Καλοκαίρι, και πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν σαν προορισμό για τις διακοπές τους κάποιο χωριό.
Ελληνικό χωριό, εκεί που η παράδοση συνεχίζεται, εκεί που κάποιες αξίες μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.
Έτσι, λοιπόν, εξερευνώντας τη Μεσσηνία βρεθήκαμε σ’ ένα γραφικό χωριό. Καθισμένοι στο καφενείο της πλατείας του χωριού, χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ταξιδεύω στα παιδικά μου χρόνια. Οδηγοί μου στο ταξίδι αυτό ήταν μια ομάδα παιδιών, που ξεκίνησε να παίζει μπροστά μου ένα πλήθος από παλιά παιχνίδια. Θυμάστε εκείνα τα παλιά παιχνίδια που μας ένωναν και χάριζαν ατέλειωτες στιγμές ξεγνοιασιάς και χαράς. Το κρυφτό, το μπιζ, οι βόλοι, μήλα και άλλα πολλά παιχνίδια, που βοηθούσαν τα παιδιά να κοινωνικοποιούνται και να δημιουργούν νέες φιλίες.
Σε αυτή την πλατεία του χωριού μπροστά μου ζωντάνεψαν… … …
Μακριά γαϊδούρα! Τα παιδιά σχημάτισαν δύο ομάδες. Τα μέλη της μιας ομάδας σχημάτισαν μία σειρά, σκύβοντας το ένα στην πλάτη του μπροστινού. Ένας παίκτης από την αντίπαλη ομάδα πηδούσε με φόρα στην πλάτη της « γαϊδούρας» προσπαθώντας να φτάσει ως στο τέλος της χωρίς να πέσει, κάτι που αποτελεί σκοπών των παιδιών που έχουν φτιάξει την « γαϊδούρα».
Σε μία άλλη πλευρά της πλατείας κάποια κορίτσια έπαιζαν «κουτσό». Το «κουτσό» είναι ένα άλλο παλιό παιχνίδι που παιζόταν κυρίως από κορίτσια. Μία μικρή πέτρα είναι αρκετή για να σε καθοδηγήσει πως θα προχωρήσεις πάνω στα τετραγωνάκια, που είναι σχεδιασμένα στο έδαφος. Αν η πέτρα πέσει σε τετράγωνο που δεν έχει άλλο τετράγωνο δίπλα του, τότε το παιδί πρέπει να μείνει σε κουτσό. Αν πέσει σε τετράγωνο που έχει δίπλα του άλλο τότε το ένα πόδι πρέπει να πατήσει στο ένα τετράγωνο που έπεσε η πέτρα και το άλλο στο δίπλα τετράγωνο.
Η ώρα πέρασε, όμως, και πρέπει να φύγουμε για να συνεχίσουμε την ανακάλυψη της Μεσσηνίας. Όμως, ξαφνικά ακούστηκαν κάτι φωνές από όλα τα παιδιά που ήταν μαζεμένα στην πλατεία, « αμπάριζα, αμπάριζα, αμπάριζα», ήταν το κοινό σύνθημα για όλα! Η εικόνα που αντίκρυσα και τα συναισθήματα που ένιωσα δεν αποτυπώνονται σε λέξεις. Τα παιδιά χωρίστηκαν αμέσως σε δύο ομάδες. Οι ομάδες αποτελούνταν από παιδιά διαφόρων ηλικιών και ήταν άξιο θαυμασμού το πως οι μεγαλύτεροι βοηθούσαν τους μικρότερους. Στη συνέχεια, κάθε ομάδα ετοίμασε την αμπάριζά του και δίπλα τη φυλακή της. Το κέρμα ρίχνετε για να δουν ποια ομάδα θα ξεκινήσει πρώτη. Το παιχνίδι ξεκινάει! Η πρώτη ομάδα στέλνει έναν παίχτη που φωνάζει: « παίρνω αμπάριζα και βγαίνω». Η αντίπαλη ομάδα ταυτόχρονα στέλνει έναν άλλον δικό της παίκτη για να πιάσει τον παίκτη της πρώτης ομάδας και να τον φυλακίσει. Η κάθε ομάδα για να προστατέψει τον παίκτη τους στέλνει και άλλους παίκτες για να βοηθήσουν. Έτσι, το παιχνίδι εξελίσσεται στο ποιος θα πιάσει ποιον. Όποιος παίκτης πιαστεί αιχμαλωτίζεται στη φυλακή της αντίπαλης ομάδας και περιμένει μέχρι τη στιγμή που κάποιος συμπαίκτης τους θα τον ελευθερώσει. Για να απελευθερωθεί αρκεί να τον ακουμπήσει ένας συμπαίκτης του. Η φυλακή της κάθε ομάδας φυλάσσεται καλά. Όποια ομάδα καταφέρει και αιχμαλωτίσει όλους τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας είναι και η νικήτρια.
Το παιχνίδι τελείωσε με τα παιδιά να πανηγυρίζουν και εμένα ανάμεσα τους, καθώς είχα την τύχη σ’ αυτό το καταπράσινο χωριό με τον πλάτανο και το πηγάδι του να δεσπόζουν στην κεντρική πλατεία, να αναβιώσω ότι πιο όμορφο, τα παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας!
