Ο Δημήτρης Γεωργαλάς είναι από τους ηθοποιούς που στο πέρασμα των χρόνων έχει καταφέρει να βρεθεί σε αξιόλογες δουλειές με δυνατούς συντελεστές και σε συνεργασίες που του προσέφεραν πολλά.
Πάντα πολύ αγαπητός στον κόσμο, συνεχίζει την ανοδική του πορεία στον χώρο με σύμμαχο του την πίστη και την αγάπη για αυτό που κάνει.
Ο αγαπημένος ηθοποιός με αφορμή της επιτυχημένες παραστάσεις του έργου “Δράκουλας” στο Κτίριο 56 Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλους και για όλα!
Δημήτρη καλώς όρισες στο Checkinart! Τι είναι αυτό που έχεις πάρει μέχρι και σήμερα από εντυπώσεις του κόσμου από την παράσταση “Δράκουλας” στον Ελληνικό Κόσμο;
Το να υποδύεσαι μυθικές προσωπικότητες είναι κυρίως μια εμπειρία τόσο για σένα όσο και τους θεατές που σε βλέπουν. Χρειάζεται να ερευνήσεις αρχετυπικούς τόπους έκφρασης και να απομακρυνθείς από τα μικρά ρεαλιστικά συναισθήματα, να παίξεις στο χώρο των μεγάλων απόλυτων αισθημάτων. Μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί παρά να αφήνει έντονη εντύπωση στον κόσμο, κάτι που εισπράττω μετά το τέλος της παράστασης. Πέρα από τον τρόπο που κανείς εκτιμά την ερμηνεία του ηθοποιού, εκείνο που σίγουρα διακρίνω είναι μια δόση υπέρβασης που έχουμε μοιραστεί και οι δύο πλευρές.
Πώς κρίνεις την φετινή θεατρική σεζόν; Τι θέλει πραγματικά να δει ο κόσμος από το θέατρο;
Γενικότερα οι τελευταίες θεατρικές σαιζόν που διανύουμε παρουσιάζουν , μεταξύ άλλων, ένα σπουδαίο ελληνικό θέατρο που δείχνει με σαφήνεια πια ότι έχει γυρίσει τη σελίδα του. Κι αυτή η νέα κατάσταση είναι αμφίπλευρη. Από τη μία η τέχνη του θεάτρου έχει γεννήσει νέους αξιόλογους τρόπους και καλλιτέχνες κι από την άλλη όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου αναζητά με πολύ σοβαρό κριτήριο τις καλές παραστάσεις. Ο κόσμος θέλει να δει την αλήθεια γυμνή, έχει ανάγκη να του πεις τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί ο καλλιτέχνης και μόνο ο καλλιτέχνης μπορεί να σταθεί απέναντι στον κόσμο και να πει την αλήθεια.
Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου σε έχει αγαπήσει από τις τηλεοπτικές σειρές που έχεις συμμετέχει όλα αυτά τα χρόνια. Πώς βλέπεις το κομμάτι της μυθοπλασίας του σήμερα και το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο με τα reality προγράμματα;
Η τηλεόραση είναι μια βιομηχανία και ως τέτοια κάνει τον προγραμματισμό της και επιλέγει τα θέματά της. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Ακολουθώντας λοιπόν ένα πρότυπο ξενόφερτο είναι φυσικό να αναπαράγει εκπομπές που γίνονται και σε άλλες χώρες. Είναι η εποχή του reality, δεν το βρίσκω κακό, ειδικά όταν είναι προσεγμένο και δεν θίγει τη νοημοσύνη μας. Πιστεύω όμως ότι πέρα απ’ αυτήν την τάση, μάς έχουν όλων λείψει κάποιες καλές σειρές. Οι σημερινές σειρές μοιάζουν να αναμασάνε ειπωμένα πράγματα, πιστεύω πως σύντομα θα αλλάξει αυτό, και θα αρχίσουμε πάλι να αποκτάμε ενδιαφέρον.
Θεωρείς ότι ο κόσμος μένει εύκολα στο θέμα ταμπέλα; Eσύ έχεις αντιμετωπίσει κατηγοριοποίηση στην μέχρι τώρα σου πορεία;
Είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Συνήθως σε κατηγοριοποιούν σε ένα συγκεκριμένο είδος και δεν σου δίνουν την ευκαιρία να δοκιμάσεις κάτι άλλο. Και δεν εννοώ μόνο στο θέμα των ρόλων που κάνεις. Αλλά και στο είδος θεάτρου. Το θέατρο ήταν και είναι μια μορφή συντεχνίας. Δύσκολα πας από μια παρέα σε μια άλλη. Το μεγαλύτερο όπλο του ηθοποιού σήμερα είναι η προσωπική πρωτοβουλία.
Θα πειραματιζόσουν ποτέ σε κάτι εντελώς διαφορετικό όπως είναι ένα μιούζικαλ;
Όταν ξεκίνησα, το μιούζικαλ ανθούσε στην Αθήνα. Λίγο πολύ όλοι οι ηθοποιοί της γενιάς μου ξεκινήσαμε με το μιούζικαλ. Η πρώτη μου δουλειά ήταν οι ΦΟΙΤΗΤΕΣ του Τσιάνου με το Θεσσαλικό Θέατρο, μια εντελώς μουσική παράσταση. Φυσικά και θα το έκανα πάλι, νοιώθω καλά μέσα σ αυτό. Το καινούργιο είδος για μένα, που δεν το έχω κάνει ακόμα, είναι η τραγωδία.
Πώς βλέπεις την σημερινή γενιά που επιθυμεί να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού; Tι απαντάς προσωπικά στην έπαρση;
Είμαι από αυτούς που ενθαρρύνουν ένα νέο άνθρωπο να κάνει θέατρο, με μία προϋπόθεση: να ξέρει γιατί το θέλει. Να αντέχει και να έχει κάτι να πει. Για την έπαρση δεν έχω να πω τίποτα, μου φαίνεται αστεία.
Πόσο σε απασχολούν οι σημερινές κριτικές που θα γραφτούν για σένα; Πώς βιώνεις την παραπληροφόρηση που επικρατεί στο ίντερνετ και στα social media;
Πάντα διαβάζω τις κριτικές. Από τους κριτικούς που αναλύουν με γνώση παίρνω οτιδήποτε μπορεί να μου έχει ξεφύγει. Χαίρομαι με μια καλή κριτική και προσπαθώ να καταλάβω μια κακή. Η σωστή κριτική είναι αυτή που σε βοηθάει να καταλάβεις κάτι ακόμα.
Δεν ασχολούμαι πολύ με την παραπληροφόρηση, είναι αλήθεια. Το ίντερνετ είναι ένας αχανής κόσμος , άρα έχει ομορφιές και κινδύνους. Είναι θέμα παιδείας και σκέψης το πώς θα το χειριστείς. Σίγουρα δεν θέλω να το βλέπω σαν δαίμονα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τον Οκτώβρη θα παίξω στο θέατρο ΚΑΡΤΕΛ το έργο «Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» του Κολτές, σε σκηνοθεσία Κώστα Ζάπα. Ένα απ’ τα σπουδαιότερα και πιο αφυπνιστικά κείμενα της σύγχρονης δραματουργίας, που αποτελεί πάντα πολύ δύσκολο εγχείρημα το να ανέβει στη σκηνή.
