Η Χριστίνα Κουλουμπή είναι μια ηθοποιός “στρατιώτης” όλα αυτά τα χρόνια στο κομμάτι της δουλειάς της με σπουδαίες συνεργασίες στο ενεργητικό της και με ρόλους που σίγουρα έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα.
Η αγαπημένη ηθοποιός με αφορμή το ξεκίνημα της χειμερινής σεζόν, μίλησε αποκλειστικά στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για όλα!
Χριστίνα καλώς όρισες στο Checkinart! Ποια είναι τα συναισθήματα σου για τις νέες δουλειές που ξεκινούν; Πώς βλέπεις την φετινή σεζόν;
Προσωπικά είμαι ενθουσιασμένη γιατί και οι 3 δουλειές στις οποίες βρίσκομαι, με έχουν εμπνεύσει πάρα πολύ. Είναι διαφορετικές μεταξύ τους αλλά έχουν μεμονωμένα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αυτή την στιγμή κάνουμε πρόβες από το καλοκαίρι για το έργο του Ίψεν “Έντα Γκάμπλερ” με εμένα να κρατάω τον ρόλο της Τέα Έλστεντ, έναν χαρακτήρα που έχω αγαπήσει πάρα πολύ γιατί είναι διαφορετικός από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψης. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό γιατί αρχικά βλέπεις ένα πλάσμα με μια Α μορφή και στο τέλος καταλήγει να είναι αλλιώς οπότε σαν ηθοποιός, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα γιατί συνεχώς ψάχνεις κάτι και βρίσκεις κάτι. Η ομάδα μας έχει πάρα πολύ κέφι, μια όμοια ματιά στο πως βλέπει τα πράγματα με τον Γιάννη Δρίτσα ο οποίος σκηνοθετεί το έργο, θέλησε να φωτίσει την Έντα Γκάμπλερ με διαφορετικό τρόπο από ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα ιψενικά έργα. Μέσα στην παράσταση υπάρχει ένα χιούμορ το οποίο σε κάνει να γελάς και να νιώθεις ταυτόχρονα συγκίνηση και αυτό θεωρώ ότι έχει μια πολύ μεγάλη δύναμη. Όπως η ζωή μας έχει τόσες αποχρώσεις, έτσι και το έργο όπως έχει δωθεί και οι χαρακτήρες όπως έχουν ζωγραφιστεί από όλους μας, δείχνουν ένα σύνολο το οποίο σε κάνει να νιώθεις πολύ όμορφα, βλέποντας την συγκεκριμένη παράσταση. Με όλα τα παιδιά έχουμε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας και λόγω του ότι είμαστε ίδιας γενιάς ηθοποιοί, νιώθουμε μια απέραντη ευτυχία. Αυτή η δουλειά αποτελεί μια πολύ όμορφη συγκυρία για όλους η οποία θα ξεκινήσει το ταξίδι της προς τα τέλη του μήνα στο θέατρο κάτω από την γέφυρα.
Η δεύτερη δουλειά είναι η Αργοναυτική Εκστρατεία σε κείμενο της Κάρμεν Ρουγγέρη και σκηνοθεσία της Κάρμεν και δική μου μαζί με μια πλειάδα πολύ καλών ηθοποιών και με φοβερούς συντελεστές επίσης καθώς στο θέατρο δουλεύεις με ομάδες γιατί τίποτα δεν χτίζεται όταν είσαι μόνος σου. Καλούμαστε να αποδώσουμε το μυθολογικό έργο “Αργοναυτική Εκστρατεία”, αυτό το σύμβολο με τον Ιάσωνα, την Μήδεια και την Αργώ στο θέατρο Κακογιάννη. Η μουσική μας θα είναι εμπνευσμένη από ποντιακούς χορούς και μιλάμε για έναν πολύ δυναμικό και αδρό ρυθμό, κάτι που πυροδοτεί την όλη παράσταση καθώς υπάρχει μια εξαιρετικά αιχμηρή και υπόγεια δύναμη η οποία σε παρασύρει σε άλλες εποχές. Τέλος το τρίτο έργο στο οποίο καταπιάνομαι είναι “Το βαλς με τα παραμύθια” στο οποίο με όχημα τα παραμύθια, φωτίζονται όλες οι αξίες της ζωής. Είναι ωραίο να βλέπεις θέατρο και να παίρνεις γνώση, ψυχαγωγία αλλά και να υπάρχει μια είδους ανάταση μετά από αυτό που είδες.
Σε μια περίεργη εποχή για το θέατρο και γενικότερα για τις τέχνες, πώς αφουγκράζεσαι καθημερινά την κίνηση του κόσμου; Tι επιθυμεί το κοινό να δει στο θέατρο;
Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο ότι στις περιόδους κρίσης, η τέχνη ανθεί γιατί χωρίς πολλά χρήματα μέσω της τέχνης μπορείς ουσιαστικά να γεμίσεις και να γίνεις πολύ πιο πλούσιος. Αυτό ουσιαστικά μας δίνει η τέχνη είτε σε εμάς που το κάνουμε σαν επάγγελμα και έχουμε την ευτυχία να δίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό για μια παράσταση αλλά και το κοινό ερχόμενο σε μια παράσταση, πραγματικά βρίσκει ευτυχία. Είναι η μαγική στιγμή που συναντιέται ο θεατής με τον ηθοποιό η οποία σε κάνει να νιώθεις πώς όλες οι ανθρώπινες σου αρετές να έρχονται στην επιφάνεια. Το θέατρο σε αυτές τις δύσκολες εποχές σου δίνει πραγματικά την δυνατότητα με λίγα χρήματα, να περάσεις πραγματικά όμορφα και να νιώσεις ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από αυτό που θέλουν να μας περάσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολλές φορές η “πεζή” ζωή. Στην τέχνη βλέπεις αρκετές φορές εξειδανικευμένα συναισθήματα και συναντάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμα μέσω μιας δυστυχίας ενός ήρωα, υπάρχει η λύτρωση και αυτό είναι ουσιαστικά η ελπίδα
Αυτό που με γοητεύει στο Θέατρο είναι το ότι το αντιμετωπίζω σαν ζωντανό πίνακα! Θα μπορούσα να ήμουν ζωγράφος,αλλά η συνύπαρξη τόσων αντίθετων δυνάμεων που αλληλοσυμπληρώνονται και στοχεύουν στην συγκίνηση, αυτό είναι κάτι που με μαγεύει. Όλα οδηγούν στο φως και η σκηνή είναι ο απόλυτος μεγεθυντικός φακός που τα πάντα αποκαλύπτονται.
Έχεις περάσει από χρυσές εποχές στο τηλεοπτικό πεδίο με ρόλους που ακόμα και σήμερα φιγουράρουν έντονα μέσω των επαναλήψεων και με σειρές που έχει αγαπήσει θερμά ο κόσμος. Πώς νιώθεις όταν σε συναντάει ο κόσμος και σε αναγνωρίζει από αυτούς τους ρόλους;
Η δύναμη της τηλεόρασης είναι πολύ μεγάλη, μπαίνεις στο σπίτι του άλλου, γίνεσαι φίλος του βιαστικά και έτσι σε νιώθει δικό του άνθρωπο, με όλο αυτό να είναι πολύ γοητευτικό. Εμείς οι ηθοποιοί, αν δεν αγαπούσαμε τους ανθρώπους, δεν θα κάναμε αυτή την δουλειά. Πιστεύω ότι αυτές οι συναντήσεις είναι πραγματικά πολύ αναζωογωνητικές για τον καθένα μας, έχει κάτι πολύ όμορφο το να καλημερίσεις κάποιον και να νιώθει ότι ο άλλος σε γνωρίζει. Μπορεί να μην σε γνωρίζει ουσιαστικά καθώς γνωρίζει τον χαρακτήρα που έπαιξες αλλά μπορεί να έχει παρακολουθήσει μια συνέντευξη σου και έτσι ένα κομμάτι του εαυτού σου έχει ήδη φανερωθεί σε αυτόν.
Αν κάνεις σήμερα ζάπινγκ, πώς θα κρίνεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο; Τι είδους πρόταση θα σου έκανε το κλικ για να επιστρέψεις σε μια σειρά την οποία θα συνδύαζες με τις θεατρικές σου υποχρεώσεις;
Η αλήθεια είναι ότι λόγω ότι δεν υπάρχει αρκετός ελεύθερος χρόνος οπότε θα αδικούσα κάποιες δουλειές καθώς δεν έχω προλάβει να δω πολλά πράγματα. Κάποια στιγμή έπεσα πάνω στο “Μην αρχίζεις την μουρμούρα” και ήταν μια δουλειά που μου άρεσε πολύ αλλά γενικά δεν βλέπω οπότε δεν γνωρίζω ποιες σειρές βρίσκονται αυτή την στιγμή στους δέκτες.
H αλήθεια είναι ότι λείπω αρκετά χρόνια από το τηλεοπτικό πεδίο. Ιδανικό για μένα θα ήταν να με καλέσουν για μια συμμετοχή guest σε μια σειρά ώστε να μην έχω να αντιμετωπίσει τον καθημερινό ρυθμό ενός σήριαλ. Λόγω του ότι το θέατρο απαιτεί αρκετή αφοσίωση, θα ξετρελενόμουν να βρεθώ σε σειρές ως guest, σε δουλειές που θα μου έκανε το κλικ το σενάριο αλλά και οι συντελεστές γύρω μου. Στην τηλεόραση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο σκηνοθέτης όπως και η ομάδα που θα σε πλαισιώσει. Προσωπικά μου αρέσει πολύ η τηλεόραση. Μιλάμε για ένα άλλο είδος το οποίο απαιτεί να έχεις μια διαφορετική τεχνική από αυτή που έχεις στο θέατρο ή στον κινηματογράφο. Συνηθίζω να λέω ότι ενώ στο θέατρο ακολουθείς όλη την διαδρομή, στην τηλεόραση πρέπει να κόψεις δρόμο γιατί πρέπει σε πολύ μικρό διάστημα, να έχεις ένα αποτέλεσμα, κάτι που έχει εξίσου ένα μεγάλο ενδιαφέρον. Το ωραίο που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες είναι ότι είσαι ανοιχτός για να έρθει η πρόταση δημιουργίας και να ριχτείς κάθε φορά σε κάτι διαφορετικό. Εγώ λόγω του ότι είμαι σκηνογράφος/ ενδυματολόγος, βλέπω πραγματικά την θεατρική πράξη σε μια ολότητα και έτσι μπορώ να καταλάβω την αξία που έχει η εικόνα σε μια παράσταση. Αυτό που με γοητεύει στο θέατρο, είναι η αξία του συνόλου και το πως μπορεί ο καθένας να βάλει το λιθαράκι του για να συνδέσει μαζί με το όλον μια παράσταση που θα συγκινήσει. Το θέατρο κρύβει μέσα του πολύ αγάπη.
Τα τελευταία χρόνια η επικοινωνία μας έχει περάσει σε ένα διαφορετικό στάδιο, αυτό των social media στα οποίο καθένας θα εκφέρει την γνώμη του δημόσια και θα μπορεί να σου στείλει προσωπικά ένα μήνυμα για να σου μεταφέρει τι του άρεσε και τι όχι χωρίς να σου μιλήσει από κοντά στο θέατρο. Πώς βιώνεις αυτή την νέα τάση; Πώς θα διαχειριστείς την παραπληροφόρηση των ειδήσεων και το μπαράζ σχολίων μέσα από αυτά τα μέσα;
Ότι αλληλεπιδρά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό και έχει μεγάλη αξία οπότε αν δεν είμαστε δέσμιοι αυτού του μέσου και το χρησιμοποιούμε καθαρά για την επικοινωνία, τότε λειτουργεί μόνο υπέρ μας. Είναι πολύ σημαντικό να πηγαίνεις με το ρεύμα της εποχής γιατί μέσω του instagram/ facebook, σου δίνεται μια δυνατότητα που δεν την είχαμε τα προηγούμενο χρόνια αλλά και να γνωστοποιήσεις ότι θεωρείς εσύ σημαντικό και να προωθήσεις την δουλειά σου. Είμαι αρνητική στο “ρούφηγμα” μας από αυτό και στο να μην μένουμε στην αξία του κοιτάγματος και να είμαστε στην παρέα, βουτηγμένοι όλοι σε ένα κινητό τηλέφωνο, κάτι που δεν με γοητεύει καθόλου. Το να μπορώ κάποιες στιγμές να επικοινωνήσω και μέσα από αυτό, είναι ένα θείο δώρο γιατί είναι μεγάλη υπόθεση το να χρησιμοποιείς την τεχνολογία και όχι το να σε χρησιμοποιεί.
Αυτό είναι ανθρώπινο δυστυχώς και πολλές φορές όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα μεγεθύνονται σε αυτές τις καταστάσεις γιατί βλέπεις το πρόβλημα κατάφατσα και μεγεθύνεται και το καλό αλλά και το κακό . Για τις μικρές ηλικίες είναι πολύ επικίνδυνο να έχουν ένα κινητό και να είναι βορρά όλων αυτών των πληροφοριών που δεν θα έχουν την διάκριση να πούνε ότι αυτό με αφορά και αυτό όχι. Η παραπληροφόρηση δεν βοηθάει πάντα. Από μια ηλικία και μετά και αν δεν σε “ρουφάει” όλο αυτό και έχεις πραγματικά την φρόνηση και την συγκράτηση απέναντι σε αυτή την παραπληροφόρηση ώστε να αντιτάξεις την δική σου προσωπικότητα, τότε δεν θα σε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να είσαι πιο σταθερός στις απόψεις σου και να προσπαθείς να έχεις κάποιες αρχές και αυτές να τηρείς.
Σε μια περίοδο που οι δουλειές γύρω μας δεν μας αφήνουν το περιθώριο της ελεύθερης επιλογής, αν δεν έρθει μια πρόταση που δεν σε ικανοποιεί 100% καλλιτεχνικά και ποιοτικά, είσαι διατεθειμένη να μείνεις για κάποιο διάστημα εκτός χώρου;
Λόγω του ότι τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι πολύ με τις δουλειές μας με την Κάρμεν Ρουγγέρη που πραγματικά κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα και σε σχέση με το θέατρο για παιδιά το οποίο είναι ένα κομμάτι που πιστεύω πολύ αλλά και στην προσφορά που μπορεί να έχει κάποιος που ασχολείται με αυτό, έχω την πολυτέλεια να αγωνίζομαι και να ζωγραφίζω αυτό ακριβώς που φαντάζομαι και θέλω. Δεν μπορώ να πω ότι έχω νιώσει ότι πρέπει να σταματήσω γιατί κάτι δεν με ικανοποιεί. Φέτος ενθουσιάστηκα πολύ με την Έντα Γκάμπλερ γιατί πραγματικά αυτή η πρόταση ήταν πολύ δελεαστική και προερχόμενη από ένα σύνολο κοντινών ανθρώπων και πολύ όμοιων μου που πίστεψα ότι μπορεί να έχουμε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Στην δουλειά μας επειδή βάζουμε πολύ ψυχή και κόπο, αν δεν περνάς και όμορφα στις συνεργασίες σου, είναι πολύ δύσκολο. Προσωπικά επιθυμώ να συναντάω μέσα από τις δουλειές όμορφους ανθρώπους και όλοι μαζί να προσπαθούμε για να φτάσουμε ένα κείμενο ή μια ιδέα και φέτος είμαι πολύ χαρούμενη γιατί και στις 3 δουλειές στις οποίες συμμετέχω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αυτές τις προϋποθέσεις . Η συνεργασία για μένα είναι αυτοσκοπός και με ενδιαφέρει η συνύπαρξη και με τους συναδέλφους μου αλλά και με το κοινό.
Μιλώντας προηγουμένως για το θέατρο για παιδιά, θεωρείς ότι την σημερινή εποχή αυτό το είδος είναι ακόμα για κάποιους “παρεξηγημένο” και ότι πολλοί θα χαρακτηρίσουν κάποιον με την ταμπέλα “ότι κάνει παιδικό”;
Λόγω ότι έχω αρκετά χρόνια στον χώρο του θεάτρου και έχω βρεθεί και στο Εθνικό αλλά και σε αρκετά άλλα είδη θεάτρου, τα τελευταία χρόνια παίζω σε δικές μας παραστάσεις που αφορούν το θέατρο για παιδιά και το υποστηρίζω απόλυτα γιατί το θέατρο είναι ένα. Σαν δημιουργό το θέατρο για παιδιά με ελευθερώνει και δεν με περιορίζει στιγμή. Δεν έχω νιώσει ποτέ κατηγοριοποίηση μέχρι και σήμερα γιατί έχω δοκιμάσει τον εαυτό μου σε πάρα πολλά είδη. Πιστεύω ότι ένας καλός ηθοποιός που ψάχνει την δουλειά του, σε ότι έργο και αν τον τοποθετήσεις, θα ασχοληθεί και θα αναδείξει τον χαρακτήρα που θα του δωθεί να παίξει.
Πολλές φορές στο θέατρο για παιδιά χρειάζεται να έχει ίσως παραπάνω αντοχή γιατί απαιτούνται αρκετά προτερήματα που η αλήθεια είναι καλό να υπάρχει παντού. Η αλήθεια είναι το ζητούμενο σε όλα τα είδη του θεάτρου και σε όλα τα έργα με κάποια άλλα είδη όπως το μιούζικαλ και το θέατρο για παιδιά να απαιτούν κάποιες επιπλέον ικανότητες τις οποίες είναι καλό να τις έχεις κάποιος ο οποίος ασχολείται όπως το καλό τραγούδι, αντοχή, φρεσκάδα αλλά και χορευτικές ικανότητες. Όλα αυτά πραγματικά είναι όπλα που για μένα πρέπει να τα διαθέτουν οι ηθοποιοί και να μπορούν ανά πάσα στιγμή να τα ανασύρουν από την σύσταση τους και να τα εκθέσουν στο κοινό. Συγκεκριμένα στην “Έντα Γκάμπλερ” μου αρέσει πολύ που δεν υπάρχει πραγματικά καμία σοβαροφάνεια αλλά ένα κέφι και ένα κλείσιμο του ματιού στον θεατή. Το χιούμορ πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Η Έντα Γκάμπλερ είναι έργο το οποίο έχει τα σκοτάδια της αλλά τα σκοτάδια αναδεικνύονται πολύ περισσότερο όταν τους δίνεις και ένα φως από δίπλα, αν τα έχεις βυθισμένα στο σκοτάδι, θα παραμείνουν σίγουρα εκεί. Η ανατροπή είναι το ζητούμενο όπως και η ζωή είναι με τα πάνω της και τα κάτω της, το χαμόγελο της και το κλάμα της, όλα τα συναισθήματα.
Στις μέρες μας υπάρχει κάποιο όνειρο ανεκπλήρωτο ή προτιμάς να κοιτάς αποκλειστικά το παρόν;
Έχω πολλά όνειρα. Τα όνειρα μου είναι γεμάτα ταξίδια και διαδρομές, νοερά και πραγματικά. Θέλω να μου δωθεί το δώρο του να μπορώ να κάνω πραγματικά ταξίδια σε κοντινές και μακρινές χώρες αλλά πιστεύω πολύ και στην δύναμη του ταξιδιού μέσα από την τέχνη, μέσα από παραστάσεις που μας δίνουν το άλλωθι να ψάξουμε πολλά πράγματα από την δική μας ιδιοσυστασία. Μου αρέσει πολύ να ψάχνω και να βρίσκω κομμάτια δικά μου στους χαρακτήρες που μου δίνονται να ενσαρκώσω. Πιστεύω ότι είναι μεγάλη τύχη σε όλους όσους ασχολούμαστε με το θέατρο γιατί έτσι προκύπτουν νοερά ταξίδια που έχουν πορεία, αναζήτηση και γιατί πάντα το κάθετι έχει ένα όμορφο τέλος.
