“Χαίρε Γυναίκα,
εσύ Αθηνά, Μαρία, Ελένη, Εύα,
να η ώρα σου!
Τα ωραία φτερά δοκίμασε κι ανέβα
και καθώς είσαι ανάλαφρη
και πια δεν είσαι σκλάβα,
προς τη μελλόμενη Άγια Γη πρωτύτερα
εσύ τράβα
κι ετοίμασε τη Νέα Ζωή, μιας Νέας Χαράς
Υφάντρα,
κι ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί
τον άντρα!
Και πλάσε τον Πρωτοπλάστη,
ω, Αγάπη εσύ, Αρμονία!
Εσύ Ομορφιά, Σοφία εσύ,
Πειθώ και Παρθενία!”
Κωστής Παλαμάς, από την Ασάλευτη Ζωή
Ειπώθηκε απ΄όλους ότι διανύουμε τον αιώνα της Γυναίκας κι ότι η Γυναίκα – και μόνο εκείνη – μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο της διαφθοράς και της παρακμής σε κόσμο προόδου, χαράς, Ευτυχίας, Αγάπης, Αλληλοσεβασμού, Αδελφοσύνης. Πως όμως: Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Προγεννητικής Αγωγής υπάρχει ένας τρόπος που απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες κι ένας που απευθύνεται αποκλειστικά στις μητέρες. Α) Όλες οι γυναίκες έχουμε απλά να αποφασίσουμε να εκδηλώνουμε στην κοινωνία μας, στις εργασίες, στην οικογένεια, στο δρόμο και στο σπίτι τη γυναικεία ποιότητα της γλυκύτητας, του ήρεμου τρόπου, της καλοσύνης, της Ανιδιοτέλειας, της Αγάπης, της Κατανόησης, της Ομορφιάς, της Αισθητικής, της τάξης, της Θείας Θηλυκότητας… Παντού, όχι μόνο στο σπίτι μας, όχι μόνο έξω, αλλά και στο σπίτι μας…
Μην επιτρέποντας τον κάθε είδους υποβιβασμό, εξευτελισμό της γυναικείας οντότητας, ώστε η ανδρική, συχνά επιθετική κοινωνία μας να ισορροπήσει με τη γυναικεία Σοφία και Ειρήνη… Β) Και οι Μητέρες, αυτές που ανατρέφουν τη Νέα Γενιά, έχουν την πιο μεγάλη Δύναμη, τη σπουδαιότερη απ όλες τις δυνάμεις, απ΄όλες τις δυνατότητες… μόνο όμως αν αρχίσουν την ανατροφή των παιδιών τους πριν από τη γέννησή τους, όσο είναι στην κοιλιά…
Αν τότε, στους εννέα μήνες, του προσφέρουν Αγάπη, χάδι, τον καλό λόγο τους και τις ευχές τους ότι θα γίνει αληθινός άνθρωπος κοσμημένος με την Καλοσύνη, τη Σοφία, την Αγάπη, την Εντιμότητα, όλες τις ανώτερες ανθρώπινες χάρες… τότε οι μητέρες – μάγισσες τις εγγράφουν στην κυτταρική μνήμη του διαπλασσόμενου παιδιού τους και έτσι ετοιμάζουν αυριανούς πολίτες άξιους, που θα αλλάξουν τον κόσμο! Πόση είναι η Δύναμή τους!
Πρέπει όμως να την μάθουν! Είναι οι Μητέρες της αυριανής ανθρωπότητας… Εννέα μήνες αρκούν για να αλλάξουν τον κόσμο! Και όλοι, πολιτικοί και πολίτες, ας τις βοηθήσουμε, προβλέποντας τους κατάλληλους θεσμούς και την εφαρμογή τους. Είθε οι Γυναίκες να κατανοήσουμε τη Δύναμη και την Αποστολή μας! Ο ρόλος της γυναίκας στο έργο της Δημιουργίας είναι ταυτόσημος με το ρόλο της Γαίας.
Ο άντρας εκφράζει και η γυναίκα υλοποιεί τη βούληση του Δημιουργού για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.
ΆΝΘΡΩΠΟΣ – ΠΡΟΣΩΠΟ
Ο άνθρωπος έχει τρία διακριτά στάδια πνευματικής ανάπτυξης. Ξεκινάμε στην αρχή όλοι ως μέλη της μεγάλης αγέλης της ανθρωπότητας και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό βέβαια, αφού η ανθρωπότητα είναι το λίκνο του ανθρώπου. Στην πορεία κάποιοι λίγοι γίνονται ήρωες, γεγονός που αποτελεί το δεύτερο στάδιο της ανάπτυξης του ανθρώπου.
Ήρωας είναι αυτός που αίρεται πάνω από την ομάδα και λειτουργεί για όφελός της, χωρίς να δεσμεύεται από τους περιορισμούς της, από τις τοπικές προκαταλήψεις. Χρειάζεται να αποκτήσει την στόφα του Ήρωα ο άνθρωπος για να μπορέσει να αρθεί πάνω από τις πεποιθήσεις, από τα πρέπει, από τους κοινωνικούς, τους πολιτισμικούς ακόμα και τους επιστημονικούς περιορισμούς, από τις προκαταλήψεις γενικότερα. Μόνο τότε θα μπορέσει ο άνθρωπος να αναπτύξει όλο το δυναμικό το οποίο είναι υφασμένο στο DNA του ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί όπως προορίζεται. Μόνο Γονείς – Ήρωες μπορούν να αναθρέψουν παιδιά που θα γίνουν Άνθρωποι – Πρόσωπα.
Το τρίτο και ύστατο στάδιο της ανάπτυξης του ανθρώπου είναι ο Άνθρωπος – Πρόσωπο. Η περιγραφή αυτού του ανθρώπου υπάρχει σε όλες τις παραδόσεις, σε όλες τις θρησκείες, όλων των λαών, γιατί ο Άνθρωπος – Πρόσωπο είναι οικουμενικό φαινόμενο και οι δράσεις του αφορούν και επηρεάζουν όλο τον πλανήτη.
Δουλεύει ελεύθερος από κάθε περιορισμό για τον Άνθρωπο και την Αγάπη, χαράζει μόνος του το δρόμο της δράσης του και μόνος πορεύεται σ΄αυτόν.
Δεν περιμένει από τις πράξεις του να έχουν ή να αποκτήσουν νόημα, τις νοηματοδοτεί ο ίδιος κι αυτό του φτάνει, γιατί γνωρίζει ότι δρα σε Αρμονία με το Σύμπαν. Είναι διορατικός.
Δεν ακολουθεί κανένα δρόμο, γιατί ο ίδιος είναι ο δρόμος και καλεί όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν. Γνωρίζει την αρχή και το τέλος του ταξιδιού του και πορεύεται στη ζωή έχοντας μόνιμα στο πρόσωπό του την έκφραση των Λαπιθών. 
Στη νότια Μετώπη του Παρθενώνα, ο Φειδίας, χρησιμοποιώντας τους μύθους των Κενταύρων και των Λαπιθών, διαιώνισε, απαθανατίζοντας στο μάρμαρο με τον δικό του μοναδικό, αξεπέραστο τρόπο, την αντίθεση του κόσμου της Αρμονίας στα πρόσωπα των Λαπιθών, με τον κόσμο της Ασχήμιας στα πρόσωπα των Κενταύρων.
Συνιστώ στους μελλοντικούς γονείς να μελετήσουν τα σωζόμενα πρόσωπα από την Κενταυρομαχία και τότε είναι σίγουρο ότι θα αποφασίσουν ότι τα παιδιά που θα γεννήσουν θα πρέπει επιτέλους να ζήσουν σαν Λαπίθες, στον κόσμο της Αρμονίας, τον οποίο θα αντικρίζουν και συνακόλουθα θα δημιουργούν συνέχεια γύρω τους.
Και εάν οι υποψήφιοι γονείς αποφασίσουν ότι δε θέλουν να κάνουν τη δική τους προσωπική υπέρβαση, ας βοηθήσουν τα παιδιά τους να μείνουν στη Αρμονία, γιατί όλα τα παιδιά, όλων των ανθρώπων, σ΄όλο τον κόσμο γεννιούνται, στην αγκαλιά του θεού και εκεί μέσα αναπτύσσονται, αν αφεθούν, γεγονός που τους επιτρέπει, μεγαλώνοντας και χρησιμοποιώντας το Δώρο της Διόρασης, να εξελιχθούν σε Πρόσωπα για να τον Συναντήσουν.
Αυτή η Συνάντηση με την Αθανασία είναι ο προορισμός και το τέλος του ταξιδιού του ανθρώπου μέσα στην ύλη. Αν εμείς οι ενήλικες έχουμε παραιτηθεί από το δικαίωμα που μας χαρίστηκε, να είμαστε σε θέση να συναντήσουμε τον Πατέρα, ας πάψουμε τουλάχιστον να φυλακίζουμε τις ψυχές των παιδιών μας.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να καλέσουμε πίσω την Αγάπη που έχουμε εξορίσει από την καρδιά, το νου και τη ζωή μας κι αυτό είναι πανεύκολο, γιατί είμαστε φτιαγμένοι από τη στόμφα της, η Αγάπη είναι το κύριο συστατικό του κάθε κυττάρου μας. 
Η εκπαίδευση στην εποχή μας σχεδιάζεται και εφαρμόζεται με βάση την υπόθεση του Δαρβίνου ότι ο ανταγωνισμός αποτελεί την κύρια προϋπόθεση για την εξέλιξη της ζωής. Τα σχολεία ετοιμάζουν πολεμιστές.
Έχει γεμίσει η Γη από πάνοπλους πολεμιστές, οι οποίοι, με τον βαρύ οπλισμό που τους εφοδίασε η εκπαίδευση την οποία πήραν από τους γονείς και τα μορφωτικά μας ιδρύματα, βγήκαν στους δρόμους κραδαίνοντας απειλητικά ο ένας εναντίον του άλλου. Μαίνεται ένας πολύ σκληρός , ένας ανελέητος πόλεμος εκεί έξω στην αρένα της ζωής και όταν, σε κάποιες περιοχές του κόσμου, ο πόλεμος γίνεται και με χρήση αληθινών όπλων, όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι παρά το τελικό, το οφθαλμοφανές αποτέλεσμα ενός πολέμου που έχει αρχίσει πολύ πριν από την γέννηση του καθενός από τους στρατηγούς και τους στρατιώτες που συμμετέχουν. Πρόκειται για τον ακήρυχτο πόλεμο που έχει αρχίσει ο άνθρωπος ενάντια στον εαυτό του και τον διδάσκει και στους απογόνους του, φροντίζοντας με τον τρόπο αυτό επιμελώς για την διαιώνισή του.
Πρέπει να αρχίσουμε την αλλαγή του ανθρώπου από την εκπαίδευση των παιδιών μας, Τουλάχιστον έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη γέννησή τους, ετοιμάζοντας αρχικά τη φωλιά τους, το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ανατραφούν. Τα πουλιά του ουρανού πριν γεννήσουν τα αβγά τους, μαζεύουν υλικά και χτίζουν τη φωλιά τους.
Οι υποψήφιοι γονείς χρειάζεται να μπουν στο πρόγραμμα <<εκπαίδευση του εκπαιδευτή>>, ασκούμενοι εντατικά στην αγάπη του εαυτού, γιατί είναι το μάθημα στο οποίο έχουμε όλοι ανεξαιρέτως αποτύχει επανειλημμένα και το <<μεταφέρουμε>> σε όλα τα έτη της ζωής μας, ελπίζοντας ότι κάποια χρονιά, στο μέλλον, ένας φιλεύσπλαχνος καθηγητής θα μας περάσει χωρίς να έχουμε διαβάσει. Όμως ειδικά το μάθημα της Αγάπης δεν χρειάζεται καθόλου διάβασμα!
Το αντίθετο μάλιστα! Να ξεχάσουμε χρειάζεται, να διαγράψουμε το χαρακτήρα μας!
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Η λέξη χαρακτήρας προέρχεται από το ρήμα <<χαράζω>>. Συνηθιζόταν παλιότερα οι ερωτευμένοι έφηβοι να χαράζουν το όνομα της αγαπημένης τους σε κορμούς δέντρων για να δηλώσουν με αυτό τον τρόπο την αιώνια αφοσίωσή τους στην κοπέλα των ονείρων τους.
Ο Μωυσής παρέλαβε τις Εντολές χαραγμένες σε πέτρινες πλάκες. Οι μηχανικοί χαράζουν δρόμους στη γη. Οι καπεταναίοι χαράζουν στη θάλασσα την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το καράβι τους. Το ρήμα <<χαράζω>> έχει την έννοια της πρόκλησης μιας μόνιμης μεταβολής, μιας σοβαρής αλλοίωσης σε κάποια επιφάνεια, με σκοπό να διατηρηθεί η μεταβολή αυτή σε βάθος χρόνου και να είναι ξεκάθαρα ορατό το μήνυμα της σε όσους το βλέπουν.
Αυτός λοιπόν είναι ο χαρακτήρας μας. Είναι οι χαρακιές, το χάραγμα που αφήνει η εκπαίδευση, αλλοιώνοντας τη φυσική επιφάνεια της εγκεφαλικής μας μάζας. Είναι τα <<μη>> και τα <<όχι>> των προηγούμενων γενεών και κυρίως οι φόβοι μιας ολόκληρης ανθρωπότητας.
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποιημά του Ιθάκη περιγράφει λυρικά αυτό το χάραγμα που κουβαλάμε στην ψυχή μας.
<<… Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν΄η σκέψις σου υψηλή,
αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου…>>
Είναι τα αισθήματα ηλεκτροχημικές εντολές προς τον οργανισμό για δράση. Παράγονται αυτόματα (ακούσια) σαν ανταπόκριση του
οργανισμού στις καταστάσεις – ερεθίσματα του περιβάλλοντος
και σκοπό έχουν να προσαρμόσουν, να εναρμονίσουν το σώμα
με το περιβάλλον.
Όταν η δράση η οποία έχει υπαγορευτεί από ένα αίσθημα δεν εκδηλωθεί, δεν υλοποιηθεί με φυσική κίνηση, τότε παράγονται συν – αισθήματα.
Αν, δηλαδή, η περίσταση μου δημιουργήσει το αίσθημα της τρυφερότητας και δεν το υλοποιήσω με τρυφερό λόγο, τρυφερό χάδι ή τρυφερό αγκάλιασμα στο πρόσωπο που μου το προκάλεσε, τότε δε θα ξοδευτούν τα χημικά που έχουν παραχθεί από το αίσθημα της τρυφερότητας το οποίο δημιουργήθηκε στον εγκέφαλό μου. Και όταν τα χημικά της τρυφερότητας δεν θα μεταφερθούν μαγνητικά από τα δάχτυλά μου με χάδι ή από το στόμα μου με λόγο στον φυσικό τους παραλήπτη, θα δημιουργηθεί πλεόνασμα στον δικό μου οργανισμό, θα <<χαλάσουν>> τα χημικά και θα γίνουν πικρά. Θα μου προκαλέσουν τότε το συν – αίσθημα της πίκρας.
Να προσέχουμε, λοιπόν, γιατί ένα χάδι και μια αγκαλιά που δε δόθηκαν, ένας τρυφερός λόγος που δεν ειπώθηκε θα πληγώσουν εμάς και τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να μεταφέρουμε αυτό το συναίσθημα της πίκρας που μας πλημμυρίζει στους δικούς μας ανθρώπους και θα τους πληγώσουμε και αυτούς.
Και να πως γίνεται αυτό: τα αισθήματα δημιουργούνται και λειτουργούν ηλεκτρομαγνητικά και είναι το αίσθημα της εγρήγορσης, της χαλάρωσης, της χαράς, της θλίψης κ.α.
Αποτελούν την ορχήστρα της αρμονικής λειτουργίας του οργανισμού μας και διευθύνονται από το υπέρτατο αίσθημα, τον Μαέστρο που ακούει στο όνομα Αγάπη.
Όταν στον εγκέφαλό μας δημιουργούνται θετικά αισθήματα, οι νευροδιαβιβαστές βάζουν ολόκληρο τον οργανισμό σε κατάσταση χαλάρωσης.
Όταν όλα τα κύτταρα του σώματος είναι σε κατάσταση χαλάρωσης, διευκολύνεται η ροή της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας και αυξάνεται η ένταση και η ποιότητά της. Τότε η <<λάμπα>> του οργανισμού μας φέγγει με όλη της την ένταση. Έλκουμε έτσι κοντά μας τους άλλους ανθρώπους, όπως το φως τις πεταλούδες. Μόνο που όταν έρθουν κοντά μας δεν καίγονται, γιατί το φως αυτό δεν είναι πλέον ατομικό, δικό μας, είναι το φως της Ζωής.
Στην κατάσταση αυτή επιτρέπουμε στον θεό να περάσει από όλο το σώμα μας και να θεραπεύσει το κάθε κύτταρό του, ώστε να εκπέμψει το Θείο Φως στο περιβάλλον μας. Γινόμαστε τότε οι πυρσοί της Αγάπης του και μπορούμε να θεραπεύουμε και τους γύρω μας. Το Φως της Ζωής είναι Θεραπευτικό, είναι η ίδια η Ζωή.
Συχνά οι καλλιτέχνες μπορούν μέσα από την τέχνη τους να βρίσκονται σ ΄αυτή την κατάσταση που περιγράφεται εδώ, προσφέροντας χαρά στους ανθρώπους.
Υπάρχει ένα ποίημα που ταιριάζει:
<<…Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ΄έντασι του νου,
και βέβαια μόνο για λίγη ώρα,
δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει…>>
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1917), Μισή Ώρα
Από την άλλη τα συναισθήματα είναι το αποτέλεσμα της νοητικής επεξεργασίας των αισθημάτων (συν – αισθήματα). Η νόηση είναι ένα απλό επίκτητο κοινωνικό φαινόμενο ( γεννιόμαστε χωρίς λογική) και για το λόγο αυτό τα συναισθήματα που παράγει η λογική είναι κατά κανόνα <<φτωχές μεταφράσεις>> των αληθινών ηλεκτρομαγνητικών – βιοχημικών αισθημάτων του σώματός μας.
Όταν επαναλαμβάνεται αυτή η κακή μετάφραση που κάνει ο νους, δημιουργεί στον εαυτό του εμμονές οι οποίες μπλοκάρουν τη σωστή κατανομή της ζωτικής ενέργειας και οδηγούν στην α – σθένεια, καθώς η υγεία <<χάνεται στην μετάφραση>>.
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, καθώς και το γεγονός ότι η θηλυκή σκέψη έχει βιολογικά την τάση να αναπαράγει τον εαυτό της, θα πρέπει κάθε στιγμή η γυναίκα, και ιδιαίτερα κατά την εγκυμοσύνη, να μην επιτρέπει στα συναισθήματα να ελέγχουν τη ζωή της, γιατί στερούν από την ίδια και το έμβρυο τη θεϊκή πληροφορία που είναι η προϋπόθεση της υγείας.
Ας αλλάξουμε την εκπαίδευση από τα θεμέλια.
Να προσθέσουμε απλά ανεκτικότητα, διάλογο και διάκριση στην καθημερινότητά μας.
Αυτά νομοτελειακά οδηγούν στην Αγάπη.
Γιατί η Αγάπη πρέπει να είναι ο κύριος άξονας της εκπαίδευσης των παιδιών μας, όπως και της ζωής.
Ας αρχίσουμε να αναθρέφουμε τους κοσμοναύτες του θεού!
Πηγή:
Δρ. Γιώργος Πασχαλίδης(2011)
Tri – Anthropo – Type – Paschalidis
Η Γέννηση του νέου Ανθρώπου.
Προγεννητική Φροντίδα
