Από τις ηθοποιούς που σε μαγεύουν με τη ζεστασιά του χαρακτήρα της και με την ιδιαίτερη ευγένεια στο καλλιτεχνικό χώρο!
Αμέτρητες συνεργασίες στο ενεργητικό της αλλά και ρόλοι – πρόταση τους οποίους κάνει αμέσως δικούς της.
Η αγαπημένη Αλεξάνδρα Παντελάκη με αφορμή το Grace and Glory στο Αγγέλων Βήμα, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα!
Καλώς ορίσατε στο Checkinart! Φέτος σας συναντάμε στο έργο Grace and Glorie στο Αγγέλων Βήμα μαζί με την Δώρα Χρυσικού. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το μέχρι τώρα ταξίδι αλλά και από τα σχόλια του κόσμου;
Βγαίνοντας έξω για να οργανώσουμε τη σκηνή, οι περισσότεροι θεατές είναι φοβερά δακρυσμένοι και τους αρέσει πολύ το έργο φεύγοντας με μια αισιοδοξία και ένα γέλιο στις αποσκευές τους.
Τι είναι αυτό που κρατάτε έπειτα από το τέλος της κάθε παράστασης;
Κάθε φορά που γυρνάω σπίτι μου, νιώθω κομμάτια γιατί νομίζω ότι ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο πιο κουραστικός ρόλος που έχω κάνει σε όλη μου τη ζωή. Μπορώ να πω ότι ζηλεύω αυτή τη γυναίκα στο έργο η οποία είναι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα καθώς εγώ είμαι μια αστή ενώ εκείνη είναι μια γυναίκα δεμένη με τη γη της με ελάχιστες μορφωτικές γνώσεις και με φοβερές απώλειες την οποία δεν την έχει εγκαταλείψει η χαρά της ζωής και αυτό είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα πάνω της.
Πώς βλέπετε την υπερπληθώρα των θεατρικών παραστάσεων κάθε χρόνο στο κέντρο της Αθήνας; Θεωρείτε ότι φέρνει σε σύγχυση κάτι τέτοιο έναν θεατή;
Γενικά θα ήθελα να υπάρχουν λιγότερες παραστάσεις στην Αθήνα για να ξεχωρίζουν κάποιες αξιόλογες δουλειές γιατί μέσα στις 1500 παραστάσεις ο κόσμος χάνει τον προσανατολισμό του. Ένας άνθρωπος ο οποίος ανοίγει κάποια στιγμή την καλλιτεχνική ατζέντα της ημέρας και δεν έχει κάποιον δίπλα του για να τον συμβουλεύσει, σίγουρα βρίσκεται σε σύγχυση. Η δουλειά μας πια είναι θέμα προώθησης. Οι παραστάσεις πια κρατάνε πολύ λιγότερο από ότι οι πρόβες και έτσι ο κόσμος δεν προλαβαίνει πολλές φορές να παρακολουθήσει κάποιες καλές δουλειές.
Ένα ακόμη παράλογο των ημερών και για μένα ειδικά που είμαι χρόνια στον χώρο είναι το ότι πολλοί παίζουμε 2 μέρες την εβδομάδα, κάτι που είναι πολύ τρομακτικό. Κάθε Σάββατο για μένα είναι λες και έχω το ίδιο τρακ της πρεμιέρας γιατί νιώθω ότι δεν έχει λιώσει μέσα μου το έργο. Πολλές φορές κάθομαι στο σπίτι μου και μελετάω ξανά το έργο για να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένη για την επόμενη παράσταση.
Είναι για εσάς σήμερα ο χώρος που θα φιλοξενήσει μια παραγωγή ένα επιπλέον συν για να αποδεχτείτε μια νέα πρόταση;
Μακάρι ο ηθοποιός να μπορούσε να διαλέξει το χώρο στον οποίο θα στηθεί μια παραγωγή αλλά κάτι τέτοιο σπανίως είναι στο χέρι του καθώς ο καθένας πηγαίνει εκεί που τον καλούν να παίξει. Όλα αυτά τα χρόνια έχω παίξει σε αμέτρητους χώρους με την πιο ωραία ανάμνηση να είναι από το Εθνικό Θέατρο στο οποίο έβγαινες στη σκηνή και έλεγες ” να μην φύγω ποτέ από δω” όταν αντίκρυζες την ομορφιά αυτού του χώρου. Μου αρέσει η γειτνίαση που έχω με τον θεατή όταν παίζω σε μικρούς χώρους αλλά δεν μου αρέσει η ύπαρξη λίγων θέσεων γιατί αυτό σημαίνει “ανύπαρκτη εργασία”.
Όταν μου έγινε πρόταση για τον ρόλο που υποδύομαι στο Grace and Glorie, ήταν πολύ δύσκολο να αρνηθώ γιατί δεν είναι σίγουρο ότι κάθε χρόνο θα σου τυχαίνει ένας τέτοιος σημαντικός ρόλος.
Πως κρίνετε την πορεία του ελληνικού θεάτρου τα τελευταία χρόνια με το κοινό να έχει μια πλούσια γκάμα από πολλά και διαφορετικά έργα κάθε χρόνο στις επιλογές του όπως μιούζικαλ, κωμικά αλλά και δραματικά έργα;
Ο θεατής μπορεί να έχει στις επιλογές του μια πλούσια γκάμα έργων αλλά μπερδεύεται απόλυτα γιατί δεν είναι καλά ενημερωμένος από τα μέσα. Όσοι δεν έχουν τους οικονομικούς πόρους για την επικοινωνία μια παράστασης βρίσκονται σε αδιέξοδο ακόμα και αν πρόκειται για αρκετά αξιόλογες δουλειές πέραν από ελαχίστων εξαιρέσεων. Μια εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτέλεσε ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα η οποία λειτούργησε από στόμα σε στόμα μέχρι και το τέλος. Υπάρχουν 1-2 παραστάσεις που κάνουν το μπαμ στο κοινό αλλά πρέπει να οπλιστείς με αρκετή υπομονή για να λειτουργήσει το από στόμα σε στόμα.
Προσωπικά είμαι από τους ανθρώπους που κατάφερα να ζήσω με τη δουλειά μου γιατί στο παρελθόν οι πρόβες πληρώνονταν και δεν περνούσε από το μυαλό μας η αφιλοκερδής εργασία. Μετά τη κρίση πιστεύω απόλυτα τα λόγια του Βασίλη Παπαβασιλείου ο οποίος αναφέρει ότι μιλάμε για ένα πρώην επάγγελμα. Επάγγελμα σημαίνει ζω από αυτό κάτι που σήμερα δεν ισχύει. Παλαιότερα υπήρχε και η τηλεόραση η οποία ζούσε πολύ καλές στιγμές σε αντίθεση με το τώρα που οι αμοιβές αλλά και η ποιότητα έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Έχετε περάσει όλα αυτά τα χρόνια από το χώρο της τηλεόρασης με σπουδαίες παραγωγές και ρόλους που μέχρι και σήμερα παραμένουν διαχρονικοί στη συνείδηση του κόσμου. Σας ενοχλεί όταν μια μερίδα του κόσμου στέκεται μόνο σε έναν ρόλο από το γυαλί και σας μιλάει για αυτούς από κοντά;
Δεν με πειράζει όταν ο κόσμος μου μιλάει για παλαιότερους τηλεοπτικούς μου ρόλους γιατί έχω μάθει να μην περιφρονώ τίποτα που είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Δεν κάνω τηλεόραση σνομπάροντας της ούτε όταν έπαιζα στη 10η Εντολή με τον Π. Κοκκινόπουλο στην οποία έπαιξα 30 επεισόδια και σε δύσκολα και απαιτητικά γυρίσματα. Είτε παίζω σε κομεντί είτε σε δράμα, μου αρέσει πολύ και το χαίρομαι με τη ψυχή μου. Θεωρώ ότι αν δεν κάνεις τηλεόραση μόνο για τις απολαβές ή για τη διασημότητα, είναι ένα πολύ μεγάλο σχολείο γιατί εκεί λειτουργεί το εδώ και τώρα, κάτι που είναι μεγάλη άσκηση για τον ηθοποιό. Θα πρέπει να λειτουργήσεις τη στιγμή εκείνη και να τα δώσεις όλα χωρίς να έχεις τη πολυτέλεια να το σκεφτείς ατομικά στο σπίτι σου γιατί το γυαλί δεν λέει ποτέ ψέμματα.
Στον ελεύθερο σας χρόνο τι σας αρέσει να βλέπετε στη τηλεόραση του σήμερα;
Στον ελεύθερο μου χρόνο διαβάζω γιατί ως γενιά έχουμε μάθει να μελετάμε και όχι να παίζουμε με τα κινητά. Όταν έρχεται η ώρα να δω τηλεόραση αφού την ανοίγω, παθαίνω μια κατάθλιψη με τις ειδήσεις που σε τρομοκρατούν και με τα άλλα προγράμματα που είναι άγευστα πέραν κάποιον σειρών. Προτιμώ να παρακολουθώ πολύ καλές σειρές τις οποίες επιλέγω μόνη μου από τη βιντεοθήκη της γειτονιάς και να μην περιμένω πότε θα προβληθεί ένα αξιόλογο πρόγραμμα στο γυαλί.
Φέτος επέστρεψε ο Γ. Μπέζος αλλά και ο Π. Κοκκινόπουλος στη τηλεόραση με τη Πέτα τη Φριτέζα αλλά και το Ου Φονεύσεις τα οποία έχει αγαπήσει θερμά ο κόσμος. Εσάς σας έλειψε η τηλεόραση και ο τρόπος των γυρισμάτων καθώς έχετε βιώσει στο παρελθόν αξέχαστες στιγμές;
Φυσικά και μου έλειψε! Όταν έπαιζα στη τηλεόραση υπήρχε πολύ αγάπη και σεβασμός και δεν έχω νιώσει ποτέ άσχημα από κανέναν τηλεοπτικά σε σχέση με τους σκηνοθέτες του θεάτρου οι οποίοι πολλές φορές είναι κάπως προσβλητικοί. Στη τηλεόραση υπάρχει μια ευγένεια και αν τα γυρίσματα γίνονται μέσα σε ένα στούντιο όπως το Ευτυχισμένοι μαζί, τότε έκλαιγα όταν δεν είχα γύρισμα. Γενικά από τη τηλεόραση έχω κρατήσει πολύ καλές αναμνήσεις και μακάρι στο μέλλον να έρθει μια αξιόλογη πρόταση που να έχει μια ουσία.
Όλα τα χρόνια της πορείας σας μέχρι και σήμερα συνεργάζεστε με νέα άτομα στο χώρο τα οποία ξεκινούν σήμερα την καλλιτεχνική τους πορεία. Πως σας φαίνεται η σημερινή νέα γενιά των ηθοποιών;
Αυτό που με δυσκολεύει λίγο με τα νέα παιδιά είναι ότι δεν έχουμε τις ίδιες αναφορές καθώς όταν εγώ έχω αναφορά τον Βογιατζή και το νέο παιδί δεν έχει δει καμία του παράσταση παρά μόνο τηλεόραση τότε σίγουρα υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Παρ’ όλα ταύτα τα νέα παιδιά έχουν όρεξη και διάθεση αλλά αυτό που τους περιορίζει τρομακτικά είναι η συντομία του χρόνου που γίνονται τα πράγματα και η έλλειψη χρημάτων που τους γονατίζει. Δυστυχώς δεν μπορούν να αφοσιωθούν στη τέχνη γιατί για να επιβιώσουν, πρέπει να κάνουν άλλες τόσες δουλειές και αυτό σημαίνει έλλειψη αφοσίωσης , κάτι που μου στοιχίζει γιατί έχω μάθει να δουλεύω αλλιώς.
Ανάμεσα στο πλήθος των νέων παιδιών, παρατηρώ ότι ξεπετάγονται νέα ταλέντα τα οποία ξεχωρίζουν και κάνουν αξιόλογα πράγματα. Ο Δ. Καρατζιάς ο οποίος είναι νέος στο χώρο, έχει καταφέρει να κάνει πολύ ωραίες δουλειές που έχω ξεχωρίσει. Αυτό που με ξενίζει λίγο στα νέα παιδιά είναι ότι πολύ συχνά καταφεύγουν στη φόρμα και αποφεύγουν το συναίσθημα, κάτι που βρίσκω ευκολία. Η φόρμα είναι ένα πολύ εύκολο πράγμα που ο καθένας μπορεί να την ακολουθήσει.
Τη σημερινή εποχή τολμάτε να ονειρεύεστε και άλλα πράγματα στη δουλειά σας ή προτιμάτε να ζείτε με την ατζέντα του παρόντος ;
Οι άνθρωποι στο χώρο μετά από τόσα χρόνια με ξέρουν πολύ καλά και γνωρίζουν εξαρχής τι θα μου προτείνουν οπότε δεν θα μου προτείνουν κάτι έξω από μένα. Θα ήθελα πολύ να παίξω σε ένα έργο που θα σκηνοθετούσε ο Κ. Μαρκουλάκης διότι τον εκτιμώ απεριόριστα αλλά και τον Μαστοράκη. Δεν ονειρεύομαι ρόλους αλλά συνεργασίες και τολμώ να πω και συνθήκες καθώς θα ήθελα μια δουλειά που στοιχειωδώς να πληρώνομαι.
Μπήκατε ποτέ στη λογική της ταμπέλας και στο ποιος θα φανεί μπροστά;
Δεν με ενδιαφέρει αλλά ούτε με ενδιέφερε και ποτέ μου η ταμπέλα. Το θέμα πολλές φορές είναι ότι σε πολλά θέατρα όχι μόνο δεν υπάρχει η ταμπέλα αλλά δεν υπάρχει και το στοιχειώδες πρόγραμμα με τα ονόματα των ηθοποιών. Λόγω του ότι εγώ δούλεψα με τον Λ. Βογιατζή, θυμάμαι όταν χαιρετάγαμε στο τέλος της παράστασης, βρισκόμασταν όλοι μαζί. Όταν το είπα στον ίδιο, μου απάντησε ότι είμαστε όλοι ίσοι στη προσπάθεια και αυτό το πιστεύω σε μεγάλο βαθμό. Τα νέα άτομα που είναι της λογικής του φαίνεσθαι και μόνο , θα το βρουν μπροστά τους. Προσωπικά θα πάω σε μια τηλεοπτική εκπομπή για να προωθήσω τη δουλειά μου και τη παράσταση στην οποία συμμετέχω και όχι για να παρουσιάσω τον εαυτό μου.
Μετά από αρκετά χρόνια πορείας στο χώρο, η αβεβαιότητα του επαγγέλματος είναι κάτι που ακόμα σας αγχώνει; Αν δεν έρθει μια κατάλληλη πρόταση που να σας ικανοποιεί 100%, είστε διατεθειμένη να μείνετε εκτός για ένα διάστημα κάποιων μηνών;
Φυσικά και με αγχώνει όπως τους περισσότερους στο χώρο. Θα ήθελα πολύ να ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο μου βήμα ώστε να νιώθω πιο σιγουριά μέσα μου αλλά το τοπίο είναι τόσο αβέβαιο που δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι του ξημερώνει.
Συνήθως δεν θέλω να μένω εκτός χώρου. Για έναν ηθοποιό, το να μην δουλεύει είναι μια κατάθλιψη και όπως λέει ο Κ. Βουτσάς, παθαίνει το σύνδρομο των 8 το οποίο έχουν όλοι οι ηθοποιοί. Σύμφωνα με αυτό όταν η ώρα πηγαίνει 8, όλοι οι άνθρωποι μαζεύονται μαζί γύρω από τη τηλεόραση με τον ηθοποιό να λέει “8 η ώρα όλοι είναι στις κουίντες, που είμαι εγώ;” Στο επάγγελμα μας πρέπει να ψάχνεις για δουλειά 2 φορές το χρόνο και τώρα πια 4 φορές καθώς η σεζόν έχει αλλάξει ριζικά.
Ποια είναι η γνώμη σας για το πρόσφατο επεισόδιο που συνέβη με τη ματαίωση της παράστασης Ζητείται Ψεύτης στο Παλλάς με τον Μ. Σεφερλή; Έχετε ζήσει ποτέ στη δουλειά σας παρόμοια περιστατικά σαν και αυτό με αποχωρήσεις προσώπων λίγο πριν ανέβει μια δουλειά;
Δεν γνωρίζω καθόλου γιατί συνέβη όλος αυτός ο θόρυβος!
Στο παρελθόν έχω ζήσει πολλές αποχωρήσεις αλλά όχι για λόγους μαρκίζας ή οικονομικούς. Έχω ζήσει αποχωρήσεις γιατί πίεζε ο εκάστοτε σκηνοθέτης και ο ηθοποιός δεν μπορούσε να λειτουργήσει άλλο μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Προσωπικά είμαι εναντίον της έντασης και τω καυγάδων και της γενιάς που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη, κάτι που πολλές φορές η τόση υποχωρητικότητα λειτουργεί εις βάρος μου.
Τι είναι αυτό που μέχρι και σήμερα σας γοητεύει στη δουλειά σας και τι είναι αυτό που σας απωθεί;
Αυτό που με γοητεύει στη συγκεκριμένη παράσταση είναι ότι πηγαίνω κάθε φορά πολύ νωρίτερα στο χώρο και όσο και αν ακούγεται ρομαντικό, με ευχαριστεί η αίσθηση και η μυρωδιά του καμαρινιού εκεί όπου θα συγκεντρωθώ και θα ετοιμαστώ αλλά και θα συναντήσω τη Δώρα Χρυσικού με την οποία έχω ένα απίστευτο δέσιμο και την οποία εκτιμώ πολύ. Κάθε φορά εύχομαι να έρθει κόσμος και να ανταποκρίνεται στο έργο γιατί το θέατρο είναι ένα πάρε-δώσε μεταξύ των ηθοποιών και των θεατών και κανείς δεν παίζει μόνος του. Με όση αγωνία και κούραση και να πας, αν η παράσταση πάει καλά, νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος.
Δεν επιτρέπω ποτέ στον εαυτό μου να πέσει εν ώρα δουλειάς και ειδικά σε αυτό το έργο που είμαστε δυο πάνω στη σκηνή, που πρέπει να συμπεριφερόμαστε με αληθινό τρόπο επί σκηνής γιατί αλλιώς θα φανεί λίγο απευθείας στον θεατή. Με τον Γιάννη Λασπιά κάναμε φοβερή δουλειά και νομίζω ότι δεν έχω δουλέψει τόσο πολύ για άλλον ρόλο. Ο Γιάννης επέμενε πολύ στη κίνηση του σώματος αλλά και στην έκφραση του προσώπου και να κάνω κάτι το οποίο είναι τόσο μακρυά από μένα και αυτό είναι και δικό του κατόρθωμα. Ο ίδιος είναι από τους σκηνοθέτες που δεν καταφεύγει ποτέ στη φόρμα. Ακολουθεί πιστά πάντα το έργο και δουλεύει πολύ με τους ηθοποιούς που έχει στην ομάδα του καθώς και ο ίδιος είναι ηθοποιός. Είναι από τους ανθρώπους που δίνει τρελή έμφαση στη λεπτομέρεια και αυτό είναι μόνο υπέρ του.
Όσον αφορά αυτό που με απωθεί, καλό θα ήταν σε αυτή τη δουλειά να είχαμε καλύτερες οικονομικές απολαβές αλλά και χρήματα για μια πιο οργανωμένη διαφήμιση για τις δουλειές που βρισκόμαστε.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
H παράσταση μας Grace and Glorie συνεχίζεται στο Αγγέλων Βήμα μέχρι τις 27 Ιανουαρίου και μετά θα ανηφορίσουμε στην Θεσσαλονίκη όπου θα παίξουμε στις 4 και 5 Φλεβάρη στο Θέατρο Αυλαία.
Όσον αφορά τα τηλεοπτικά, ο Π. Κοκκινόπουλος μου έχει προτείνει να παίξω σε κάποια επεισόδια του Ου φονεύσεις οπότε το επόμενο διάστημα πιθανόν θα πραγματοποιήσω τα γυρίσματα για τη σειρά στο Οpen Tv.
