Γιάννης Πετρίδης ,
ο άνθρωπος που μας έμαθε να ακούμε “ξένη” μουσική ,
ο Mister 473 !
Ο Γιάννης Πετρίδης είναι ένας από τους παλαιότερους μουσικούς παραγωγούς στην Ελλάδα.
Ο Γιάννης Πετρίδης θεωρώ κι εγώ οτι είναι ο άνθρωπος που συνέβαλε όσο κανείς άλλος στη διαμόρφωση της μουσικής παιδείας του τόπου, ο μουσικός παραγωγός που δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά το καινούργιο και το ποιοτικό, ανεξαρτήτως είδους μουσικής, άνετος, έγκυρος, αντικειμενικός και χωρίς ποτέ να χλευάζει ακόμη και την κακή μουσική.
Στα πρώτα του βήματα το 1975 ο Χατζιδάκις του έδωσε την ευκαιρία για την πρώτη του πρωινή εκπομπή των “7 με 10”, μέρα παρά μέρα με τον Τέρενς Κουίκ, ενώ ο Κώστας Τσαρούχας έγραφε τα κείμενα. Στην πορεία μεταφέρθηκε η εκπομπή στις 4 το απόγευμα, την ώρα που γύριζαν οι νέοι από το σχολείο. Στα πρώτα του ραδιοφωνικά βήματα χαρακτηρίστηκε από κάποιους “Αμερικανάκι” λόγω του ότι έπαιζε πολλά αμερικάνικα κομμάτια.
Πολλά τα αφιερώματα των εκπομπών του Πετρίδη σε γεγονότα σταθμούς (θάνατοι E.Presley, J.Lennon, B.Marley, D.Bowie, ακόμα και G.Michael ), που σημάδεψαν κάθε συγκεκριμμένο έτος ξεχωριστά.
“Ο σημερινός παραγωγός είναι σχεδόν ανύπαρκτος” λέει ο Γιάννης Πετρίδης. “Είναι ένα άβουλο πλάσμα των playlists του κάθε διευθυντή.
Δεν έχει προσωπική άποψη στην μουσική που παίζει και θα έλεγα πως αποτελεί μιά Ραδιοφωνική γλάστρα”. [Από το “ΤετΡάδιο” της Ελευθεροτυπίας].
“Oι περισσότεροι δεν είναι πιά παραγωγοί (δεν παράγουν και τίποτα), αλλά προαγωγοί, αφού απλώς σπρώχνουν στην αγορά κάποιο προϊόν. Δεν αποφασίζουν για ποιά τραγούδια θα παίξουν και συχνά ούτε καν για το τι θα πουν ή πότε θα μιλήσουν. Κι αφού δεν αποφασίζουν, δεν ακούνε μουσική, δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις. Φαύλος κύκλος”. [Μάκης Μηλάτος στο “ΤετΡάδιο” της Ελευθεροτυπίας].
Στο σπίτι του, ένα καλογυαλισμένο τζουκ μποξ και ένα τεράστιο δωμάτιο με τη δισκογραφική παραγωγή των τελευταίων 60 περίπου χρόνων, όπου βρίσκονται και τα 40 πρώτα της Αμερικής και τα 10 πρώτα της Αγγλίας από το 1940 έως σήμερα! Μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές του κόσμου, τα άπαντα της δυτικής μουσικής του περασμένου αιώνα σ’ ένα δωμάτιο-μουσείο. Συνολικά κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δίσκοι και cd’s.
Αναφερόμενος στον αριθμό τους, ειπε : “ Ας μην πούμε τον αριθμό των δίσκων που έχω. Είναι τεράστιος. Έχω τα άπαντα της ελληνικής μουσικής, της κλασικής, της ροκ, τα πάντα. Όλα!
Μετά ακολουθούν τα “σκουπίδια”. Αυτά δεν μπαίνουν στο σπίτι, ξεσκαρτάρονται και πάνε κατευθείαν στο σπιτάκι του κήπου.
Παντού διάσπαρτα στερεοφωνικά ηχοσυστήματα, ηχεία και τηλεοράσεις, και μια τεράστια κινηματογραφική οθόνη, ενώ το δορυφορικό πιάτο στον κήπο είναι τόσο μεγάλο που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο επιστημονικό κέντρο.
Το 1975 ξεκίνησε στην Ελληνική Ραδιοφωνία την εκπομπή ‘’Ποπ Club’’ όπου αργότερα μετονομάστηκε σε ‘’από τις 4 στις 5’’ και κατάφερε να μείνει στον αέρα για 39 χρόνια στην ίδια συχνότητα, από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 4 έως τις 5 το απόγευμα, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ως η μακροβιότερη καθημερινή μουσική εκπομπή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Το 1978 δημιούργησε μαζί με τον Κώστα Ζουγρή το περιοδικό ΠΟΠ & ΡΟΚ.
Είναι συγγραφέας μαζί με τον Κώστα Ζουγρή 6 βιβλίων, “Τα τραγούδια του αιώνα”, “Τα άλμπουμ του αιώνα”, “Γιάννης Πετρίδης 30 χρόνια απογεύματα στην ΕΡΤ”, “Soundtracks ο ήχος της οθόνης” και “Από την κλασική στην Ροκ” τα οποία περιλαμβάνουν την μουσική ιστορία των τελευταίων 100 ετών.
Το 2009 η σκηνοθέτης Νικόλ Αλεξανδροπούλου γύρισε το ντοκιμαντέρ Once In A Lifetime, που αναφέρεται στην καριέρα του.
“Αποφάσισα τελικά να πω το ναι για να γυριστεί το ντοκιμαντέρ, σκεπτόμενος ότι θα είναι καλό να αφήσω πίσω μου κάτι σαν ημερολόγιο, γιατί δεν νομίζω ότι θα κάτσω να γράψω ποτέ ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο”.
“Η υπέρτατη απόλαυση για μένα είναι να κάθομαι να ακούω μουσική, να διαβάζω και να ενημερώνομαι για όλα αυτά τα πράγματα που βγήκαν πριν καν γεννηθώ και για όλα εκείνα που δεν έχουν βγει ακόμη.
Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω τα μηχανήματα αρχίζουν να παίζουν.
Ακούω από Φρανκ Σινάτρα μέχρι Tangerine Dream. Από Στραβίνσκι μέχρι Beatles. Παράνοια…
Δεν μπορώ να βγω με παρέες και να ανεχτώ για πάρα πολλή ώρα να μιλάω για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν. Δεν μπορώ να υποκρίνομαι. Έχω αρκετούς φίλους, αλλά τελικά είμαι μοναχικός άνθρωπος.
Στη ζωή μου, κάθε φορά που βλέπω τη διάθεσή μου σχετικά με αυτό που κάνω να πέφτει και τις συγκυρίες να αλλάζουν και να μη μου αρέσουν πια, φροντίζω να φεύγω και να κλείνω την πόρτα πίσω μου”.
473
Αυτό είναι το νούμερό του στον κατάλογο των 500 εκλεκτών από όλο τον κόσμο άλλα και ένας απο τους 50 Ευρωπαίους που ψηφίζουν για την είσοδο των αστέρων στο αμερικανικό μουσείο «Rock and Roll Hall of Fame». ( https://www.rockhall.com )
Να λοιπόν πως ο Γιάννης Πετρίδης επιλέχτηκε .
Ακολουθεί απόσπασμα απο την συνέντευξή του στον Σάκη Δημητρακόπουλο.
Δημοσιογραφος: Πώς ακριβώς έγινε η διαδικασία επιλογής σας στους 500 που ψηφίζουν κάθε χρόνο;
Ηταν ο Σέιμουρ Στέιν. Πράγματι ο Μίλερ είχε δίκιο, γιατί τον Στέιν εγώ τον θαύμαζα από την πετυχημένη πορεία του στην εταιρεία Sire. Ηταν αυτός που έβγαλε τους Talking Heads και εγώ εκείνη την εποχή τους λάτρευα. Καθήσαμε λοιπόν δίπλα δίπλα ανακαλύπτοντας αμφότεροι ότι είχαμε τρέλα με τα στατιστικά γύρω από το ροκ: ποιος έκανε εκείνη την επιτυχία, πόσο καιρό έμεινε στα τσαρτ, όλο τέτοιες ερωτήσεις. Ολη τη βραδιά την περάσαμε έτσι, με τις ερωτήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη. Οι Αμερικανοί είχαν μείνει άφωνοι, γιατί σκέφτονταν πως ένας Ελληνας τα ξέρει όλα αυτά. Τους είπα τότε για τη δισκοθήκη μου και για την τρέλα μου με τη μουσική και ο Στέιν μου λέει τότε: Θα σου κάνω μια ερώτηση και αν την απαντήσεις θα είσαι ένας από τους 50 Ευρωπαίους που θα ψηφίζουν στο Rock and Roll Hall of Fame.
Δ: Εσείς γνωρίζατε τότε ότι επρόκειτο να ιδρυθεί;
Γ.Π: Οχι, δεν το ήξερα.
Δ: Η ερώτηση ποια ήταν;
Γ.Π: Μου ζήτησε να τραγουδήσω την επιτυχία ενός τραγουδιστή που λεγόταν Γκάι Μίτσελ.Ηταν μια επιτυχία των αρχών της δεκαετίας του ’50, το “Pittsburgh, Pennsylvania”. Πράγματι του το τραγούδησα και μου λέει: Εντάξει, είσαι μέσα στους 50.
Δ: Τόσο απλά;
Γ.Π: Τόσο απλά. Βέβαια ο Σέιμουρ είχε πάρει όλες τις πληροφορίες που έπρεπε για μένα.
Δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση εκτός από το να ψηφίσω. Μπορώ επίσης να παρευρεθώ στην τελετή κάθε χρόνο με μια πρόσκληση που μου έρχεται.
Δ: Δεν είναι παράδοξο για σας να ψηφίζετε σε ένα θεσμό στον οποίο κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα δεν θα εκπροσωπηθεί ποτέ;
Γ.Π: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μου δίνεις όμως την ευκαιρία να εκφράσω εδώ την παράκλησή μου να ενδιαφερθούν στην Ελλάδα οι υπεύθυνοι για κάτι αντίστοιχο που θα διασώσει την παράδοση του ελληνικού τραγουδιού. Θα ήθελα να αναμειχθώ κι εγώ, αν γίνεται, σε ένα μουσείο σαν και αυτό των ηθοποιών που θα συμπεριλάβει όλους τους συνθέτες, από τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου ως τους πιο πρόσφατους».
Δ: Επειτα από 25 χρόνια ποιοι σημερινοί καλλιτέχνες πιστεύετε ότι θα ψηφιστούν;
Γ.Π: Χωρίς συζήτηση οι Nirvana. Οι Massive Attack για την επιρροή τους, κι ας μην έχουν πουλήσει παρά πολύ στην Αμερική. Για τον ρόλο της στη δεκαετία του ’90 πιστεύω ότι η Μαντόνα θα μπει σίγουρα στο μέλλον. Οι Smashing Pumpkins θα είναι σίγουρα. Από τη μαύρη μουσική θα είναι μάλλον ο Τουπάκ Σακούρ και η Λορίν Χιλ με τους Fugees οπωσδήποτε. Αυτή η κοπέλα το 2018 περίπου, να ζούμε πρώτα , θα είναι σίγουρα γιατί είναι καταπληκτικός ο τρόπος που ανακατεύει όλα αυτά τα μουσικά είδη και και καταλήγει σε αυτό το αποτέλεσμα».
Γιάννη , συγνώμη για τον ενικό αλλά τόσα χρόνια που είσαι συντροφιά μας σε αισθανόμαστε φίλο μας ,όλοι λοιπον εμείς που εχουμε το ραδιοφωνάκι δίπλα μας ενω διαβάζουμε, γράφουμε, δουλεύουμε, οδηγούμε, σ’ευχαριστούμε.
Σήμερα,ο Γιάννης Πετρίδης συνεχίζει στον ΒήμαFM καθημερινά 6 με 7 το απόγευμα.
Πηγή : www.capitalblogs.gr, συνέντευξή του στον Θεοδόση Μίχο / Esquire, Σάκη Δημητρακόπουλο www.tovima.gr , m.lifo.gr, bluebig.wordpress.com/
