Είναι από τους νέους και πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του οι οποίοι έχουν ξεχωρίσει για το ιδιαίτερο υποκριτικό τους ταλέντο αλλά και για την τρομερή τους διάθεση για νέα καλλιτεχνικά πράγματα.
Ο ταλαντούχος Δημήτρης Γκοτσόπουλος με αφορμή την επιτυχημένη πορεία της παράστασης Η ζωή μου στην τέχνη του Andrew Cowie, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο104, μίλησε στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Checkinart, για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα!
Το τελευταίο διάστημα σε παρακολουθούμε στο έργο Η ζωή μου στη τέχνη στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Τι έχεις πάρει από το μέχρι τώρα ταξίδι της παράστασης;
Τολμώ να πω πως έχω πάρει μία ικανοποίηση προσωπική αλλά και ομαδική… Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει μία παράσταση και να ακούς τον κόσμο να σου λέει πως πέρασε καλά, ότι ξεχάστηκε, ότι γέλασε και προβληματίστηκε από μία παράσταση μιας ώρας και δέκα λεπτών, κάτι που δεν είναι εύκολο!!! Επίσης έχω πάρει μία σπουδαία συνάντηση επί σκηνής με δύο πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς την Φιόνα Γεωργιάδη και τον Βαγγέλη Σαλευρή.
Είναι εύκολο σήμερα ένας ηθοποιός της νέας γενιάς να βιοποριστει αποκλειστικά από το θέατρο;
Δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Προσωπικά μου φαίνεται σαν ένα sudoku που πρέπει να λύσει κάποιος! Όλα εξαρτώνται από τις καλλιτεχνικές επιλογές που θα κάνει κάποιος, εφόσον έχει τη δυνατότητα των επιλογών! Το πιο σημαντικό από όλα είναι να αντιμετωπίζεις με ειλικρίνεια, πίστη και αφοσίωση αυτό που κάνεις ότι και αν είναι αυτό, είτε μιλάμε για τη συμμετοχή σου σε μια παράσταση της Επιδαύρου, είτε για τη συμμετοχή σου σε ένα πολύ μικρό θέατρο όπως το 104 είτε για μία μεταγλώττιση… η αλήθεια επί το έργο είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος!
Φέτος βρέθηκες σε 2 τεράστιες θεατρικές παραγωγές όπως οι Μάγισσες της Σμύρνης και η Παναγία των Παρισίων οι οποίες κέρδισαν το στοίχημα τόσο εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά. Πόσο γεμάτος βγήκες από αυτές τις 2 δουλειές;
Όταν έχεις καλούς συνεργάτες πάντα βγαίνεις γεμάτος. Στην αντίστοιχη περίπτωση εγώ είχα το Σταμάτη Φασουλή με τις θεατρικές σκηνές (Κέντ-Κατσαρίδης) από τη μία και τη Σοφία Σπυράτου με το Μιχάλη Αδάμ από την άλλη!!! Η επιτυχία δεν είναι τυχαία. Παίζει σημαντικό ρόλο ο/η σκηνοθέτης της παράστασης αλλά και οι άνθρωποι που στηρίζουν και επενδύουν στον εκάστοτε σκηνοθέτη γιατί αυτοί οργανώνουν την ομάδα που θα φέρει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Όταν αυτό λοιπόν πετύχει όλοι οι συντελεστές βγαίνουν κερδισμένοι και “πλούσιοι”!!!
Τι είναι αυτό που εν έτη 2019 σε γοητεύει ακόμα στο χώρο της υποκριτικής και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Με γοητεύει η ανάγκη των ανθρώπων αλλά και η δική μου να συναντηθούμε κάπως ….να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματα μας, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τους φόβους μας …Να υποψιαστούμε αν θες, γύρω από μία ιδέα σαν να μην υπήρχαμε, ούτε πρόκειται να ξανά υπάρξουμε πριν και μετά από αυτή τη συνάντηση…σαν να θέλουμε να παγώσουμε το χρόνο χωρίς να μας νοιάζει το πριν και το μετά. Ναι αυτό με γοητεύει!!! Τώρα όσον αφορά το τι με απωθεί, νομίζω ότι αυτό είναι η έπαρση είτε βρίσκεται στο θέατρο είτε στην κοινωνία μας όπου κι αν φωλιάζει!
Έχεις περάσει από το χώρο της τηλεόρασης με μεγάλη επιτυχία με τον ρόλο σου στη Δικαίωση. Πώς βλέπεις τα πράγματα τη φετινή χρονιά? Έχεις ξεχωρίσει κάτι στους δέκτες σου;
Η Τηλεόραση και κινηματογράφος δεν έχουν μεγάλη διαφορά από το θέατρο. Απαιτούν την ίδια αλήθεια και προσήλωση απλώς διαφέρουν στην τεχνική. Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να παρακολουθώ τηλεόραση όσο θα ήθελα. Mε αφορμή όμως την τελευταία μου συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο και τον Χρήστο Γεωργίου στο ” Ου Φονεύσεις” μπορώ να πω ότι αυτή η σειρά για μένα έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Την επόμενη σεζόν θα βρεθείς σε μια ακόμη μεγάλη παραγωγή η οποία έχει ανακοινωθεί ήδη για το Παλλάς η οποία αφορά τη ζωή του Ωνάση, έχοντας τον ρόλο του γιου του Ωνάση. Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτό το project;
Νιώθω χαρά και τιμή που ο Σταμάτης Φασουλής και Θεατρικές Σκηνές μου εμπιστεύονται ένα τέτοιο ρόλο. Αυτό…δεν είναι και λίγο!
Πως σκέφτεσαι τον Δημήτρη τα επόμενα χρόνια καλλιτεχνικά? Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Υπάρχουν στιγμές που κάνω τρελά όνειρα να “συναντηθώ” με σπουδαία κείμενα και άξιους συνεργάτες και άλλες στιγμές που δεν επιθυμώ τίποτα παρά μόνο να έχω την υγεία μου… Αν το πρώτο χωράει μέσα στο δεύτερο θα έλεγα ότι με σκέφτομαι ευτυχισμένο!
