Ο Περικλής Λιανός έχει καταφέρει να μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη του κόσμου τόσο για τους τηλεοπτικούς ρόλους που έχει υποδυθεί οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα διαχρονικοί, όσο και για την αξιόλογη θεατρική του πορεία μέχρι και σήμερα, με παραστάσεις που έχουν αφήσει καλλιτεχνική και εμπορική σφραγίδα.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart για την πορεία της παράστασης “Ο Φίλος Μου Ο Λευτεράκης”, για την επιστροφή του “Καφέ Της Χαράς” αλλά και για τα χειμερινά του σχέδια την σεζόν που μας έρχεται.
Περικλή καλώς όρισες στο Checkinart! Tι είναι αυτό που έχεις πάρει από το μέχρι τώρα ταξίδι της παράστασης “Ο Φίλος Μου ο Λευτεράκης” αλλά και από τις εντυπώσεις του κόσμου, σε μια περίεργη περίοδο για όλους και με τα τελευταία γεγονότα των πυρκαγιών να είναι ακόμα νωπά στην καθημερινότητα του κόσμου;
Προσωπικά λόγω του ότι στο παρελθόν είχα παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις στο χώρο του Χυτήριου και μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα αυτού του καλοκαιρινού κήπου, όταν μου έκανε την πρόταση ο Μιχάλης Ρέππας, είπα κατευθείαν το ναι γιατί ήθελα πολύ να βρίσκομαι σε μια τέτοια δουλειά. Ξεκινήσαμε πολύ ενθαρρυντικά, με την προσέλευση του κόσμου να είναι πολύ δυνατή και ακόμα και την περίοδο των τραγικών πυρκαγιών που συνέβησαν που ήταν πολύ φυσικό να πέσει η διάθεση όλων μας και να παγώσει το ίδιο το κοινό, ακόμα και τότε το κλίμα άλλαξε γιατί ο άνθρωπος επιβιώνει και θέλει να πιαστεί από κάπου για να ξεχάσει τα προβλήματα του. Δεν μπορεί να ζει, θρηνώντας αλλά δεν μπορεί να ζει, ξεχνώντας. Δυστυχώς κάποιες φορές συμπεριφερόμαστε ασυναίσθητα και ξεχνάμε το τι ζήσαμε όπως για παράδειγμα τις θλιβερές πλημμύρες στην Μάνδρα, που τώρα για τους περισσότερους, είναι σαν να μην έγιναν ποτέ τους.
Το καλοκαιρινό θέατρο στην Αθήνα πλέον δεν είναι όπως ήταν τα χρόνια που έπαιζε η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη, που η θερινή σεζόν όταν πρωτοξεκίνησα, είχε μεγαλύτερη σημασία από την χειμερινή για κάποιους λόγους. Τώρα πια μιλάμε για μια αδύναμη σεζόν γενικότερα, με την δική μας παράσταση να πηγαίνει πολύ καλά, με τον κόσμο να αντιμετωπίζει το έργο πολύ ευχάριστα. Όσοι έρχονται να δουν την ταινία, μπορεί και να απογοητεύονται. Δεν πρέπει να δεις την ταινία αλλά το θεατρικό διασκευασμένο από τους Ρέππα- Παπαθανασίου. Αυτό το έργο προσωπικά με ιντρίγκαρε διότι παίζει την καλοκαιρινή περίοδο, βρίσκεται σε έναν καταπληκτικό χώρο και αποτελείται από έναν υπέροχο θίασο και έτσι δέχτηκα κατευθείαν την πρόταση που μου έγινε.
Έχεις ζήσει απίστευτες τηλεοπτικές στιγμές καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχεις βρεθεί σε σπουδαίες και άκρως επιτυχημένες σειρές που ακόμα και σήμερα παραμένουν διαχρονικές. Πώς βλέπεις το τηλεοπτικό πεδίο τα τελευταία χρόνια με την λιγοστή μυθοπλασία και τα πολυάριθμα ριάλιτι από το εξωτερικό;
Έχω παίξει σε 25 σήριαλ συνολικά και δυστυχώς δεν προβάλλονται όλα. Τα τελευταία χρόνια λόγω των ατελείωτων προβών και παραστάσεων, δεν παρακολουθώ το τι παίζει η τηλεόραση, στον βαθμό που παρακολουθούσα παλαιότερα. Στο παρελθόν είχα 2 τηλεοράσεις και 2 dvd και έγραφα ότι έπαιζε κάθε μέρα, για να μπορώ να γνωρίζω τις συνθήκες της αγοράς σε μια μελλοντική πρόταση για μια σειρά. Αυτή την στιγμή δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο για να δω κάτι και από όσα βλέπω,δεν είναι η τηλεόραση έτσι όπως θα την ήθελα. Παρακολουθώ κάποιες δουλειές όπως την “Αναστασία” στο Μega η οποία ήταν μια άκρως προσεγμένη δουλειά με καταπληκτικές ερμηνείες αλλά και τον “Αστέρα Ραχούλας” που μου άρεσε πολύ και ενθουσιάστηκα αρκετά. Αυτό σημαίνει ότι καλές δουλειές γίνονται, μπορεί να μην γίνονται τόσες πολλές όπως τότε αλλά εξακολουθούν και γίνονται. Εκείνη την περίοδο με το μεγάλο budget των παραγωγών, δουλέψαμε όλοι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά καλό είναι να προσγειωθούμε όλοι μας λίγο στα σημερινά δεδομένα.
Οι συνεχείς επαναλήψεις των σήριαλ μπορούν να στοιχίσουν στην πορεία ενός ηθοποιού που θέλει να κάνει και άλλα πράγματα;
Οι συνεχείς επαναλήψεις στη τηλεόραση δεν στοιχίζουν σε έναν ηθοποιό, αν πραγματικά κάνει και άλλα πράγματα. Προσωπικά δεν μου έχει στοιχίσει μέχρι τώρα, στην γνώμη του κόσμου όμως μπορεί. Μου κάνει εντύπωση όταν παίξαμε τον Γκιγιόμ στο φεστιβάλ του Βύρωνα και όταν ήρθαν κάποια άτομα να με συγχαρούν, και μου είπαν ότι “δεν το πίστευαν ότι θα έπαιζα έτσι”. Αυτό είναι κάτι το οποίο ακούω αρκετά συχνά και σημαίνει ότι εγώ για μια μερίδα του κόσμου έχω μείνει να είμαι ο Θόδωρος από το Καφέ της Χαράς ή ο τύπος από το Λαβ Σόρρυ, με τις συγκεκριμένες δυνατότητες. Από κει και πέρα δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, ούτε να στεναχωρηθώ για αυτό. Σε μια νέα πρόταση για την τηλεόραση, θα κοίταγα σίγουρα τον ρόλο που έχω απέναντι μου, να έχει την αλήθεια του και να μου αρέσει πολύ. Δεν μου άρεσαν όλοι οι ρόλοι που έκανα αλλά οι περισσότεροι ήταν κοντά μου. Υπήρχαν σίγουρα κάποιοι ρόλοι που τους αγάπησα πιο πολύ αλλά αυτό συμβαίνει με όλα στην ζωή μας, δεν έχουμε τα πάντα στην ίδια κατηγορία.
Πριν λίγες μέρες ο Χάρης Ρώμας σε μια συνέντευξη του, ανακοίνωσε και επίσημα την επιστροφή ενός νέου κύκλου του Καφέ της Χαράς, για την τηλεοπτική περίοδο 2019-2020, γιορτάζοντας με αυτόν τον τρόπο τα 30 χρόνια του ΑΝΤ1. Εσύ είσαι θετικός το να μπεις ξανά σε μια γνώριμη φάση και σε ένα νέο reunnion μιας πολύ αγαπημένης σειράς;
Εγώ θα ήθελα να δω πρώτα το κείμενο μπροστά μου για να μπορώ να δηλώσω ναι ή όχι. Είμαι πολύ επιφυλακτικός με όλο αυτό γιατί έχω και μια περίεργη σχέση με τον χρόνο, δεν πάω ποτέ σε reunnions γιατί θέλω να αφήνω το οτιδήποτε έχει γίνει, την περίοδο που συνέβη. Σε μια ενδεχόμενη πρόταση για το Καφέ Της Χαράς, θα το εξετάσω χωρίς συναισθηματισμούς αλλά καθαρά επαγγελματικά γιατί είμαι πολύ κατά της νοσταλγίας. Θεωρώ ότι η νοσταλγία είναι πολλές φορές τροχοπέδι. Στις δύσκολες στιγμές και στην κρίση συνήθως ο Έλληνας συμπεριφέρεται ή νοσταλγικά, ορμώμενος από το παρελθόν ή προχωράει μπροστά. Θεωρώ ότι είναι μια καλή στιγμή για να προχωρήσουμε διότι υπάρχουν εξαιρετικοί συγγραφείς και νέες πένες. Δεν μπορούμε να ζούμε συνεχώς με μνημόσυνα.
Υπάρχει η λογική του κόσμου ότι ” ο Περικλής παίζει σε επιτυχημένες παραστάσεις κάθε χρόνο, έχει παίξει σε σήριαλ με τεράστια απήχηση, άρα είναι οικονομικά ευκατάστατος”;
Στις διακοπές που πήγα, ο κόσμος νόμιζε ότι επειδή έπαιξα σε 4 παραστάσεις φέτος, είμαι και οικονομικά ευκατάστατος. Όταν τους δήλωσα ότι ποτέ μου δεν δούλεψα τόσο πολύ στη ζωή μου και ποτέ έβγαλα λιγότερα χρήματα, απορούσαν πραγματικά. Κάποτε πήγαινα και έκανα μια διαφήμιση και έπαιρνα χρήματα για να ζήσω 2 χρόνια. Προσωπικά έφτιαξα μια ποιότητα ζωής που για να την συντηρήσω τώρα δεν είναι καθόλου εύκολο.
Πώς βιώνεις το γεγονός ότι εν έτη 2018 ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει επώνυμα ή ανώνυμα μέσω ενός κινητού και μέσω των σημερινών social media;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποιο λογαριασμό στα social media αλλά έχω δει κατά καιρούς πολλά σχόλια στο Αθηνόραμα και θετικά και πολύ αρνητικά. Έχει αποδειχθεί πλέον ότι αν πας να δεις μια παράσταση και δεν σου αρέσει, θα γράψεις την αρνητική σου κριτική πάντα όμως με ευπρέπεια. Αν αρχίζεις όμως και βρίζεις και προβαίνεις σε άσχημους χαρακτηρισμούς, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για εμπάθεια και αυτό είναι προσωπικό πρόβλημα του καθενός. Αυτό το είδα στο Γκιγιόμ που οι 2 πρώτες παραστάσεις ξεκίνησαν με φίλους γιατί εγώ είχα τρομερό άγχος και την επόμενη μέρα είδα αισχρά σχόλια από άτομα που δεν είδαν ποτέ την παράσταση.
Πώς βλέπεις την σημερινή νέα γενιά των ηθοποιών; Aν συναντήσεις έπαρση μπροστά σου, πώς αντιδράς;
Δεν θα το γενικεύσω. Θυμάμαι στην Μελωδία της Ευτυχίας που είχε πάρα πολλά νέα άτομα, είχα μείνει εντυπωσιασμένος από το ήθος τους, τον επαγγελματισμό τους, τον σεβασμό τους και τις δυνατότητες τους. Τα νέα παιδιά σήμερα έχουν δυνατότητες, χορεύουν και τραγουδάνε, κάτι που δεν είχαμε εμείς ως παλαιότερη γενιά. Ο Έλληνας δεν είχε παλιά τόσο καλή σχέση με το σώμα του σε σχέση με το σήμερα. Βέβαια έχω πετύχει και παραστάσεις και συναδέλφους με αρκετό αντί-επαγγελματισμό και με μεγάλο θράσος.
Αν η έπαρση κάποιου με αγγίξει πολύ, έχω τον τρόπο μου να τον βάλω στη θέση του. Μου έχει τύχει να προηγείται από μένα παράσταση με νέο συνάδελφο και να συμπεριφέρεται στους παλαιότερους που ακολουθούσαν, με απίστευτη αγένεια. Όλο αυτό είναι θέμα παιδείας και τι μαθαίνει ο καθένας από το σπίτι του και την σχολή του. Δεν είναι ωραίο φαινόμενο να υπάρχουν τόσες πολλές δραματικές σχολές και ο καθένας να βγαίνει και να νομίζει ότι είναι “κάποιος”.
Σε μια εποχή που όλα παίζονται και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο, χωράει ακόμα για σένα ένα καλλιτεχνικό όνειρο;
Τα όνειρα μου είναι πολλά, όχι να παίξω έναν συγκεκριμένο ρόλο αλλά το να παίζω σε ωραίες παραστάσεις με ωραίους συνεργάτες και αυτό τα περικλείει όλα. Εγώ δεν ζήτησα ποτέ στην ζωή μου μεγαλεία. Έζησα και με πολλά και με λίγα λεφτά και με καθόλου, από επιλογή για κάποιο διάστημα. Λόγω του ότι προέρχομαι από μια εύπορη οικογένεια, ακόμα και όταν έμεινα άνεργος, έμεινα από επιλογή. Κάποια στιγμή λόγω του ότι σπούδαζα νομικά και συνεργαζόμουν με ένα γραφείο, είπα θα το αφήσω και αντιμετώπιζα θέμα γιατί δεν είχα δουλειά στο θέατρο και οι γονείς μου δεν με βοηθούσαν λόγω του ότι παράτησα το γραφείο. Ήταν μια περίοδος στέρησης για μένα αλλά ήταν από επιλογή και δεν την κατέγραψα μέσα μου.
Μελλοντικά αν δεν έρθει μια πρόταση που να σε ικανοποιεί καλλιτεχνικά και βιοποριστικά 100%, θα μπορούσες να μείνεις εκτός σεζόν ή θα επέλεγες να πεις το ναι σε κάτι και να το κάνεις με το καλύτερο δυνατό τρόπο;
Αρχικά θα δω τους συνεργάτες γιατί είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάω πριν πω το να σε μια δουλειά. Καλό είναι να μην μένεις εκτός αλλά δεν μπορείς να παίζεις και παντού, θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιες εγγυήσεις. Όταν μου τηλεφώνησε η Κωνσταντίνα Νικολαίδη για τους Ενόρκους, βρισκόμουν στην περιοδεία για την παράσταση “Συμπέθεροι από τα Τίρανα” και το πρώτο πράγμα που ρώτησα είναι ποιοι θα είναι μαζί μου γιατί αυτό έχει σημασία. Kαι μάλιστα η ίδια απόρησε γιατί δεν την ρώτησα για τον ρόλο μου και της είπα ποιοι θα είναι και αφού μου διαβεβαίωσε τα ονόματα, είπα αμέσως το ναι. Μπορεί να παίξεις τον Άμλετ του Σαίξπηρ αλλά άμα είναι να παίξεις μαζί με “άσχετους” τότε τι θα είναι; Οποιονδήποτε ρόλο και αν σου προτείνουν, άμα παίξεις με”χάλια” ανθρώπους, θα βγει και το αποτέλεσμα εξίσου χάλια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Ο “Φίλος μου Ο Λευτεράκης” συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς στο Χυτήριο μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη. Αμέσως μετά ξεκινάνε “οι 12 Ένορκοι” στο Αλκμήνη για 5η χρονιά αλλά και το “Γκιγιόμ γλυκιά μου” για 2η χρονιά το οποίο πήγε πολύ καλά και ελπίζουμε να συνεχίσει και φέτος την ίδια πορεία. Τέλος έπειτα από πολλά χρόνια θα κάνω παιδικό θέατρο, το έργο ” Το όνειρο του σκιάχτρου” του Ευγένιου Τριβιζά στο Λαμπέτη, παρέα με την Ναταλία Δραγούμη, την Ματθίλδη Μαγγίρα και πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς.
