Η ζωή του
Ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα παραμονής του στο νοσοκομείο, λόγω αναπνευστικών προβλημάτων, άφησε την τελευταία του πνοή (22 Φεβρουαρίου 2017) ο πρωτοπόρος σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου Νίκος Κούνδουρος.
Υπήρξε ο άνθρωπος που γεννήθηκε 2 φορές: γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 15 Δεκεμβρίου 1926 αλλά λόγω του ότι οι γονείς του (πάππου προς πάππου κρητικοί) δεν ήθελαν να τον δηλώσουν Αθηναίο, τον μετέφεραν στην Κρήτη όπου τον δήλωσαν τον Ιανουάριο του 1927.
Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρόνησο, λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων.
το έργο του
Η πρώτη του ταινία, το 1954, ήταν η “Μαγική πόλη” αλλά αυτή που τον καθιέρωσε ήταν η δεύτερη ταινία του, το 1956, ο “Δράκος ” η οποία χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Στην τρίτη του ταινία “Οι παράνομοι”, το 1958, λογοκρίθηκε και του ζητήθηκε να την αφαιρέσει τη σκηνή όπου ένας από τους παράνομους σκοτώνεται από χωροφύλακες. Εκείνος όμως πιστός στις αρχές του αρνήθηκε να παρέμβει καλλιτεχνικά στο έργο του, με αποτέλεσμα η ταινία μία εβδομάδα μετά την προβολή της, να απαγορευτεί. έργα του επίσης είναι : “Το ποτάμι” (1959), “Μικρές Αφροδίτες” (1963)όπου βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 ,”Το πρόσωπο της Μέδουσας” (1967), “Τα τραγούδια της φωτιάς” (1974), “1922” (1978) κ.ά. Ο Νίκος Κούνδουρος ήταν δημιουργός και τριών ντοκιμαντέρ : Ιφιγένεια εν Ταύροις ,(1991), Αντιγόνη (1994) και Ελληνιστί Κύπρος.
Εκτός από την ελληνική τηλεόραση, προβολές των ταινιών του έχει κάνει η γαλλική και η αγγλική τηλεόραση. πολλών ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη καθώς και στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.
Συνήθιζε να λέει ότι δεν κάνει κινηματογράφο για την αφεντιά του αλλά γιατί τον νοιάζουν οι άλλοι άνθρωποι. Αυτό ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Είχε μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους, Έλληνες και ξένους. Έλεγε ότι “της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό”. Το πίστευε και το υπηρετούσε αυτό. Μέχρι την στιγμή που του επιτέθηκαν μέσα στο σπίτι του. Οκτώ μήνες μετά το συμβάν, σε συνέντευξη του είχε πει :” από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα”.
ο θάνατος του
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 23.2.2017, στις 12 το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο και αντί στεφάνου, η οικογένεια επιθυμεί την κατάθεση δωρεών στην «Κιβωτό του Κόσμου» και στο «Χαμόγελο του Παιδιού».
