Ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του με σημαντικές ερμηνείες στο ενεργητικό του τόσο στο θέατρο όσο και στη μικρή οθόνη και δυνατές συνεργασίες με αξιόλογα άτομα του καλλιτεχνικού χώρου.
Πάντα πιστός στις ιδέες του, συνεχίζει το καλλιτεχνικό του ταξίδι μέχρι και σήμερα με την ίδια αγάπη γιαυτό που κάνει αλλά και με όρεξη για νέα υποκριτικά μονοπάτια κάθε φορά.
Ο Μάξιμος Μουμούρης με αφορμή τις επιτυχημένες παραστάσεις της “Τζάσμιν” στο Θέατρο Διάνα, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα!
Την φετινή σεζόν βρίσκεσαι στο Θέατρο Διάνα και στη παράσταση Τζάσμιν η οποία μέχρι και σήμερα έχει αγαπηθεί θερμά από κοινό και από κριτικούς. Τι έχεις πάρει μέχρι τώρα από το συνολικό ταξίδι της παράστασης αλλά και από τα σχόλια του κόσμου;
Όσον αφορά τα σχόλια του κοινού, αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει αλλά και να ψυχαγωγηθεί με την ευρεία έννοια. Η παράσταση μας έχει πολύ χιούμορ, κάτι για το οποίο ο Γούντυ Άλεν άλλωστε φημίζεται. Νομίζω πως η απότομη εναλλαγή των συναισθημάτων πηγαίνοντας τον θεατή από το χιούμορ στο δράμα και αντίστροφα- κάτι που υπηρετείται από όλους δεξιοτεχνικά- είναι αυτό που κάνει την παράσταση τόσο ενδιαφέρουσα για το κοινό. Το ότι περιμένει κόσμος μετά το τέλος της κάθε παράστασης, σημαίνει ότι κάτι θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου και να σε ευχαριστήσει με τον δικό του τρόπο. Η συνεργασία μου με την Ελένη Ράντου είναι εξαιρετική και η δεύτερη φορά με τον Στ. Φασουλή επιβεβαίωσε την ασφάλεια που μπορείς να νιώσεις όταν σε σκηνοθετεί .
Ο ρόλος που υποδύεσαι φέτος αποτέλεσε για σένα μια πρόκληση;
Ο ρόλος που υποδύομαι αποτέλεσε για μένα μια πρόκληση γιατί έχει μια δυσκολία καθώς δεν έχει μεγάλες σκηνές που θα μπορεί να αναπτύξει μια συλλογιστική. Αντιθέτως έχει πολλές και σύντομες σκηνές και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, πρέπει να κρατάω το νήμα μέσα από την αποσπασματικότητα. Όλοι οι ρόλοι είναι πολυσύνθετοι καθώς κανείς δεν υποδύεται τον εαυτό του αλλά μέσα από τον εαυτό μας ανακαλύπτουμε αυτό που είναι αποτυπωμένο στο κείμενο. Η δυσκολία μου στην προσέγγιση του Αλ ήταν κυρίως στο ότι είναι ένας ρόλος που του αρέσει να προβάλλεται όσο και η “αλαζονεία” του.
Πως βλέπεις τη πορεία του θεάτρου τα τελευταία χρόνια; Tι θεωρείς ότι επιθυμεί να δει ο θεατής μέσα από μια υπερπληθώρα θεατρικών παραστάσεων στην Αθήνα;
Αυτό είναι κάτι που μου είναι τρομερά δύσκολο για να το αποκωδικοποιήσω. Θεωρώ ότι ο κόσμος θέλει να δει παραστάσεις καθαρών προθέσεων και καθαρών γραμμών, με το χιούμορ να παίζει γενικά τεράστιο ρόλο. Αν μια παράσταση οποιουδήποτε είδους δεν εμπεριέχει μέσα της χιούμορ, για μένα κάτι της λείπει, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ακόμα και στο δράμα ή και την τραγωδία. Το χιούμορ είναι κατά τη γνώμη μου βασικό συστατικό και δείγμα οξυδέρκειας των συντελεστών.
Έχεις περάσει όλα αυτά τα χρόνια από το χώρο της τηλεόρασης με πολύ επιτυχημένες παραγωγές οι οποίες μέχρι και σήμερα παραμένουν διαχρονικές στα μάτια του κόσμου. Φέτος επέστρεψες τηλεοπτικά με τον Πρίγκηπα της Φωτιάς στο Open. Πως βλέπεις το τηλεοπτικό πεδίο γύρω σου;
Το ότι γίνονται προσπάθειες για την ανάκαμψη της ελληνικής μυθοπλασίας, είναι πολύ σημαντικό. Σίγουρα σήμερα λείπει ο πρακτικός χρόνος των γυρισμάτων για να προετοιμαστεί σωστά μια παραγωγή και να βρει τα πατήματα της. Κάποτε διαθέταμε άπλετο χρόνο αλλά και οικονομικούς πόρους και το διαχειριστήκαμε με λάθος τρόπο ενώ τώρα έχουμε ελάχιστο χρόνο αλλά και budget οπότε μιλάμε για την αντίθετη πλευρά του νομίσματος.
Η τηλεόραση θα βρει σιγά- σιγά τα πατήματα της και νιώθω πως η έλευση πολλών σειρών από το εξωτερικό ανεβάζει το πήχη στο τηλεοπτικό πεδίο. Δυστυχώς δεν είμαστε η αγορά της Βρετανίας π.χ. αλλά μπορούμε να κάνουμε αξιόλογες σειρές.
Φέτος βρίσκεσαι στο cast του Πρίγκηπα Της Φωτιάς, στο Open, σε ένα κανάλι που επενδύει για πρώτη φορά στο κομμάτι της μυθοπλασίας. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από αυτή τη δουλειά; Τι σε έκανε να πεις το ναι;
Η ομάδα που είναι υπεύθυνη για το στήσιμο αυτής της σειράς από τον σκηνοθέτη τον Χ. Δήμα, τον σεναριογράφο τον Γ. Κυρίτση μέχρι και τους ηθοποιούς αποτέλεσε σίγουρα μια δελεαστική συνθήκη για να πω δεχθώ. Από τη πρώτη στιγμή ένιωσα ότι μπορεί να παρουσιαστεί κάτι πολύ ενδιαφέρον για το οποίο δεν έπεσα έξω και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Νιώθω πολύ ευχάριστα όταν πηγαίνω για γύρισμα. Έχει τύχει στο παρελθόν να είμαι σε μια δουλειά που να μην νιώθω τόσα καλά κατά την διάρκεια αυτής αλλά πάντα κέρδιζα κάτι από κάθε διαδικασία.
Εν έτη 2019 που οι επαγγελματικές προτάσεις για όλους είναι μετρημένες, πως βρίσκεις την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη προσωπική και επαγγελματική ζωή ώστε να μην καπελώσει το ένα κομμάτι το άλλο;
Δεν γίνεται να είσαι μονίμως στο μέτρο καθώς κάποια στιγμή το ένα κομμάτι θα καπελώσει το άλλο. Σιγά- σιγά το άγχος για την επαγγελματική μου πορεία είναι πιο ήπιο, δίνοντας πιο πολύ βάρος στο κομμάτι της οικογένειας. Πριν τον ερχομό της οικονομικής κρίσης υπήρξε ένα άγχος του να κάνεις πάρα πολλά πράγματα που ακόμα συνεχίζει να υπάρχει απλά τώρα λόγω της εμπειρίας μου στο χώρο νιώθω πως οι επιλογές μου είναι πιο ισορροπημένες.
Τα τελευταία χρόνια τα Social Media έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της επαγγελματικής αλλά και προσωπικής μας ζωής. Πως βιώνεις εσύ αυτή τη νέα τάση στο κομμάτι της επικοινωνίας;
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εξέλιξη σε αυτό το κομμάτι. Το ότι έχει έρθει τόσο κοντά η μια άκρη του κόσμου με την άλλη μέσω των μέσων μαζικής δικτύωσης αλλά και του διαδικτύου γενικότερα είναι τεράστιο επίτευγμα που κρύβει κινδύνους όμως. Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ σε μεγάλο βαθμό τα social media. Δεν είμαι τόσο καλός στη διαχείριση τους και στη προβολή του εαυτού μου και της δουλειάς μου μέσω αυτών, μάλλον τα φοβάμαι ακόμα. Με γοητεύει το ότι μπορώ μέσω Netflix να παρακολουθώ εικόνες που δεν μπορώ να τις δω αλλού καθώς δεν έχω ελεύθερο χρόνο για να πάω στον κινηματογράφο.
Πως θα διαχειριστείς τις κριτικές που θα γραφτούν σήμερα για σένα;
Πλέον δε δίνω πολύ σημασία σε ότι γράφεται γιατί σταθμίζω ποιος γράφει κάτι και τι ακριβώς. Αν μια κριτική είναι κακή, μπορεί αρχικά να με στεναχωρήσει αλλά στη συνέχεια είναι μια αφορμή για να βελτιώσω κάτι. Δε θυμάμαι να υπήρξε κάτι που γράφτηκε και το οποίο με ενόχλησε προσωπικά. Θυμάμαι το 2002 όταν είχα λάβει τη πρώτη μου αρνητική κριτική, ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα στην εφημερίδα κριτική που αναφερόταν και σε εμένα ξεχωριστά, αλλά τελικώς συνειδητοποίησα ότι για κάποιο λόγο είχε συμβεί . Κατάλαβα ότι τελικά είχε δίκιο σε για συγκεκριμένες παρατηρήσεις και στην ουσία, βοηθήθηκα.
Χωράει τη σημερινή εποχή ένα καλλιτεχνικό όνειρο στη ζωή σου;
Υπάρχουν πράγματα που έχω στο μυαλό μου και θέλω κάποια στιγμή να τα πραγματοποιήσω. Το αν θα έρθει ο καιρός που θα γίνουν πράξη νομίζω εξαρτάται από το πόσο ισχυρό είναι αυτό το θέλω . Τη περσινή σεζόν παρουσίασα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το LLAFALL, βασισμένο στο Atom heart mother των Pink Floyd, μια δουλειά που είχα στις σκέψεις μου εδώ και δύο χρόνια.
Βάζεις όρια στο τι θα κάνεις σε επαγγελματικό επίπεδο; Πόσο εύκολα θα μπεις σε κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Αν κάτι έχει να κάνει με το επάγγελμα ή τις σπουδές μου και με ενδιαφέρει πολύ, δεν θα πω σίγουρα όχι. Έχω τολμήσει και πράγματα που δεν είναι αμιγώς θεατρικά και αυτό έχει να κάνει με το κατά πόσο βλέπεις τον εαυτό σου να λειτουργεί μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Πιστεύω πως ακόμα και αν δεν είσαι πραγματικά έτοιμος για κάτι νέο, αν δουλέψεις αρκετά θα έχεις αποτέλεσμα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Υπάρχουν κάποια νέα projects αλλά ακόμα δεν είναι τίποτα ανακοινώσιμο, κάποιο πράγματα ωριμάζουν αργά..
