Ένας αυθεντικός άνθρωπος αλλά και καλλιτέχνης με το χαμόγελο και την αγάπη για αυτό που κάνει να είναι πάντα μπροστά από όλα!
Τον έχουμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια στο μέγιστο βαθμό έχοντας αφήσει ιστορία με τους θεατρικούς αλλά και τους τηλεοπτικούς του ρόλους.
Ο αγαπημένος Γιάννη Μποσταντζόγλου λίγο πριν το μεγάλο φινάλε των επιτυχημένων παραστάσεων του έργου “Η Συμμορία Των 5” το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο Κιβωτός, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για το θέατρο, τη τηλεόραση αλλά και για τα όνειρα του στο χώρο.
Tι κρατάτε από το ταξίδι της παράστασης “Η συμμορία των 5”;
Oι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες! Πέρα από την όποια εμπορική επιτυχία την οποία ο καθένας μπορεί να κρίνει με τον δικό του τρόπο, νιώθω πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι με τον Γιάννη Κακλέα ο οποίος είναι σημαντικός μου φίλος εδώ και πολλά χρόνια και με τον οποίον συμπορευόμαστε αλλά και με έναν υπέροχο θίασο με τον οποίο νιώθω πολύ όμορφα καθώς η σχέση μας είναι εκπληκτική. Είμαι πολύ χαρούμενος για την όμορφη παρέα που έχουμε δημιουργήσει γιατί δεν είναι κάτι σύνηθες στο χώρο που βρισκόμαστε.
Πως κρίνετε τη πορεία του ελληνικού θεάτρου τα τελευταία χρόνια με την υπερπληθώρα των θεατρικών παραγωγών στην Αθήνα; O μεγάλος αριθμός των παραστάσεων είναι κάτι που σας αγχώνει;
Είναι θεμιτό να υπάρχουν αρκετές σκηνές και ο καθένας να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο αλλά όταν αυτό γίνεται σε ένα υπερβολικό βαθμό, χάνει και το θέατρο το κύρος του. Γνωρίζω αρκετές παραστάσεις οι οποίες ανεβαίνουν μέσα σε ένα διάστημα 20 ημερών και σίγουρα δεν γίνεται να είναι όλες άρτιες. Ο θεατής παρακολουθεί 5 παραστάσεις ανάμεσα στις 1000 που επικρατούν λέγοντας ότι είδε “καλό” ή “κακό” θέατρο και αυτό γίνεται γιατί δεν μπορεί ο καθένας μέσα σε αυτό το χάος να ψάχνει ποιες είναι οι καλές παραστάσεις και ποιες όχι.
Στην εποχή μας δυστυχώς ο κόσμος δεν πάει να δει συχνά αξιόλογες θεατρικές δουλειές αλλά πολλές φορές αρκείται σε θεάματα “πυροτεχνήματα” στο οποίο δεν συμφωνώ καθόλου. Το θέατρο προχωράει ερήμην των προσπαθειών μας, των επιτυχιών μας , των αποτυχιών μας, συνεχίζει να υπάρχει και πάντα θα υπάρχει.
Έχετε περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης όλα αυτά τα χρόνια με μεγάλη επιτυχία και με πολύ αγαπητούς ρόλους οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα διαχρονικοί. Πως βλέπετε το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Δεν είμαι αισιόδοξος όσον αφορά το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα. Δεν παρατηρώ τίποτα το καινούργιο παρά ξεπατικοτούρες των παλαιών σειρών. Εκεί που είχαμε πήξει από χιλιάδες ριάλιτι , ξαφνικά λόγω της καθίζησης αυτών των προγραμμάτων στους πίνακες τηλεθέασης οι υπεύθυνοι των καναλιών θυμήθηκαν την μυθοπλασία η οποία βέβαια υπάρχει αλλά δεν πηγαίνει πάντα καλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η νέα σειρά της ΕΡΤ “Η ζωή εν τάφω” του Στρατή Μυριβήλη η οποία μπορεί να είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά αλλά χαντακώνεται στο τηλεοπτικό πλάνο.
Τι θα σας έκανε το κλικ για να μπείτε ξανά στα τηλεοπτικά γυρίσματα μιας νέας σειράς;
Θα έλεγα το ναι σε μια αξιόλογη σειρά με ένα στέρεο κείμενο, με μια όμορφη σκηνοθετική ματιά και με συνάδελφους που εκτιμώ πολύ. Στη δουλειά αυτή όλα παίζουν ρόλο από τα σκηνικά μέχρι το τελικό στήσιμο.
Το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι 2 αγαπημένες σειρές του παρελθόντος όπως είναι το Λόγω Τιμής και το Καφέ της Χαράς επιστρέφουν στο σήμερα με νέα επεισόδια. Πως σας φαίνεται αυτή η λογική; Αν σας προτείναν να βρεθείτε σε μια σειρά που έχετε συμμετάσχει στο παρελθόν και η οποία επέστρεφε σήμερα, πως θα αντιδρούσατε;
Δεν θα ήμουν θετικός σε κάτι τέτοιο γιατί δεν θεωρώ ότι τέτοιες ιδέες έχουν κάποια ουσία αλλά ούτε και έμπνευση. Τη σημερινή εποχή κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να δημιουργήσει κάτι εμπνευσμένο και πρωτότυπο αλλά στέκεται στην εύκολη λύση και στην αντιγραφή έτοιμων φορμάτ.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που μας προβάλλουν ότι πιο πρόχειρο υπάρχει στο εξωτερικό από άποψη παραγωγής και τα οποία μας συστήνουν στην χώρα ως νέες προτάσεις. Το να μεταφέρει κάποιος απλά μια ιδέα του εξωτερικού στο γυαλί, το θεωρώ εντελώς χαζό και καθόλου δημιουργικό.
Εν έτη 2019 τι είναι αυτό που ακόμα σας γοητεύει στη δουλειά σας;
Το έργο που παίξαμε την φετινή σεζόν ήταν κάτι πολύ γοητευτικό για όλους μας. Πρόκειται για μια αξιόλογη ταινία με Αγγλοσαξονικό χιούμορ την οποία μεταφέραμε στο θεατρικό σανίδι και στα δικά μας εδάφη με πολύ σεβασμό και δουλειά από πίσω. Πρόκειται για μια δουλειά για την οποία έχουμε δουλέψει πολύ και η οποία δεν υποτιμάει στιγμή το κοινό που τη παρακολουθεί. Η φετινή συνθήκη είναι από αυτά τα πράγματα που με γοητεύουν ακόμα στη δουλειά μου και που με κάνουν να θέλω να συμμετέχω σε τέτοιες δουλειές και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι.
Αν μου προτείνουν να βρεθώ κάπου μόνο και μόνο για το οικονομικό, δεν θα το δεχτώ, όχι γιατί είμαι σνομπ αλλά γιατί δεν μου κεντρίζει πια το ενδιαφέρον.
Με την είσοδο του ίντερνετ και των social media στη ζωή μας, άλλαξε ριζικά και το κομμάτι της επικοινωνίας μας. Πως διαχειρίζεστε σήμερα τις κριτικές που θα γραφτούν στο διαδίκτυο και στα μέσα και αφορούν τη δουλειά σας;
Δεν μπαίνω συχνά να διαβάσω κριτικές. Πολλές φορές μου μεταφέρονται κάποιες μέσω κάποιων άλλων ανθρώπων. Συνήθως οι περισσότεροι που κάνουν κριτική δεν είναι άνθρωποι που θέλουν να επιβραβεύσουν μια προσπάθεια ή να επισημάνουν κάτι αλλά άνθρωποι που θέλουν απλά να πουλήσουν φιγούρα. Τα άτομα αυτά έχουν μια απαξιωτική ματιά απέναντι στα πράγματα και πολλές φορές γράφουν μια κριτική ενώ δεν είναι παρόντες καν σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση. Υπάρχει μεγάλη κακεντρέχεια στο ελεύθερο γράψιμο μέσα στον αχανή χώρο του διαδικτύου. Δεν πολύ πιστεύω στις όποιες κριτικές αλλά από την άλλη είναι όλα σεβαστά και ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του.
Σίγουρα μια αρνητική κριτική σε πικραίνει αλλά μέσω μιας σεμνά εκφραζόμενης κριτικής μπορείς να πάρεις αρκετά πράγματα και να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις. Οι κακεντρέχειες δεν με επηρεάζουν καθόλου διότι έτσι φαίνεται ότι αυτός που την έγραψε είναι προκατειλημμένος μαζί μου και δεν έχει σκοπό να με βελτιώσει μέσα από τα λεγόμενα του αλλά να με μειώσει. Πολλές κριτικές κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους και αυτό δεν είναι καθόλου εποικοδομητικό.
Πως βλέπετε τη σημερινή νέα γενιά που κάνει την είσοδο της στο επάγγελμα;
Κάθε γενιά έχει τα ταλέντα της αλλά και τα μέτρια άτομα. Σίγουρα τα νέα παιδιά θα προχωρήσουν μπροστά αλλά αυτό απαιτεί πολύ δουλειά και επιμονή μέχρι να αφήσουν το προσωπικό τους αποτύπωμα στο χώρο. Με μια εμφάνιση δεν μπορείς να αφήσεις κάτι.
Τη σημερινή εποχή υπάρχουν αρκετά σεμνά παιδιά με τα οποία έχω συνεργαστεί κατά καιρούς αλλά από την άλλη υπάρχουν και αυτά τα πρόσωπα που δεν έχουν κάνει τίποτα στη ζωή τους και έχουν θαμπωθεί από ένα πέρασμα τους από μια δουλειά, κάτι που αποδίδω στην φόρα της νιότης. Στη πορεία των πραγμάτων κάποιοι θα προχωρήσουν, κάποιοι θα μείνουν στάσιμοι και κάποιοι άλλοι θα αποχωρήσουν όπως γίνεται και στη ζωή.
Oι κωμικοί ρόλοι που έχετε υποδυθεί όλα τα χρόνια της πορείας σας και οι οποίοι παραμένουν αγαπητοί και διαχρονικοί μέχρι και σήμερα, σας δημιούργησαν ποτέ θέμα κατηγοριοποίησης, αφήνοντας σας έξω από ένα άλλο είδος;
Kαλώς ή κακώς γινόμαστε γνωστοί μέσα από κάποια πράγματα που κάνουμε. Στη τηλεόραση έχω κάνει κατ’ εξοχήν κωμικούς ρόλους ενώ στο θέατρο έχω κάνει πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Όσα μου έχουν τύχει μέχρι τώρα και έχω κάνει, τα τιμώ απεριόριστα διότι αυτά μου έχουν προσφέρει την όποια δημοσιότητα.
Μπορεί στο θέατρο να έχω δοκιμαστεί σε πολλά και διαφορετικά είδη αλλά ο πολύς ο κόσμος γνωρίζει πιο πολύ τις τηλεοπτικές μου δουλειές. Όταν ένα σήριαλ παίζει συνεχώς στους δέκτες μας χωρίς σταματημό, τότε ο κόσμος μας “βαριέται”. Αυτό δυστυχώς δεν αφορά εμάς τους ηθοποιούς αλλά είναι στρατηγική των καναλιών.
Χωράει σήμερα στη ζωή σας ακόμα ένα καλλιτεχνικό όνειρο;
Δεν τελειώνει ποτέ το όνειρο για έναν καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης τρώγεται με τον εαυτό του και αυτό θεωρώ ότι είναι και το ωραίο. Ως άνθρωπος είμαι χορτάτος και δεν έχω κανένα καλλιτεχνικό απωθημένο. Τα απωθημένα μου είναι να μου έρθουν στο μέλλον κάποιες ακόμα αξιόλογες δουλειές. Αυτή τη στιγμή έχω τη πολυτέλεια της επιλογής και μπορώ να διαλέξω μια δουλειά που με εκφράζει πολύ και να αφήσω στην άκρη κάποιες άλλες, κάτι που ισχύει για τη στιγμή που μιλάμε καθώς κανείς μας δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει αργότερα. Το απωθημένο μου είναι να βρίσκομαι σε αξιόλογες δουλειές με ωραίους ανθρώπους.
Η επιθυμία μου πια είναι να κάνω μόνο ωραίες συνεργασίες με ανθρώπους που περνάω όμορφα και με τους οποίους έχω ένα κοινό όραμα. Δεν με γοητεύει το να βρίσκομαι απλά σε ένα μεγάλο θέατρο. Από μικρή ηλικία μου άρεσαν τα πράγματα να βρίσκονται σε ένα επίπεδο μιας μπουατ καθώς εκεί μπορεί να σε δει ο θεατής και να ευχαριστηθεί τη δουλειά σου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Bρίσκομαι σε συζητήσεις για κάτι που μου έχουν προτείνει και το οποίο με ενδιαφέρει αλλά ακόμα δεν είναι τίποτα ανακοινώσιμο. Πλέον επιθυμώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ και όχι να επαναλαμβάνομαι σε δουλειές που έχω κάνει στο παρελθόν. Μου αρέσουν τα ωραία έργα και οι σημαντικές συνεργασίες. Αυτό είναι το παν για μένα. Δεν με γοητεύει ούτε το ταμείο, ούτε η θέση του ονόματος μου στη μαρκίζα. Αυτό που κοιτάω πάντα είναι η ομάδα γύρω μου την οποία θεωρώ πολύ σημαντική.
Όταν είσαι νέος θέλεις να βρίσκεσαι συνεχώς στις επάλξεις και να είσαι σε όλες τις δουλειές. Μεγαλώνοντας νιώθεις χορτάτος από όλα και σε απασχολεί μόνο η ομάδα και το έργο που έχεις μπροστά σου.
