”. Ελπίζω να είμαι γόνιμος σαν ηθοποιός και να συνεργάζομαι με γόνιμους ανθρώπους.
