«Η Πάτι Σμιθ δεν ήταν απλώς μια ρόκερ, ήταν ποιήτρια ,ελκυστική και παθιασμένη».
Γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1946 στο Σικάγο. Η μητέρα της, Μπέβερλι, ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, σερβιτόρα και μάρτυρας του Ιεχωβά
Αμερικανίδα τραγουδοποιός, ποιήτρια και εικαστικός καλλιτέχνης, που έγινε σημαίνουσα συνιστώσα του πανκ κινήματος της Νέας Υόρκης με τον πρώτο της δίσκο, Horses (1975).
Την αποκάλεσαν «νονά του πανκ» καθώς συνδύασε το στυλ της μπητ ποίησης με το garage rock. Οι αναφορές της εισήγαγαν την γαλλική ποίηση του 19ου αιώνα στους αμερικανούς έφηβους, ενώ η τολμηρή γλώσσα της αψήφησε την εποχή της ντίσκο. Η Σμιθ είναι περισσότερο γνωστή για το τραγούδι της “Because the Night”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν και έφθασε στο no 13 του Billboard Hot 100. Το 2005 η Patti Smith επονομάστηκε τιμητικά Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού και το 2007 πήρε τη θέση της στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η Patti Smith θεωρείται μια ποιήτρια της οποίας η ενέργεια και το όραμα βρήκαν τη φωνή τους στο πιο ισχυρό μέσο του πολιτισμού μας , τη μουσική. Ως ένας από τους πρώτους πρωτοπόρους της δυναμικής πανκ σκηνής της Νέας Υόρκης, η Smith δημιουργεί το μοναδικό της μείγμα ποιητικού ροκ εν ρολ για περισσότερα από 35 χρόνια.Από μικρή ηλικία, έλκεται προς τις τέχνες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σπούδασε στο Glassboro State Teachers College και στη συνέχεια μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη το 1967. Εκεί συνεργάστηκε με τον φοιτητή τέχνης Robert Mapplethorpe και οι δυο τους ενθάρρυναν ο ένας τις εργασιακές διαδικασίες του άλλου. Ο Mapplethorpe ακολούθησε τη ζωγραφική και το σχέδιο, ενώ ο Smith επικεντρώθηκε στην ποίηση.
Τον Φεβρουάριο του 1971, η Smith έκανε την πρώτη της δημόσια ανάγνωση στην Εκκλησία του Αγίου Μάρκου στο Μπόουερυ στο Κάτω Ανατολικό Σάιντ, συνοδευόμενη από τον Λένι Κέι στην κιθάρα. Την ίδια χρονιά συνέγραψε και ερμήνευσε το έργο Cowboy Mouth με τον θεατρικό συγγραφέα Sam Shepard. Συνεχίζοντας να γράφει και να ερμηνεύει την ποίησή της στη Νέα Υόρκη, μεταξύ άλλων στο θρυλικό Max’s Kansas City, η Patti Smith και ο Lenny Kaye συνδύασαν τις συλλογικές και ποικίλες μουσικές τους ρίζες και την αυτοσχέδια ποίησή της. Το ανεξάρτητο single τους Hey Joe/Piss Factory περιλάμβανε τον Tom Verlaine. Το τρίο βοήθησε να ανοίξει μια περιορισμένη μουσική σκηνή που επικεντρωνόταν στο κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη. Αφού στρατολόγησαν τον κιθαρίστα Ivan Kral, έπαιξαν CBGB για οκτώ εβδομάδες την άνοιξη του 1975 και στη συνέχεια πρόσθεσαν τον ντράμερ Jay Dee Daugherty στο γκρουπ. Ο Σμιθ περιέγραψε τη δουλειά τους ως «τρεις συγχορδίες συγχωνευμένες με τη δύναμη της λέξης». Ο Σμιθ υπέγραψε ο Κλάιβ Ντέιβις στη νέα του εταιρεία Arista και ηχογράφησε τέσσερα άλμπουμ: Horses (παραγωγή Τζον Κέιλ), Radio Ethiopia (παραγωγή Τζακ Ντάγκλας), Πάσχα (παραγωγή Τζίμι Άιοβιν), τα οποία περιελάμβαναν την κορυφαία εικοστή επιτυχία της “Because the Night», συνυπογράφουν ο Bruce Springsteen και το Wave (παραγωγή Todd Rundgren).
Τον Οκτώβριο του 1979, ο Smith αποσύρθηκε από τα δημόσια φώτα και μετακόμισε στο Ντιτρόιτ με τον Fred “Sonic” Smith. Το 1980 παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο παιδιά και έγραψαν μαζί τραγούδια χωρίς να μετανιώσουν για την αυτοεξορία από το σόου. Το 1988, ηχογράφησαν το Dream of Life (παραγωγή από τους Fred “Sonic” Smith και Jimmy Iovine). Το άλμπουμ περιελάμβανε τον κλασικό ύμνο “People Have the Power”, τον οποίο έγραψαν οι δυο τους ενώ εκείνη έπλενε τα πιάτα του δείπνου. Συνδύαζε τις πολεμικές του για τον Λευκό Πάνθηρα με το επαναστατικό της πνεύμα. Σηματοδότησε επίσης την τελική συνεργασία της Πάτι Σμιθ με τρεις από τους πιο στενούς της συντρόφους, οι οποίοι συνάντησαν πρόωρο θάνατο: τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, ο οποίος τη φωτογράφισε για το εξώφυλλο. Richard Sohl, ο οποίος παρείχε όλα τα πληκτρολόγια. και τον σύζυγό της, Fred “Sonic” Smith, ο οποίος συνέθεσε τη μουσική.
Το καλοκαίρι του 1996, με τη βοήθεια παλιών και νέων φίλων, ο Smith κυκλοφόρησε το Gone Again (παραγωγή των Malcolm Burn και Lenny Kaye), έναν διαλογισμό με μεγάλη επιτυχία για το πέρασμα και τη θνητότητα. Για την προώθηση του άλμπουμ, άνοιξε την περιοδεία της για τον Μπομπ Ντίλαν, η οποία σηματοδότησε την επανεμφάνισή της ως ερμηνεύτρια. Το 1996, ο Smith συνάντησε τον φωτογράφο Steven Sebring για μια φωτογράφηση και συμφώνησε να του δώσει άνευ προηγουμένου πρόσβαση στην περιοδεία, η οποία στη συνέχεια οδήγησε στη συνεργασία τους στην ταινία Patti Smith: Dream of Life. Μέχρι το 1997, το νέο συγκρότημα του Smith δημιουργήθηκε με τους Lenny Kaye, Jay Dee Daugherty, Oliver Ray και Tony Shanahan. Το συγκρότημα ηχογράφησε το Peace and Noise, το οποίο ενσωμάτωσε ένα μείγμα ομιλίας και τραγουδιού στο σήμα κατατεθέν ύφος του Smith και αντανακλούσε την αίσθηση και το εσωτερικό παιχνίδι μιας ομάδας εργασίας. Ο Smith και το συγκρότημα περιόδευσαν και συμμετείχαν σε φιλανθρωπικές εργασίες, συμπεριλαμβανομένων εράνων για το Neil Young Bridge School, το Jewel Heart και το Tibet House Foundation. Το τραγούδι “1959” από το Peace and Noise, που γράφτηκε από τους Smith και Shanahan, ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy το 1998.
Με τον Gung Ho το 2000, το όγδοο άλμπουμ της στην Arista Records (παραγωγή του Gil Norton), η Smith συνέχισε τη διαδικασία συγχώνευσης της παράδοσης με τη στιγμή. Όπως είχε κάνει και για τα προηγούμενα άλμπουμ, εμπνεύστηκε από πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες και γεγονότα, καθώς και προαναγγέλλοντας τις προσπάθειες του απλού ανθρώπου. Ο Γκουνγκ Χο εξερεύνησε εκείνους που – όπως υπονοεί η φράση του τίτλου – άρχισαν να λειτουργούν με ενθουσιώδεις καρδιές, από τη Μητέρα Τερέζα, που ήταν το παράδειγμα της φιλανθρωπίας, μέχρι τον ανθεκτικό Βιετναμέζο πατριώτη Χο Τσι Μινχ. Το “Glitter in Their Eyes” από τον Gung Ho, σε σενάριο Smith και Oliver Ray ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy το 2001.
Το 1999, ο Smith διάβασε στα μουσεία Whitney και Guggenheim. Τον Νοέμβριο του 2000, συμμετείχε στην έναρξη μιας έκθεσης William Blake στην Tate Gallery του Λονδίνου με μια παράσταση με τον Oliver Ray στον Καθεδρικό Ναό St. James. Εργάστηκε με το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης σε συνδυασμό με το πρόγραμμα William Blake τον Ιούνιο του 2001 και επέστρεψε στη δουλειά με το μουσείο το 2005 σε συνδυασμό με την έκθεσή του Diane Arbus. Τα τελευταία χρόνια, ο Smith έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις σε πολλά λογοτεχνικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του Ιδρύματος Hermann Hesse στη Montagnola της Ελβετίας. Ο μοναχός της Βιρτζίνια Γουλφ.
