Είναι από τους ανθρώπους που έχουν καταθέσει την δική τους αλήθεια όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο με άκρως επιτυχημένες δουλειές και με την αγάπη του κόσμου ως προς το πρόσωπο τους να παραμένει δυνατή μέχρι και σήμερα.
Ο Τάσος Κωστής με αφορμή τις επιτυχημένες παραστάσεις το έργου “Υπάρχει και Φιλότιμο” στο Θέατρο Προσκήνιο, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα!
Kαλώς ορίσατε στο Checkinart! Τι έχετε λάβει μέχρι τώρα από το ταξίδι της παράστασης “Υπάρχει και Φιλότιμο” στο Θέατρο Προσκήνιο και ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;
Oι εντυπώσεις μου μέχρι και σήμερα είναι άριστες! Πιστεύω ότι από την ερμηνεία των ηθοποιών και την σκηνοθεσία μέχρι και τα σκηνικά και την οργάνωση του χώρου που μας φιλοξενεί, βρίσκονται όλα σε ένα επίπεδο. Μαζί με τον Γιάννη Μπέζο που ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα, κάναμε μια πολύ ωραία ανάγνωση του έργου, την ουσιαστική ανάγνωση που πρέπει να γίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Το έργο είναι βαθιά πολιτικό και παρότι ξεκίνησε ως δράμα στην πορεία έγινε έργο κωμωδίας, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να λέγονται τα σοβαρά πράγματα με μια δόση χιούμορ. Όλα τα πολύ σοβαρά θα πρέπει να λέγονται με χιούμορ χωρίς να σηκώνουμε δάχτυλο σε κανέναν.
Εμείς διαβάσαμε το έργο και δεν εξυπηρετήσαμε αποκλειστικά το πρώτο επίπεδο το οποίο είναι η κωμωδία αλλά πήγαμε στο κύτταρο του το οποίο είναι το κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο και δώσαμε πολύ μεγάλη σημασία σε αυτό. Ο κόσμος ανταποδίδει την προσπάθεια μας αυτή και ενώ έρχεται να γελάσει, εντοπίζει κάποια άλλα πράγματα που τυχόν να μην είχε δώσει εξαρχής σημασία. Όταν φτάνουμε στα καμαρίνια, το χειροκρότημα του κόσμου υπάρχει ακόμα και μας ζητάει να γυρίσουμε πάλι στη σκηνή. Το διαρκές και ζεστό χειροκρότημα δείχνει το πόσο εμείς έχουμε πετύχει αυτό που ετοιμάσαμε.
Έπειτα από το ανέβασμα μιας δουλειάς είστε κάθε φορά 100% ευχαριστημένος η θεωρείτε ότι πάντα κάτι λείπει;
Πάντοτε ξεκινάμε μια δουλειά με τις καλύτερες προθέσεις αλλά κάποιες φορές δεν καταφέρνουμε το 100% στο σύνολο του. Αυτή η παράσταση ήταν μια ευτυχής στιγμή γιατί πετύχαμε όλα τα στοιχεία να είναι στο επίπεδο που πρέπει να είναι το καθένα ξεχωριστά και δεν υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζει ή να είναι πιο κάτω από το άλλο.
Βρισκόμαστε σε μια Αθήνα που περιλαμβάνει κάθε χρόνο 1000-1500 θεατρικές παραστάσεις από όλα τα είδη του θεάτρου. Εσείς τι θεωρείτε ότι επιθυμεί να δει ο κόσμος μέσα από αυτή την πληθώρα για την θεατρική του έξοδο;
Προσωπικά δεν ξεχωρίζω το θέατρο σε εμπορικό και μη εμπορικό. Το θέατρο είναι για το κόσμο και ο σκοπός του είναι να είναι εμπορικό. Το θέατρο είναι για όλο το κόσμο και όποιος σκέφτεται βάση κάποιου διαχωρισμού δεν είναι άνθρωπος του θεάτρου. Όλες οι θεατρικές ομάδες απευθύνονται στο κόσμο και ας λένε πολλοί ότι δεν ενδιαφέρονται στο πολύ κοινό κάτι που δεν ισχύει.
Θεωρώ ότι όταν υπάρχει οικονομική κρίση αλλά και κρίση άλλων πραγμάτων, ο κόσμος τότε έχει ανάγκη να βγει, να πάει στο θέατρο και να συναναστραφεί με τον άλλον ενώ όταν διαθέτει χρήματα γίνεται βασιλιάς και κλείνεται στο βασίλειο του κατεβάζοντας τις τέντες του σε όλα. Όταν ο κόσμος περάσει καλά μέσα στο θέατρο και ξεχαστεί για δυο ώρες, αυτό το άδειασμα του μυαλού του από την καθημερινότητα του, είναι μια θεραπεία για τον ίδιο, παίρνοντας έτσι μια ανάσα αισιοδοξίας για τα πάντα.
Έχετε περάσει από το χώρο της τηλεόρασης με σπουδαίες παραγωγές που μέχρι και σήμερα μέσω των επαναλήψεων ο κόσμος συνεχίζει να τις αγαπάει και να στις στηρίζει θερμά. Πως βλέπετε το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο και την κινητικότητα της μυθοπλασίας σήμερα έπειτα από ένα διάστημα αποχής;
Πιστεύω ότι λίγο τα πράγματα έχουν μπερδευτεί διότι η έλλειψη χρημάτων δεν σημαίνει και πάγωμα των όποιων σειρών ούτε ότι τα πολλά λεφτά φέρνουν τα πάντα. Οι δημιουργοί των σειρών δεν αποφασίζουν τι θα προβληθεί και τι όχι αλλά κάποιοι άλλοι που δεν ξέρουν τον παλμό του κόσμου. Μόνο ο δημιουργός μιας σειράς μπορεί να κάνει τη πρόταση αλλά στις μέρες μας πολλοί δεν το πιστεύουν και γιαυτό έχει χαθεί η μαγεία και η ανατρεπτικότητα στα πράγματα.
Αν κάνετε ζάπινγκ σήμερα στον ελεύθερο σας χρόνο, πως θα δείτε το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα;
Eίναι καλό που γίνονται στις μέρες μας καλές δουλειές διότι έτσι δίνονται και ωραίες δουλειές στο κοινό. Την περίοδο του παλιού κινηματογράφου τον οποίο συνεχίζουμε να βλέπουμε μέχρι και σήμερα και θα βλέπουμε και στο μέλλον, γυρίζονταν ακόμα και τότε ταινίες που δεν είχαν παιχτεί ποτέ στην Αθήνα και οι οποίες δεν έμπαιναν σε κανέναν αθηναικό κινηματογράφο παρά μόνο στης επαρχίας οπότε πάντα γίνονταν σκάρτες δουλειές. Το θέμα είναι να γίνονται δουλειές γιατί αν δεν γίνονται, δεν μπορούν να γίνουν και καλές. Εγώ είμαι του σκεπτικού του να γίνονται αρκετές δουλειές.
Σήμερα μια μερίδα του κόσμου που σας έχει αγαπήσει θερμά από τους τηλεοπτικούς σας ρόλους οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα διαχρονικοί, θα σας μιλήσουν για αυτούς όταν σας συναντήσουν στο θέατρο. Πως νιώθετε όταν συμβαίνει αυτό;
Μετά από τόσα χρόνια χαίρομαι που μεγαλώνω και δουλειές που έχω συμμετέχει μένουν κλασσικές στο κόσμο γιατί υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μέχρι αυτό το σημείο. Φτάνοντας στο σήμερα και έχοντας περάσει το όριο του παλιού, νιώθεις σαν το παλιό καλό κρασί με το κόσμο να ευχαριστιέται και να νιώθει όμορφα όταν σε βλέπει ξανά .
Πολλοί συνάδελφοι σας δυσανασχετούν με τις διαρκείς επαναλήψεις των σειρών και με τη ταύτιση του κόσμου μέχρι και σήμερα με ένα συγκεκριμένο ρόλο που έχουν υποδυθεί. Εσείς αντιμετωπίσατε ποτέ κάποιο θέμα με αυτό;
Προσωπικά όταν γυρίζαμε το “Εκείνες και Εγώ” , το ευχαριστηθήκαμε πολύ και τώρα ακόμα πιο πολύ που συνεχίζει να παίζεται και που το αγαπάει θερμά ο κόσμος. Μακάρι να παίζει αιώνια και να μένω πάντοτε νέος και να υπάρχω γιατί “πεθαίνεις μόνο όταν σε ξεχάσει ο κόσμος”. Δεν ντρέπομαι για το οτιδήποτε έχω κάνει γιατί ότι έχω κάνει, το έχω κάνει με το δικό μου τρόπο. Πολλές φορές όταν οι νέοι αντιμετωπίζουν μια σκηνή με μια ευκολία ή λόγω των χρημάτων, τους τονίζω ότι “η τηλεόραση θα το παίξει ξανά και αν δεις τον εαυτό σου σε κάτι που δεν σου αρέσει, θα ντραπείς γιατί τότε δεν ήσουν σωστός στη θέση σου”. Τώρα ντρέπεσαι για την απροσεξία σου και γιατί νιώθεις εσύ ανόητος.
Βάζετε όρια σε αυτό που κάνετε;
Στην μέχρι τώρα πορεία μου έχω δοκιμαστεί σε όλα τα είδη και νιώθω πολύ ευτυχισμένος γιαυτό. Αρχικά σε κάθε πρόταση προσπαθώ να έχω το γνώθι σε αυτόν, το τι μπορώ να κάνω. Ξέρω για παράδειγμα ότι στο πως παίζω, λειτουργώ καλύτερα από το πως τραγουδάω. Το ότι τραγουδάω καλά στην προσωπική μου ζωή δεν σημαίνει ότι θα πρέπει όπως και να έχει να το παρουσιάσω και δημόσια στο κόσμο. Θα πρέπει να είμαι καλά προετοιμασμένος σε αυτό που θα κάνω και όχι να κάνω κάτι απλά για εντυπωσιασμό.
Πως αντιμετωπίζετε τις σημερινές κριτικές που έχουν μεταφερθεί στο κομμάτι των social media αλλά και του ίντερνετ;
Υπάρχουν πάντα δυο κριτικές όπως και όλοι οι άνθρωποι έχουμε δυο, αρκεί να ξέρεις ποιες θα διαβάσεις. Είναι οι κριτικές του ατόμου που κρίνει αυτό που βλέπει και η κριτική αυτού που έρχεται για να επιβεβαιώσει αυτό που έχει στο μυαλό του και όχι αυτού που είδε μπροστά στα μάτια του. Έρχονται πολλοί στο θέατρο και λένε ότι “δεν είναι αυτό που περίμενα”, κάτι που είναι μεγάλο λάθος γιατί εγώ παρουσίασα με αξιοπρέπεια τη δουλειά μου ασχέτως αν αυτός ήθελε να δει κάτι άλλο. Αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει κριτική αλλά δυσανασχετεί για κάτι που ήθελε να δει και δεν το είδε. Πολύς κόσμος λειτουργεί και στη ζωή του με αυτό τον τρόπο και κάνει κριτική όχι για αυτό που είδε αλλά γιαυτό που θα ήθελε μέσα του να δει.
Οποιαδήποτε κριτική ακούσω πάντα τη φιλτράρω μέσα μου. Όταν έρθει κάποιος να μου κάνει μια κριτική μπορεί να διακρίνω αν η κριτική είναι πάνω σε αυτό που του έχω παρουσιάσει ή αυτό που έχει στο μυαλό του ο ίδιος. Ακόμα και καλή να είναι μια κριτική, ξέρω ότι θα είναι εκτός αν δεν είναι πάνω σε αυτό που έχω κάνει εγώ.
Πως βλέπετε τη σημερινή νέα γενιά των ηθοποιών;
Είμαι πάντα με τους νέους γιατί ξέρω πολλούς νέους που είναι διαβασμένοι και που προσπαθούν με μεράκι και κέφι για να πάρουν πράγματα από αυτή την δουλειά. Από την άλλη υπάρχουν και άλλοι που καβαλούν το καλάμι ακόμα και σήμερα και χάνονται σιγά-σιγά από το προσκήνιο. Όταν βλέπεις τον άλλον να έχει διάθεση να μάθει, να καλυτερεύσει και να πάρει κάποια πράγματα από σένα τότε είναι κάτι πολύ αισιόδοξο.
Έπειτα από πολλές επιτυχημένες δουλειές στο ενεργητικό σας μέχρι και σήμερα, χωράει στη ζωή σας ένα καλλιτεχνικό όνειρο ή προτιμάτε να προχωράτε με την ατζέντα που έχετε κάθε φορά μπροστά σας;
Δεν θα μιλήσω για όνειρα, θα πω ότι εγώ δεν κάνω ποτέ μνημόσυνα καθώς δεν κοιτάω ποτέ το παρελθόν αλλά πάντα το μέλλον. Το όνειρο μου είναι να υπάρχω στο χώρο και να είμαι χρήσιμος όσο μπορώ όταν είμαι πνευματικά και σωματικά υγιής. Επιθυμώ να είμαι υγιής στο πνεύμα και στο σώμα και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Δεν ονειρεύομαι να παίξω έναν ρόλο γιατί μπορεί να παίξεις έναν ρόλο που να μην είναι όλες οι συνθήκες με το μέρος σου και να μην γίνει όπως το θέλεις. Όλα τα πράγματα γίνονται όταν πρέπει και όταν είναι ώριμα για να είναι και νόστιμα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Προς το παρόν έχω μπροστά μου την παράσταση στο Θέατρο Προσκήνιο η οποία συνεχίζει δυναμικά, με τον κόσμο να την έχει αγαπήσει πολύ. Προτιμώ να ανακοινώνω κάτι νέο όταν πρόκειται να γίνει σίγουρα αλλιώς δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Πέρα από το κομμάτι της δουλειάς προγραμματίζω και τα χόμπι μου τα οποία έχω γιατί στη δουλειά υπάρχω όσο δουλεύω και όταν φύγω από εκεί, είμαι ένας άλλος άνθρωπος με χιλιάδες άλλες ασχολίες. Ότι κάνω το κάνω για τη δική μου ευχαρίστηση και όχι για να ευχαριστήσω κάποιον άλλον γιατί το να προσπαθείς να κάνεις τα κέφια των άλλων, είναι μια μεγάλη δυστυχία.
INFO!
Το θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζει την κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου- Χρήστου Γιαννακόπουλου, «Υπάρχει και φιλότιμο». Το πρώτο ανέβασμα του έργου έγινε από το Θέατρο Τέχνης το 1950 με τίτλο «Ανώμαλη προσγείωση» σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο Λάμπρος Κωνσταντάρας επιχειρεί νέο ανέβασμα με νέο τίτλο και το έργο δοξάζεται αρκετές φορές και στη σκηνή και φυσικά στην κινηματογραφική οθόνη.
