Χρόνια τώρα αγαπημένος στη συνείδηση του κοινού με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του και με ρόλους που έχει καταφέρει να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα.
Φέτος τον συναντάμε σε 2 θεατρικές παραστάσεις με τον ίδιο να συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπάει πολύ κρατώντας μέχρι τώρα μια αυθεντικότητα στο τρόπο που βλέπει και χειρίζεται τα πράγματα.
Ο Πασχάλης Τσαρούχας με αφορμή τις θεατρικές δουλειές στις πρωταγωνιστεί, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα!
H φετινή χειμερινή σεζόν σε βρίσκει σε 2 θεατρικά έργα στην “Γκιλοτίνα” στο Θέατρο 4 Εποχές αλλά και στο ” Το πιο τρελό τριήμερο” στο Θέατρο Ήβη. Πως νιώθεις για αυτά τα νέα ξεκινήματα;
Φέτος νιώθω ότι θα είναι μια πολύ ωραία χρονιά γιατί από την μια βρίσκομαι στο Ήβη τα Πρωινά εκτός Δευτέρας με έναν πολύ αγαπητό θίασο και με κοινό τα παιδιά από τα οποία παίρνεις κάθε φορά μια διαφορετική ενέργεια και τα Βράδια βρίσκομαι στις 4 Εποχές με έναν μεγάλο δάσκαλο, τον Γιάννη Μόρτζο. Ο Γιάννης Μόρτζος ανήκει στην ιερή ομάδα των πολύ κοντινών του Κουν και αυτός ήταν και ένας λόγος που χάρηκα με την φετινή πρόταση να δουλέψουμε μαζί. Έχουμε μια τόσο καλή συνεργασία, έχοντας πάρει το ίδιο καλούπι, στην δουλειά που κάνουμε.
Πλέον ζούμε σε μια εποχή που υπερτερεί το θέαμα με ανθρώπους που λένε ότι κάνουν θέατρο αλλά τα όρια είναι πολύ λεπτά. Μπορείς πολύ εύκολα να πέσεις στην παγίδα του πιο θεαματικού χωρίς να σημαίνει ότι κάτι πολύ θεαματικό είναι και αυτόματα θέαμα καθώς το θέαμα έχει άλλες προδιαγραφές που το ξεχωρίζουν από το θέατρο. Καμιά φορά μπορεί να σε πάρει η μπάλα, η φιλοδοξία και η μόδα του “αυτό θέλει ο κόσμος” και να κάνεις άλλα πράγματα τα οποία δεν έχουν σχέση με την ουσία του θεάτρου.
Μέσα σε μια Αθήνα 1000-1500 θεατρικών σκηνών οι οποίες περιλαμβάνουν πολλά και διαφορετικά έργα, τι θεωρείς ότι επιθυμεί ο κόσμος να δει στο θέατρο;
Ο κόσμος πάντα είχε την δυνατότητα να επιλέξει τι θα δει. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι παρότι ζούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη και σκληρή εποχή η οποία έχει να κάνει πια με την επιβίωση και όχι την διαβίωση των ανθρώπων, βλέπουμε ότι ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο γιατί εκεί είναι ο τόπος που ο κόσμος πάει να συνδιαλλαγεί και να αναπαύσει την ψυχή του. Έχει αλλάξει πάρα πολύ η σχέση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης με το θέατρο και δεν είναι μόνο ζήτημα προώθησης αλλά έχει να κάνει με τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται πλέον το θέατρο από τα μέσα.
Όταν εγώ ήμουν μαθητής και ένα θέατρο έκανε πρεμιέρα, λίγες μέρες πριν στο φουαγιέ του θεάτρου, ήταν μαζεμένοι οι “top” του δημοσιογραφικού κύκλου αλλά και ρεπόρτερ από τα μεγαλύτερα μέσα που έρχονταν για μια επαφή διαζώσης με τους δημιουργούς και τους ηθοποιούς ενώ τώρα αρκούνται όλοι σε ένα email που θα λάβουν στον λογαριασμό τους. Αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα Μ.Μ.Ε το θέατρο. Το θέατρο σε σχέση με τα μέσα έχει χάσει το κύρος του αλλά καλύτερα θα έλεγα ότι τα μέσα τα ίδια έχουν χάσει τον σεβασμό τους για το θέατρο, με το θέατρο να είναι πάντα ίδιο. Οι γενιές συνεχώς αλλάζουν με τα νέα παιδιά να είναι πολύ πιο καταρτισμένα από εμάς με αρκετά άτομα να μπορούν να χορεύουν, να παίζουν μουσική και να παίζουν ταυτόχρονα γιατί είναι πολυ-καλλιτέχνες. Θεωρητικά το ανθρώπινο δυναμικό πια είναι καλύτερο με τα μέσα όμως να εθίζονται να προβάλλουν άλλα πράγματα, κάτι που είναι αρκετά γνωστό σε όλους μας.
Έχεις περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με σπουδαίες παραγωγές και σειρές που ακόμα και σήμερα παραμένουν διαχρονικές και βρίσκονται στο επίκεντρο λόγω των συχνών επαναλήψεων. Πως κρίνεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Νομίζω ότι δεν είμαι κατάλληλος να μιλήσω για την κατάσταση της τηλεόρασης την σημερινή εποχή σε σχέση με το επάγγελμα μου γιατί εγώ δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και πολλά χρόνια οπότε δεν ξέρω τι παίζει αυτή τη στιγμή στο γυαλί. Ακούω μόνο ότι παίζουν κάποιες κατευθυνόμενες ειδήσεις βλέποντας ανθρώπους που είναι πολύ ευχαριστημένοι με αυτά που λέγονται και άλλους να δυσανασχετούν έντονα οπότε καταλαβαίνω ότι κάτι πάει στραβά. Όσον αφορά το κομμάτι της μυθοπλασίας, καλό είναι να υπάρχει και να βλέπει ο κόσμος ωραίες δουλειές. Έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή εξαντλήσαμε τις συνταγές και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να γυρίσουμε πίσω στα πρώτα υλικά και να αρχίσουμε να φτιάχνουμε νέα πράγματα και όχι να αρκούμαστε στις επαναλήψεις, χωρίς απαραίτητα αυτό να με ενοχλεί. Η δουλειά μας είναι να προσπαθούμε να πάμε παρακάτω τα πράγματα όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Σου λείπει η τηλεόραση και η διαδικασία των γυρισμάτων;
Όχι δεν είναι κάτι το οποίο μου λείπει ιδιαίτερα! Το έκανα για 2-3 χρονιές σε δουλειές στην Κύπρο όπου εκεί είναι μια άλλη, πολύ σκληρή συνθήκη στην οποία θα πρέπει να ταξιδεύεις συνέχεια και να εργάζεσαι, κάνοντας πρόβες κάτι που είναι τρομερά δύσκολο. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει αυτό το κομμάτι αλλά θα έλεγα ότι πιο πολύ μου λείπει η απολαβή της τηλεόρασης και τα μέσα που μου προσφέρει για τη ζωή μου. Αν έρθει τώρα μια πρόταση που μου αρέσει πολύ, θα πω φυσικά το ναι γιατί είναι η δουλειά μου και όχι το χόμπι μου.
Έχεις αντιμετωπίσει την λογική του κόσμου ότι “δεν σε βλέπει συχνά στη τηλεόραση, άρα είσαι αυτόματα και εκτός τόπου”;
Το ζήτημα είναι πως περιγράφει κανείς το χώρο. Αν στη συνείδηση ενός ανθρώπου, ο χώρος στον οποίο εγώ κινούμαι είναι μόνο οι δεξιώσεις και οι τηλεοπτικές σειρές, τότε αυτομάτως σκέφτεται ότι εγώ είμαι εκτός χώρου. Προσωπικά είμαι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που κάνουν πολλά πράγματα καθώς γράφω βιβλία, παίζω ως ηθοποιός, κάνω σκηνοθεσίες και γράφω την δική μου μουσική και στίχους. Πάντα κάτι κάνω άρα ποτέ δεν είμαι εκτός χώρου αλλά για τον χώρο όπως τον ορίζω εγώ. Έχω ακούσει από τον κόσμο εκφράσεις του τύπου “¨χαθήκατε” ή “γιατί δεν παίζετε στη τηλεόραση;” , μια απάντηση που δεν μπορώ να δώσω εγώ. Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στην ερώτηση.
H τεχνολογία σήμερα έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο με τον κόσμο να χρησιμοποιεί καθημερινά τα social media για να συνομιλεί πιο εύκολα αλλά και να προωθεί τη δουλειά του. Πως βλέπεις αυτή τη νέα τάση;
Τα social media είναι μια εξέλιξη των πραγμάτων! Το facebook έγινε για να επικοινωνούμε με τους φίλους μας. Σήμερα σε ένα μεγάλο βαθμό αυτός ο τρόπος επικοινωνίας έχει εκχυδαιστεί. Είναι ένας τόπος που καθένας ανώνυμα, ψευδώνυμα ή επώνυμα μπορεί να βγάλει τον φασίστα από μέσα του κάτι που έχουμε όλοι μας ακόμα και αν υποστηρίζουμε ακριβώς το αντίθετο. Θεωρώ πως όλα είναι θέμα διαχείρισης και το μυστικό είναι στο ποια είναι η ικανότητα κανενός να διαχειρίζεται το μέσο γιατί όπως μπορεί να σε ωφελήσει, το ίδιο μπορεί να σε καταστρέψει.
Δεν μπορώ να κρίνω αυτό το πεδίο αλλά δεν μπορώ να μένω και πίσω. Πηγαίνω μπροστά. Το ζήτημα είναι πώς κανείς διαχειρίζεται την δυνατότητα που του δίνεται. Σίγουρα μέσω του διαδικτύου αυτό που κάνεις μπορείς αυτοστιγμή να το επικοινωνήσεις με όλο τον πλανήτη. Πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Από την άλλη όσο πιο πολύ υλικό από αυτό που κάνεις, δίνεις στο facebook τόσο λιγοστεύεις τις πιθανότητες να το δει κάποιος ζωντανά γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να παίρνουν λίγο μάτι μέσα σε 30 δευτερόλεπτα και να θεωρούν ότι το είδαν.
Το τελευταίο διάστημα έγινε μια μεγάλη συζήτηση στο χώρο για το αν ένας άνθρωπος που δεν είναι ηθοποιός, μπορεί να παίξει σε μια παράσταση ή σε ένα σήριαλ. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό;
Πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να δοκιμάσει ότι θέλει και να κρίνεται για αυτό! Αν για παράδειγμα πάω εγώ να τραγουδήσω που δεν είμαι τραγουδιστής και αρχίζω να στονάρω την ώρα που τραγουδώ, οι γύρω μου οφείλουν να μου πουν την αλήθεια. Αν όμως παρόλα τα λάθη μου περάσω σαν πολύ καλός τότε υπάρχει δομικό πρόβλημα με το σύστημα να διαμορφώνει συνειδήσεις και το κοινό ολόκληρο. Δικαίωμα να δοκιμάσει έχει ο καθένας και αλίμονο αν στερήσουμε από καθένα να δοκιμάσει τον εαυτό του σε προκλήσεις. Αυτό που συνήθως λείπει είναι ο άνθρωπος ο οποίος δοκιμάζεται σε κάτι να έχει και την έγνοια να προετοιμαστεί για αυτό που πάει να κάνει, η οποία δεν είναι καθόλου απλή.
Κυνήγησες ποτέ όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σου το “πρωταγωνιστιλίκι” και την ανάγκη του να φανείς;
Δεν με απασχόλησε ποτέ η σειρά και όσες φορές ρωτήθηκα πάντα πρότεινα να είναι κάποιος άλλος μπροστά στη λεγόμενη μαρκίζα. Πολλές φορές ενώ ήμουν σε μια δουλειά πρωταγωνιστής, πρότεινα να πάρουμε και κάποιον άλλο εξίσου γνωστό σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που έκανε πολλούς να απορούν. Δεν είμαι ανταγωνιστικός. Όλο μου τον “ανταγωνισμό” τον βγάζω στη δουλειά προσπαθώντας να είμαι καλός. Με γοητεύει να έχω καλύτερους συναδέλφους από μένα γιατί μου δίνει πολλά και με κάνει καλύτερο. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι θέλω να μην υπάρχει κάποιος για να υπάρχω εγώ ούτε ότι εγώ είμαι σημαντικότερος από κάποιον και ας ήταν ο τελευταίος. Λόγω του ότι είχα τη τύχη να μην αισθανθώ ποτέ κατώτερος, κάτι που ήταν θέμα παιδείας, έτσι δεν αισθάνθηκα και την ανάγκη να νιώσω ανώτερος. Μου αρέσει οι άνθρωποι να πηγαίνουν δίπλα-δίπλα σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης.
Η γοητεία της αρχής είναι αρρώστια. Κάποτε με ρώτησε ένας μεγάλος θεατρικός επιχειρηματίας σε μια δουλειά για το που θα μπει το όνομα μου στη μαρκίζα με εμένα να του απαντώ ότι δεν με απασχολεί αυτό το θέμα. Την μαρκίζα στο θέατρο μόνο οι ηθοποιοί την κοιτούν και όχι ο κόσμος. Είναι λάθος να σε απασχολεί αυτό το θέμα.
Μετά από μια μεγάλη πορεία στον χώρο με πολλές επιτυχημένες δουλειές και αξιόλογες συνεργασίες, χωράει σήμερα ακόμα ένα καλλιτεχνικό όνειρο στη ζωή σου ή προτιμάς να προχωράς με την ατζέντα του παρόντος;
Δεν ονειρεύτηκα ποτέ να παίξω έναν συγκεκριμένο ρόλο. Συνήθως ότι επιθύμησα, ήρθε στη πορεία. Κάποια στιγμή είχα πει ότι θα ήθελα να παίξω σε μια κωμωδία στο θέατρο έπειτα από μια σειρά δραματικών ρόλων και έτσι μετά από λίγους μήνες συνεργάστηκα με την Ελένη Ράντου στο “Μαμά μην τρέχεις”. Την περσινή σεζόν συνεργάστηκα με τον Κ. Γιαννακόπουλο ο οποίος εκείνη τη περίοδο έκανε παιδικό θέατρο και ενώ δεν το ομολόγησα ποτέ σε κανέναν, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ ωραία να κάνω και εγώ θέατρο για παιδιά με την πρόταση να έρχεται από μόνη της τους επόμενους μήνες. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι καρμικό αλλά εγώ πάντα προχωράω με αυτή τη λογική, αφήνοντας τα πράγματα να έρθουν με μια φυσιολογική ροή.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Συνεχίζω τα μαθήματα κιθάρας και μελετάω πολύ πάνω σε αυτό το αντικείμενο και προετοιμάζω τον νέο μου δίσκο στον οποίο υπογράφω την μουσική και τους στίχους. Πρόκειται για ένα μουσικό έργο το οποίο κατευθύνεται στους ρυθμούς της σύγχρονης ροκ χωρίς να μπορώ και εγώ ο ίδιος να το κατατάξω κάπου. Επίσης γράφω κάποια νέα πράγματα τα οποία ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμα.
