Η ιστορία της Guadalupe Victoria Yoli Raymond, γνωστή ως La Lupe, είναι μια συγκλονιστική ιστορία ενός ερμηνευτή που κυβερνάται από το ένστικτο και την έκσταση. Πρώτον, ήταν το σωστό ταλέντο στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή – και στη συνέχεια, πολύ σύντομα, δεν ήταν. Σύντομα, η μοναδική αυτή αίσθηση καταστράφηκε από τη μουσική βιομηχανία και τώρα έχει ξεχαστεί.

Στη La Lupe δεν δόθηκε ποτέ τόσο εμπεριστατωμένη και προσεκτικά επιλεγμένη ιστορική αναδρομή. Ηταν πολύ περισσότερο από μια άγρια ​​γυναίκα – ήταν μια ολόκληρη παρέα  ταυτόχρονα.

Γεννημένη το 1936  στη νότια Κούβα, η La Lupe κέρδισε έναν διαγωνισμό τραγουδιού και σύντομα έπαιζε με δημοφιλή τοπικά συγκροτήματα. Έκανε δύο LP με το όνομά της το 1960 και το 1961. Όμως ο Φιντέλ Κάστρο δεν συμπαθούσε μια γυναίκα – τραγουδίστρια που τραγουδούσε και φώναζε, σκουντούσε και στριφογύριζε, έσκισε τα ρούχα και τα μαλλιά της και μερικές φορές έριχνε παπούτσια στο συγκρότημά της. Έτσι έπρεπε να φύγει, απελάθηκε και τελικά κατέληξε στη Νέα Υόρκη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η La Lupe έκανε ένα ακόμη μεγάλο διάλειμμα απο το τραγούδι,όταν ένας από τους Mambo Kings, ο ίδιος ο Tito Puente, αποφάσισε ότι τα φωνητικά της δεν ήταν “ουρλιαχτά”, αλλά ένας τρόπος για να εκφράσει τις φωνές των  ανθρώλ

πων εκείνη την εποχή. Ο Puente δίδαξε τη La Lupe με έναν ακόμα φλογερό αλλά πιο εξελιγμένο τρόπο για να εκφράζει τα boleros ή τις μπαλάντες, όπως στο “Que Te Pedi”, το πρώτο και μεγαλύτερο χιτ της με το Puente.

Δυστυχώς, η La Lupe δεν ήταν η μέλη τραγούστρια η κεντρική σε μια μεγάλη μπάντα. Οι συγκρούσεις για το εγώ και τα αυξανόμενα ξεσπάσματα της ψυχραιμίας της το 1968 οδήγησαν τον Puente να ανταλλάξει τη La Lupe με την πιο συμβατικά επαγγελματική και αξιόπιστη Celia Cruz. Με τη σταθερή υποστήριξη του Morris Levy της Tico Records, η La Lupe ξεκίνησε σόλο καριέρα.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η La Lupe δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον εαυτό της και δεν μπορούσε να προσλάβει κανέναν να το κάνει για εκείνη. Έπεσε από την εύνοια της Tico Records αφού ο Levy πούλησε τα δικαιώματα. Μετά το 1978, την ξέχασαν και δεν ηχογράφησε ξανά τακτικά.

Αγωνιζόμενη να συντηρήσει δύο παιδιά, αντιμετώπισε κατάθλιψη και εθισμό στα ναρκωτικά, τραυματίστηκε στην πλάτη σε πτώση απο σκάλα και τελικά είχε έπιασε φωτιά το διαμέρισμά της, η οποία την άφησε άστεγη. Πέθανε το 1992, σχεδόν τόσο φτωχή όσο όταν γεννήθηκε.

Αλλά η κληρονομιά της δεν είναι ένα θλιβερό τραγούδι. Μας άφησε θησαυρούς που πρέπει να γευτούμε και που την τοποθετούν ανάμεσα στις βασίλισσες του σκληρού λάτιν της δεκαετίας του ’60: Janis Joplin, Tina Turner και La Lupe.